สาวใช้เกี้ยวรัก

ลี่จู เป็นสาวใช้คนสนิทของคุณหนู
หยวนเป่า เองก็เป็นมือขวาคนสนิทของคุณชาย
ลี่จูมีใจให้พี่หยวนตั้งแต่แรกเจอเพราะเคยได้รับความช่วยเหลือครั้งใหญ่จากเขา
บุญคุณช่วยชีวิตในครั้งนั้น หญิงสาวตั้งใจจะตอบแทนด้วยความรักทั้งหมดที่มี
แม้ชายหนุ่มจะเพียรปฏิเสธเรื่อยมา หากแต่นางก็ไม่ย่อท้อ
พี่หยวน...ข้าจะเกี้ยวท่านมาเป็นสามี
ได้โปรดรับรักข้าเสียทีเถิด!!


--------------------

ตัวอย่าง

"อาหยวน นี่ท่านแม่ฝากเสบียงมาให้เจ้า ของคุณชายอยู่ในหอบสัมภาระเจ้าคงเอาขึ้นรถม้าไปแล้ว ส่วนนี้ของเจ้า ท่านแม่เห็นเจ้าต้องไปหลายวัน เลยทำเนื้อแห้งเอาไว้ให้"
"ฝากขอบคุณท่านป้าด้วย ข้าจะกินให้อร่อย" ปลายเสียงดูตวัดๆ ชวนให้คนฟังรู้สึกตงิดๆ
หยวนเป่าคงไม่รู้ตัวว่าเขาเผลอเลียนแบบประโยคที่หมิงฮ่าวใช้พูดกับลี่จูไปก่อนหน้านี้
"พี่หยวน ท่านก็กินเซาปิ่งของข้าให้อร่อยด้วยนะเจ้าคะ ข้าไปยืนต่อแถวอยู่นานมาก"
"....." หยวนเป่าเงียบไม่ตอบ ส่วนคนที่ตอบกลับมา กลับไม่ใช่คนที่นางตั้งใจพูดประโยคนั้นด้วย
"เซาปิ่งหรือ! ข้าชอบกินมาก!"
พี่หม่าไม่ชอบกินอะไรบ้าง ข้าเห็นท่านก็ชอบกินทุกอย่างนั่นแหละ ลี่จูค่อนขอดในใจ พี่หยวนจะไม่อยู่หลายวัน นางอยากคุยกับเขาเงียบๆ สองคนไม่ได้หรือ!
"ข้าก็ซื้อมาฝากท่านแล้วอย่างไร ท่านรีบไปกินเถอะ ก่อนที่ท่านป้าหม่าจะกินหมดเสียก่อน"
"นั่นสิ! งั้นข้าไปก่อนนะ...อาหยวนขอให้เจ้าเดินทางปลอดภัย!" กล่าวจบร่างใหญ่ของหมิงฮ่าวก็วิ่งจากไปด้วยความรวดเร็วราวกับเด็กน้อยที่มารดาเรียกไปกินขนม
ในที่สุดลี่จูก็ได้อยู่กับพี่หยวนสองคนสมใจ ทว่าเมื่อมองสบสายตาคม นางกลับรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ราวกับนักโทษที่ไปทำอะไรผิดแล้วกำลังจะโดนสอบสวน
"เอ่อ...พี่..."
"ข้าไม่ชอบกินเซาปิ่ง"
"....." น้ำเสียงแห้งแล้งนั้นทำให้ร่างบางสะเทือนใจมากทีเดียว

------------------------------

"พี่หยวนดูสิ ดอกไม้สวยมากเลยใช่หรือไม่ ท่านอยากได้สักช่อหรือไม่เจ้าคะ ข้าจะขออนุญาตจากคุณหนู" เมื่อคุณหนูอนุญาต คุณชายย่อมไม่ขัดใจ!
"....."
"แล้วเราค่อยให้พี่หม่าช่วยตัดให้ พี่หม่าปลูกดอกไม้ได้งามนัก นำไปปักแจกันตั้งไว้ในห้องนอน กลิ่นหอมจะช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายและหลับสบายนะเจ้าคะ"
"ไม่จำเป็น ข้าไม่ต้องการ เจ้าอยากได้ก็เก็บไว้คนเดียวเถอะ"
"ข้า" ลี่จูนิ่งอึ้ง นางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แม้นางจะเคยชินกับท่าทีเย็นชาและความห่างเหินของเขา หากแต่เขาก็ไม่เคยพูดจาตัดรอนไม่รักษาน้ำใจเช่นนี้กับนางมาก่อน
ความจริงลี่จูเป็นสตรีที่เข้มแข็งมากคนหนึ่ง ทว่าคำพูดและการกระทำของเขามักจะมีผลต่อความรู้สึกนึกคิดของนางเสมอ และครั้งนี้ก็เช่นกันนางกำลังรู้สึกเสียใจ หากแต่ก็พยายามทำใจดีสู้เสือ ชวนเขาพูดคุยต่อไป
"พี่หยวน ระหว่างที่ท่านไม่อยู่ ข้าเย็บ..."
"เมื่อไรเจ้าจะเลิกยุ่งกับข้าเสียที"
"!!!"
"ข้าอยากอยู่เงียบๆ อย่างเมื่อก่อน เจ้าเลิกมากวนใจข้าได้แล้ว พวกเราต่างคนต่างอยู่เถอะ เจ้าก็ทำงานของเจ้าไป ส่วนข้าก็ทำงานของข้า หากไม่จำเป็นก็ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกัน"
"ท่าน เหตุใดจึงพูดเช่นนั้นเล่า เจ้าคะ" ร่างเล็กยืนโอนเอนไม่มั่นคง ดวงตากลมโตบัดนี้กะพริบถี่ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำตาที่คลอหน่วยให้ย้อนกลับไป
"....."
"ท่านก็น่าจะพอรู้ว่าข้าชะ..."
"ข้าไม่ได้ชอบเจ้า"
"ฮึก"

