รักนี้มีแต่สวย

“แล้วนี่คิดยังไง ทำไมถึงได้ไปหลงกลพ่อหม้ายลูกหนึ่ง แถมเรื่องระหว่างเขากับเมียเก่าก็ยังไม่รู้เลยว่าจะออกหัวหรือก้อย ริจะลองเล่นกับไฟระวังจะเจ็บตัวนะแก” พลพิมุขเตือนเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง
“ฉันไม่ได้หลงกล ฉันแค่ทำงานกับเขา”
“และก็ไปกินข้าวกับเขา” คนเป็นเพื่อนพูดเสริม
“ก็แค่กินข้าวไหม”
“แล้วมันจบที่กินข้าวไหม” คนตัวโตกว่าถาม
“จบสิยะ นี่แกเห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ย” แสนสวยแหวใส่คู่สนทนา แล้วพูดต่อ “ฉันรู้หรอกน่าว่าอะไรเป็นอะไร เรื่องระหว่างเขากับเมียเก่า ฉันไม่ยุ่งแน่ๆ ส่วนเรื่องที่เขาทำท่าเหมือนจะจีบฉัน เหอะๆ ก็ถ้ายังไม่จบกับคนเก่า ฉันจะเอามาทำซากอะไร”
“หราคะ ก็ให้มันทำได้อย่างที่พูด” พลพิมุขเหน็บ
“ได้อยู่แล้ว เพราะต่อให้ต้องเสียใจแค่ไหน แต่ฉันท่องจำได้ขึ้นใจว่าคนอย่าง ‘แสนสวย นพเก้า’ จะไม่มีทางยอมเป็นสองรองใครแน่นอน”
“สาธุ!”