ฮูหยินใหญ่ร้ายกาจกว่าใคร

ไป๋เซียนอวี้แต่งกับชายที่ไร้รักเข้ามาเป็นฮูหยินใหญ่ยึดหลักการเราสองมิยุ่งเกี่ยวกัน ปกครองจวนด้วยคุณธรรมดูแลเมียรองและอนุ แต่คุณธรรม มิอาจคุมหมู่พยัคฆ์ได้ นางต้องงัดทั้งสติปัญญาและอุบายมาใช้กำราบพวกนาง


ไป๋เซียนอวี้แต่งกับชายที่ไร้รักเข้ามาเป็นฮูหยินใหญ่ ยืนหยัดในหลักการนางมิยุ่งเกี่ยวกับเขา เขามิข้องเกี่ยวกับนาง เป็นสามีภรรยาในนาม ต่างฝ่ายต่างปฏิบัติหน้าที่ของตนไม่มีรัก ไม่มีอ่อนโยน และไม่มีสิ่งใดจำเป็นต้องกล่าวแก่กัน นางปกครองจวนด้วยระเบียบและคุณธรรม ยึดมั่นในสามเชื่อฟัง สี่จรรยา และดูแลเหล่าเมียรองและอนุ อย่างเป็นธรรม ทว่าผู้หญิงในเรือนหลังคุณธรรมเพียงอย่างเดียวมิอาจควบคุมหมู่วายุพยัคฆ์ได้ นางจึงต้องใช้ทั้งสติปัญญาและกลอุบาย กำราบเหล่าสตรีในเรือนอยู่เนือง ๆ

ส่วนความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยานั้น ทั้งสองต่างจำกันได้ขึ้นใจ "ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตนโดยไร้ข้อข้องเกี่ยว หากถึงเวลาพอสมควรแล้วพวกเราค่อยหย่าร้างกัน จากนั้นก็จะไม่มีสิ่งใดมารั้งตัวข้าแล้วก็ตัวเจ้าให้ต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้อีก" คำพูดนี้คือคำพูดของเขาหลงซื่อหยางในวันแต่งงานที่ตกลงกันกับนาง

นับตั้งแต่นั้น แม้ว่าจะอยู่ในสถานะสามีภรรยาต่างคนก็ต่างทำหน้าที่ดั่งคำมั่นสัญญาในวันแต่งงาน เขาทำหน้าที่ของเขาเป็นขุนนางที่รับใช้ฮ่องเต้ ทุ่มเทให้กับหน้าที่ขุนนาง ส่วนนางไป๋เซียนอวี้ปกครองเรือนหลังด้วยระเบียบและคุณธรรม อันสมควรดีแล้ว เส้นทางของทั้งสองมิได้บรรจบกัน นอกจากเพียงนามที่เรียกว่าภรรยาและสามี

ทว่าในความเป็นจริง ในโลกใบนี้กับไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้ เมื่อเรื่องราวบางอย่างทำให้ทั้งสองต้อง ข้องเกี่ยวกันมากกว่าที่เคย จากเพียงแค่พูดคุยเพราะจำเป็น กลับกลายเป็นต้องร่วมมือ และเมื่อความใกล้ชิดค่อย ๆ ก่อร่างขึ้น สิ่งที่ขวางกั้นก็ค่อย ๆ ถูกทลายลงโดยไม่รู้ตัว