-------------------------------

"ไม่เป็นไรนะเสี่ยวจู คนไม่รักไม่ชอบก็ช่างเขา เจ้ายังสาวยังสวย น่ารักและช่างเอาใจขนาดนี้ บุรุษที่ไหนได้ไปเป็นภรรยาย่อมโชคดียิ่งกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น"
"แต่ข้า" ข้ารักพี่หยวนคนเดียวนิเจ้าคะคุณหนู ไม่ได้อยากเป็นภรรยาของบุรุษที่ไหน หากชาตินี้พี่หยวนไม่รับรักข้าก็ขอครองตัวเป็นสาวเทื้อ อยู่รับใช้คุณหนูไปจนแก่ก็แล้วกัน ลี่จูคิดอย่างหงอยเหงาคนเดียวในใจ
"ไม่มีแต่แล้ว ตัดใจเสียเถิด เดี๋ยวข้าให้พี่อี้ช่วยหา 'สามี' ที่ดีให้เจ้าเอง!!"
"หาา!!?"

------------------------------

"ท่านช่วยพูดให้ข้าฟังชัดๆ ได้หรือไม่เจ้าคะ...ว่าต้องการให้ข้าแต่งงานกับคนอื่นจริงๆ"
"ข้า..."
"ข้าจะเชื่อท่าน" แม้ดวงตาของนางจะไหวระริก หากแต่น้ำเสียงกลับแน่วแน่มั่นคงคล้ายคนที่ตัดสินใจมาดีแล้ว
"....."
"ไม่ว่าท่านพูดอย่างไร ข้าจะเชื่อท่าน ข้าจะทำตามที่ท่านพูด"
"....."
"เพราะฉะนั้น..."
"....."
"ได้โปรด ช่วยคิดให้ดีเสียก่อนนะเจ้าคะ ข้าต้องการคำตอบที่มาจากใจของท่านจริงๆ..."
"....."
หยวนเป่าใช้เวลาคิดไตร่ตรองอย่างรอบคอบ เมื่อมั่นใจแล้วว่าคำตอบของเขาจะทำให้นางมีชีวิตที่ดีและมีความสุขที่สุด เขาจึงสบตานางแล้วเอ่ยอย่างช้าๆ ทว่ามั่นคง
"ข้าอยาก ให้เจ้าแต่งงาน...กับคนที่คุณชายเลือกให้"

____________________

แหม พี่หยวนทำร้ายจิตใจเก่ง เย็นชาเก่งนะคะนะ เห็นแววคนโบ้มาแต่ไกลเลยจ้าา

เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องที่ 2 ในชีวิต และไป๋กั่วท้าทายตัวเองโดยการตั้งใจแต่งแบบจับเวลา

สรุปว่าแต่งจบภายใน 5 วัน!! แบบที่เลี้ยงลูกเล็กไปด้วย คือภูมิใจในตัวเองแบบสุดๆเลยค่าา

ทุกคนช่วยตบมือให้นักเขียนแม่ลูกอ่อนตัวเล็กๆ คนนี้หน่อย อิอิ

กำลังใจของผู้เขียนก็คือ 'คนอ่าน' นะคะ เพราะฉะนั้น กราบอ้อนวอน

***ช่วยกดติดตาม+กดหัวใจและคอมเมนต์ 'ชม' ไรต์หน่อยน้า***

ฮ่าๆๆๆๆ ขอแค่นี้ก็มีความสุขมากแล้วจริงๆ แล้วพบกันใหม่เรื่องหน้านะจ๊ะ จุ้บบบบ!!!