นางร้ายเช่นข้าไม่ได้อ่อนแออย่างที่พวกเจ้าคิด

หลิวเหม่ยย้อนเวลากลับมาอีกครั้งเพื่อลบล้างความผิดพลาดและความเจ็บปวดในอดีตที่เคยถูกทำร้ายจนหัวใจแหลกสลาย แต่ชาตินี้นางจะลิขิตชะตาด้วยตัวเอง...นางจะไม่ยอมเป็นเหยื่ออีกต่อไป

"ข้าไม่ได้มีบุรุษใดดั่งที่ซูเหลียนเป่าหูท่านพี่มานะเจ้าคะ"

"หุบปาก" หวังฉานตวาดเสียงกร้าว "เจ้าคิดว่าข้ามองไม่ออกหรือว่าเจ้ามีอะไรปิดบังข้า"

มือของเขาบีบแน่นจนเริ่มเจ็บ หลิวเหม่ยกัดฟันแน่นนางพยายามสะบัดมือออกแต่ไม่อาจทำได้

"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะเจ้าคะ" นางเอ่ยเสียงแข็ง

หวังฉานจ้องนางนิ่งครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะผลักนางออกจนเซถอยหลัง ร่างบางกระแทกเข้ากับขอบโต๊ะ น้ำชาในถ้วยกระฉอกออกมาเปื้อนชายแขนเสื้อของนาง

"จำไว้หลิวเหม่ย" เสียงของเขาต่ำลงแฝงไว้ด้วยอันตราย "เจ้าจะเป็นของข้าเพียงผู้เดียว อย่าได้คิดจะหลบหนีไปไหนแม้จะแค่เพียงในนามก็ตาม"

หลิวเหม่ยข่มความหวาดหวั่นในใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา แววตาของนางแน่วแน่ "ท่านพี่อาจกักขังร่างกายของข้าได้แต่ท่านพี่จะไม่มีวันกักขังหัวใจของข้าได้"

หวังฉานกัดกรามแน่น "เจ้ากล้าท้าทายข้าหรือ"

นางไม่ตอบแต่แววตานั้นไม่มีความหวาดกลัวหลงเหลืออยู่อีกต่อไป