สุดแสนจะร้าย

เธอ 'รักเขามาก' นั่นเป็นเหตุผลเดียวจริงๆ ที่ทำให้เธอยังอยู่ตรงนี้
อยู่ข้างๆ เขา


"เมื่อไหร่จะเลิกทำร้ายตัวเองแบบนี้สักที พี่ไม่ชอบเลย" เขาอยากเห็นเธอมีความสุข ไม่อยากให้ใช้ชีวิตแบบนี้เลยจริงๆ
"แล้วผิงขอให้พี่มาชอบผิงตอนไหน ถ้าจะมาบ่นก็กลับเข้าไปเถอะค่ะ พี่เกวคงชะเง้อคอมองหาแล้ว อย่ามาเสียเวลากับเด็กงี่เง่าอย่างผิงเลย" เธอตอบก่อนจะทำท่าจะเดินหนี แต่กลับเป็นเขา. ที่เดินตามมาพร้อมกับกระชากต้นแขนเธอเอาไว้
"นี่ ผิงเจ็บนะ!"
"เด็กดื้อก็ต้องโดนแบบนี้ อย่านี่แต่งตัวบ้าอะไร!" ห่างมือเข้าหน่อยไม่อยากจะเชื่อเลยว่าน้องน้อยที่น่ารักของเขาจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ นึกแล้วก็อดหงุดหงิดไอ้พี่ชายตัวดีไม่ได้!
"กูขอร้องแค่ให้มึงดูแลน้องให้ ไม่ใช่ทำให้ตกอยู่ในสภาพแบบนั้น!" เดือดร้อนเขาที่ต้องเรียกมันไปด่าที่หลังร้าน
"มึงเพ้ออะไรของมึงไอ้ชล ลืมไปแล้วรึเปล่า ว่าคนที่ทำให้ไอ้ผิงตกอยู่ในสภาพแบบนั้นก็คือตัวมึงเอง ไม่ใช่กู!" ทว่ากลับเป็นคำสวนของมันเสียเอง ที่ทำให้เขาถึงกับเถียงไม่ออก
"ทำไมคะ แต่งแบบนี้แล้วมันทำไม สวยสู้พี่เกวไม่ได้"
"เกวเขาไม่ใช่คนแรด!"
คำสวนนี้รุนแรงมากพอที่จะทำให้เธอน้ำตาตก เพราะนี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ชลธีต่อว่าเธอด้วยคำพูดรุนแรงแบบนี้
"ค่ะ ผิงมันแรดเอง พอใจยัง ถ้าพอใจแล้วก็ปล่อย! เด็กแรดคนนี้จะได้ออกล่าเหยื่อ" ไหนๆ ในสายตาเขาเธอก็กลายเป็นคนแรดไปแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องทำตัวดี
"อย่าทดสอบความอดทนของพี่พินทุอร!" เขาเริ่มโกรธแล้วสินะ เพราะทุกครั้งที่โกรธก็มักจะเรียกเธอเต็มยศแบบนี้เสมอ หากเป็นเมื่อก่อนเธอถึงหาทางออดอ้อนให้ตัวเองพ้นผิดไปแล้ว แต่มันคงไม่ใช่ตอนนี้ และจะไม่มีพินทุอรคนนั้นอีกแล้ว
"พี่ก็เลิกยุ่งกับผิงสักทีสิ! ถ้าทำเพราะรู้สึกผิดก็พอสักที ผิงไม่ได้ต้องการมัน!" ยิ่งความสงสารจากเขาเธอยิ่งไม่อยากได้ เลิกทำเหมือนเธอเป็นแก้วบางๆ ที่พร้อมแตกทุกเมื่อได้แล้ว
ในเมื่อไม่รัก ก็ควรปล่อยเธอไป ไม่ต้องเป็นห่วงเป็นใย!
"ผิง" อาจเพราะสีหน้าที่เศร้าลงไปถนัดตามันเลยทำให้ชลธีเริ่มได้สติว่าเขาน่าจะพูดแรงไปหน่อย ชายหนุ่มพยายามจะเอื้อมมือไปคว้าคนแสนงอนเข้ามากอดเหมือนทุกครั้งที่ชอบทำเวลาทำให้เธอโกรธ หากแต่ครั้งนี้นอกจากพินทุอรจะไม่โผเข้าหาเขาแล้ว เธอยังเลือกที่จะถอยหันกันอีกด้วย
"พี่ขอโทษ" เพราะแบบนั้นเขาจึงเปลี่ยนมาใช้คำพูดแทน และก็หวังด้วยว่าเธอจะเข้าใจเจตนาที่เขาต้องการจะสื่อ
"พี่ขอให้เราหยุด ผิงก็หยุดให้แล้วไง แล้วยังต้องการอีก" ที่ทำให้ยังไม่พอใจอีกรึไง ต้องให้เธอหายไปด้วยไหม เขาถึงจะหยุดวุ่นวาย และห่วงเธอมากเกินความจำเป็นเสียที!
"พี่แค่เป็นห่วง ไม่อยากเห็นผิงเป็นแบบนี้" แค่นั้นเองสินะ ที่เป็นสาเหตุ ทำให้เขาต้องเข้ามาวุ่นวายกับเธอไม่เลิกรา
"ผิงไม่ตายหรอกค่ะ แรกๆ มันอาจจะเจ็บ แต่อีกไม่นานมันจะกลายเป็นอดีต ไม่ว่าจะเป็นตัวพี่หรือเรื่องราวระหว่างเรา" อดีตที่เธออยากลบมันออกไปจากใจ ไม่อยากจดจำอะไรอีกแล้ว และเขาเองก็ควรเลิกเป็นห่วงเธอแบบนี้ได้แล้ว เพราะยิ่งเขาพยายามทำมันมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น
"ต่อไปพี่สนแค่เรื่องของตัวเองก็พอ ไม่ต้องมาสนใจผิงหรอกนะผิงจะเลิกรักพี่แล้ว จะไม่รอพี่อีกแล้ว" หัวใจของเขาวูบไหวอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ไม่รู้เพราะคำพูดของเธอมันหนักแน่น หรือเป็นเพราะสายตาแน่วแน่ที่มองมากันแน่
แต่ที่รู้ได้อย่างชัดเจนเลยก็คือ แววตาที่เคยจ้องมองเขาราวกับว่าเขาเป็นของรักของหวงในวันนี้ ไม่หลงเหลืออีกแล้ว สิ่งเดียวที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้ มีแค่ความว่างเปล่าเดียวดาย ก่อนที่ทุกสิ่ง จะปิดฉากลงพร้อมๆ กับเสียงหนึ่งที่ดังขัดขึ้นมา
"ชลคะ"
มันคือเสียงของคนที่เขารัก ที่เอ่ยเรียกสติของเขาเอาไว้