คุณภรรยาครับโปรดมารับใบหย่า

ดวงตากลมโตเหล่มองร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมเข้มสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดปลดกระดุมคอถึงสองเม็ดเหมือนกับทุกๆ วัน เขายังคงนั่งนิ่งอยู่กับเก้าอี้ตัวเดิมไม่แม้แต่จะทักถามอะไร มีเพียงทนายเอนกและผู้ช่วยของเขาที่มาเป็นพยานในวันนี้หันมายิ้มให้กำลังใจเธอบ้างในบางครั้ง

"คิวที่ 7 เชิญที่ช่อง 5 ค่ะ"

"คุณปิ่นครับ ถึงคิวแล้ว"

"อ้อค่ะ"

ปิ่นมุกลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า หลายวันมานี้เธอแทบไม่ได้นอน แม้แต่อาหารสักมื้อก็ยังแทบจะกลืนไม่ลง ภาวะเครียดเริ่มเกาะกินร่างเล็กจนสภาพร่างกายดูซบผอมลง

ทั้งสองคนนั่งลงต่อหน้าเจ้าหน้าที่ด้วยอารมณ์รู้สึกที่แตกต่างออกไป สีหน้าของเขื่อนดูผ่อนคลายมีรอยยิ้มประดับอยู่ที่มุมปากนิดๆ แต่ปิ่นมุกกลับมีแต่หยาดน้ำใสที่เอ่ออยู่เต็มเบ้าตาเธอต้องแอบหันไปเช็ดออกบ่อยครั้ง ขอให้ครั้งนี้เป็นความเสียใจครั้งสุดท้ายของเธอที่มีต่อเขาผู้ไม่เคยคิดที่จะรักและใส่ใจเธอเลย

หนังสือข้อตกลงการหย่าถูกยื่นให้กับเจ้าหน้าที่เพื่อแสดงถึงข้อตกลงและความยินยอมทั้งสองฝ่าย ทุกครั้งที่เจ้าหน้าที่สอบถามเธอก็ได้แต่ตอบรับสั้นๆ ตามว่าที่อดีตสามี ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วที่จะต้องยืดเยื้อออกไป ไม่มีบุตร ไม่มีทรัพย์สิน ไม่มีหนี้สิน ไม่มีอะไรร่วมกันทั้งนั้น

ขั้นตอนต่างๆ ดำเนินการมาจนถึงปลายทางสุดท้าย ปิ่นมุกค่อยๆ จรดลายเซ็นลงไปในใบหย่าถึงเวลาที่เธอต้องคืนอิสระให้กับเขาแล้ว ถึงเวลาที่เธอต้องเดินหน้าต่อไปเพื่อชีวิตของตัวเธอเอง

นี่คงเป็นโอกาสครั้งเดียวในชีวิตที่เธอได้มีสามี ผู้หญิงแบบเธอคงไม่มีใครกล้ารับเข้าไปอยู่ในชีวิต "น่าเบื่อชะมัด" สามีของเธอชอบบอกแบบนี้

"เรียบร้อยแล้วครับ"

เสียงเจ้าหน้าที่เอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้กำลังใจกับคู่หย่าร้างที่ต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง ใบหน้าของอดีตสามีดูเปล่งประกายและมีความสุขเป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งปีหกเดือน

"ปิ่นมาเซ็นใบหย่าและมาลาพี่เขื่อนค่ะ ที่จริงปิ่นเห็นข้อความที่ทนายส่งมาแจ้งเรื่องหย่าแล้ว แต่ว่าปิ่นมีเรื่องที่ต้องจัดการก็เลยมาช้าค่ะ ปิ่นต้องขอโทษพี่เขื่อนด้วยนะคะ"

รวบรวมความกล้าครั้งสุดท้ายเงยหน้าขึ้นสบตาอดีตสามีและพูดประโยคที่ท่องจำผ่านหน้ากระจกมา เพื่อพูดกับเขาเพียงรอบเดียวครั้งเดียวนาทีเดียว

"อืม ไม่เป็นไร"

นี่คงเป็นคำพูดที่ไพเราะที่สุดที่เขาพูดกับเธอครั้งแรกนับตั้งแต่แต่งงานกันมา

เขื่อนเหลือบตามองใบหน้าซีดเซียวของว่าที่อดีตภรรยาแวบหนึ่งแล้วก้มหน้ามองใบหย่าในมือ ร่างเล็กในชุดเดรสสีดำยกมือปาดน้ำตาเงียบๆ พลางเก็บใบหย่าลงในซองสีน้ำตาล

ปิ่นมุกบันทึกภาพนั้นเอาไว้ในความทรงจำเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะลาขาดจากเขาไปตลอดกาล เรื่องราวที่ผ่านมาคงยากที่จะหวนมาเจอกันได้อีก

เขื่อนมองตามหลังร่างเล็กที่วันนี้ดูแปลกออกไป เธอแทบจะไม่พูดอะไรเลยสายตาคู่นั้นก็ดูว่างเปล่าจนไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ทุกๆ ครั้งต่อให้เขาด่าว่าเธอยังไงเธอก็มักจะก้มหน้ายิ้มกลับมาเสมอ

"จะใส่ชุดดำมาประชดเหรอหรือมีใครจะตาย ก็แค่หย่าหรือเปล่า" เขื่อนบ่นออกไปตามประสาโดยไม่คิดอะไรมากแต่........

ใช่มีคนตายจริงๆ คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของปิ่นมุก เธอเหมือนสูญสิ้นแล้วทุกสิ่งภายในอาทิตย์เดียว หลายวันมานี้เธอต้องทำตัวให้เข้มแข็งพยายามไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นและบอกกับทุกคนว่าเธอสบายดี

ดวงตากลมโตมองดูรถหรูคันคุ้นเคยที่เคลื่อนตัวออกจากสำนักงานเขตไปอย่างเชื่องช้าโดยที่คนในรถไม่แม้แต่จะเอ่ยถามเธอสักคำว่าเธอจะไปไหนต่อ ให้ไปส่งหรือเปล่า? อย่างน้อยๆ ก็เป็นการแสดงน้ำใจครั้งสุดท้าย

ต่อจากนี้ไปเธอคงตัดใจจากเขาได้เสียทีผู้ชายที่เป็นเหมือนความฝัน ผู้ชายที่เธอรักเขาเพียงข้างเดียวตลอดมา มือเรียวสวยเผลอลูบหน้าท้องเบาๆ เพราะตอนนี้มีก้อนหัวใจเล็กๆ ซ่อนอยู่อย่างเจียมตัวในท้องแบนราบของเธอ ความลับนี้คงมีเพียงเธอคนเดียวที่รู้!