ต้นกล้ากระถินฯ ในถิ่นหนองอ้อ (ครึ่งชีวิต ภาค 2)

เมื่อก้าวเข้าสู่ครึ่งชีวิตภาคสองของ ต้นกล้ากระถินฯ ในถิ่นหนองอ้อ ซึ่งไม่ได้เป็นความคาดหวังของตลาดหนังสือจึงไม่มีเอกลักษณ์อะไรให้สูญเสีย การเล่าเรื่องของตัวละครก็ไม่จำเป็นต้องยึดกับแก่นเรื่องเพราะมันไม่มีอยู่แล้ว และไม่มีความกดดันจากความสำเร็จของภาคแรกเพราะผู้เขียนไม่ได้นิยามว่าความสำเร็จคืออะไร แต่ถึงกระนั้นผู้เขียนยังคงมุ่งมั่นที่จะนำเสนอการใช้ชีวิตของนิสิตในรั้วมหาวิทยาลัย ถ่ายทอดความทรงจำเกี่ยวกับมิตรภาพ การเติบโต และการเรียนรู้ ผ่านเรื่องราวอันเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความหมายเช่นเดิม
ครึ่งชีวิตภาคหนึ่งของ ต้นกล้ากระถินฯ ในถิ่นหนองอ้อ เปรียบดั่งเมล็ดพันธุ์ที่เพาะลงบนพื้นดิน ก่อนงอกเป็นต้นกล้าแล้วเติบโตเป็นต้นไม้แรกรุ่น เปรียบได้กับช่วงเริ่มต้นชีวิตนิสิตที่เต็มไปด้วยการปรับตัว การสร้างความสัมพันธ์ และการค้นหาตัวตน ในภาคนี้ ผู้เขียนจะนำพาผู้อ่านเข้าสู่ช่วงเวลาที่ต้นไม้เหล่านี้เติบโต เปลี่ยนแปลง และเผชิญความท้าทายที่หลากหลายกว่าเดิม
ชีวิตในมหาวิทยาลัยช่วงกลางเส้นทางนั้น อาจดูเรียบง่ายในสายตาผู้คนภายนอก (โดยเฉพาะพ่อกับแม่ที่เห็นว่า ลูกแค่กินกับนอนแล้วก็ไปเรียนเท่านั้น) ทว่าในใจของนิสิตที่เคยผ่านช่วงเวลานั้นมา มันเต็มไปด้วยความผันผวนและสีสัน (คะแนนผ่านมีนบ้างตกบ้าง) ไม่ว่าจะเป็นความฝัน (อยากจบเร็วๆ) ที่ขัดแย้งกับความจริง การเดินทางที่ไม่มีแผนที่ (ไม่ได้อ่านไดเร็กชันก่อนทำแล็บ) หรือการเผชิญความสูญเสีย (คะแนนสอบ) ที่หล่อหลอมให้เราเข้มแข็ง ผู้เขียนพยายามเก็บเกี่ยวแง่มุมเหล่านี้มาถ่ายทอดให้ใกล้เคียงความจริงเท่าที่จะจดจำได้
ผู้เขียนใช้โอกาสนี้ถ่ายทอดเสน่ห์ของชีวิตช่วงวัยเรียน การเผชิญหน้ากับการเปลี่ยนแปลงทั้งของตัวเองและเพื่อน-พี่-น้องรอบข้าง รวมถึงความอบอุ่นจากมิตรภาพที่ยังคงอยู่ไม่เสื่อมคลาย เสมือนคณะเขียวมะกอกคือ ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ที่โอบอุ้มให้ต้นกล้าเล็กๆ เติบโตต่อไปได้ แม้จะพบกับอุปสรรคต่างๆ นานา
ต้นกล้ากระถินฯ ในถิ่นหนองอ้อ ครึ่งชีวิตภาคสอง อาจมิใช่บทสรุป แต่คือบทต่อของเรื่องราวที่ยังดำเนินต่อไป ความทรงจำที่ปรากฏในแต่ละหน้าของหนังสือเล่มนี้ เป็นภาพสะท้อนของความรู้สึกและประสบการณ์ที่มิอาจลืมเลือน ผู้เขียนขอฝากผลงานชิ้นนี้ไว้ในมือผู้อ่านทุกท่าน พร้อมความหวังว่ามันจะสร้างความประทับใจ (บ้าง) และจุดประกายความทรงจำที่งดงามในหัวใจของท่านในช่วงเวลาในวัยเรียนเช่นเดียวกัน
ในยามที่เรื่องเล่าภาคแรกได้สร้างความประทับใจ (บ้าง) ในหัวใจผู้อ่าน ความท้าทายครั้งใหม่ในการเขียนภาคต่อกลับคล้ายดั่งการปีนป่ายภูผาสูงชันที่ต้องรักษาสมดุลระหว่างความคาดหวังและเส้นทางแห่งจินตนาการที่สดใหม่ ทว่า ความสำเร็จ (เฮ้ย...ทั้งที่ไม่มีก็ยังจะพูดถึงอีก) ในครั้งแรกนั้นมักเปรียบเสมือนแสงอาทิตย์ที่จรัสจ้า จนเงาของภาคต่อต้องดิ้นรนเพื่อหาที่ทางให้ยืนหยัดได้ด้วยตนเอง