หม่าม้าฮะ ปะป๊ามีจริงไหม [Mpreg]

"หม่าม้าอย่าอุบอิบน้า บอกจอมมาเลยว่าหม่าม้าทำปะป๊าหายปายหนาย" มือเล็กยื่นมาจับมือผมก่อนจะออกแรงแกว่งไปมา

"เซ้าซี้น่าจ่อม ดึกแล้ว ไปหาหลับหานอนไป" ผมยกมือขึ้นมาจิ้มที่หน้าผากเล็กเบาๆ อย่างมันเขี้ยว

"อู้ยย หม่าม้าทำล้ายล่างกายอีกแล้ว แล้วจอมกะชื่อจอม ม่ายจ่อมซักหน่อย" เจ้าตัวแสบบ่นออกมาทั้งยังเอามือขึ้นมากุมหน้าผากตัวเองราวกับว่าที่ผมทำเมื่อกี้ มันทำให้เจ้าตัวเจ็บมากงั้นแหละ ทั้งที่ผมไม่ได้ออกแรงออะไรเลยด้วยซ้ำ

"เล่นใหญ่ให้มันน้อยๆ หน่อยจ่อม ดึกแล้วไปนอน" ผมกลอกตาออกปากไล่อีกรอบ แต่เจ้าเด็กกลับไม่สนใจคำไล่ของผม ทำเป็นกอดอกจ้องหน้า

"ม่ายนอน จนกว่าหม่าม้าจาบอก ว่าหม่าม้าทำปะป๊าหายที่หนาย"

"คนนะไม่ใช่ของ จะไปทำหายได้ไง" เจ้าจ่อมเค็มนี่มันไปเอาความคิดแปลกๆ แบบนี้มาจากไหนวะ แล้วดูท่าทางเอาจริงเอาจังกับเรื่องไม่เป็นเรื่องนี้สิ น่าบีบปากนัก

"ม่ายหาย? แล้วทะไม จอมม่ายเคยเจอ ม่ายเคยเจอกะแปลว่าหายน่ะซี่" เจ้าจ่อมเค็มเถียงกลับตาไม่กะพริบ แล้วไอ้จิจะไปหาคำตอบมาจากไหนมาตอบไอ้ตัวแสบนี้วะเนี่ย

"ไม่เจอแปลว่ามันไม่มีตั้งแต่แรกไงจ่อม"

"ม่ายฉิจิ จิเคยบอกนี่ ว่าจอมมีป๊าอะ แต่ป๊าแค่..."

"แค่อะไร จิว่าจิไม่เคยพูดนะ" ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วก็จำไม่ได้จริงๆ ว่าตัวเองไปพูดถึงปะป๊าให้เจ้าตัวแสบนี้ฟังตอนไหน ทุกทีที่ลูกถาม ผมก็มักจะบ่ายเบี่ยงตลอด แล้วเจ้าจ่อมเค็มหรือชื่อจริงๆ คือจอมขวัญก็มักจะลืมไปเอง แต่พอนึกได้ ก็จะถามขึ้นมาใหม่ แต่ผมก็เอาตัวรอดได้ทุกที ยกเว้นตอนนี้แหละ ที่ดูเหมือนเจ้าจ่อมเค็มจะไม่ปล่อยผมไปง่ายๆ

"จิพูด จอมจำได้ จิบอกว่า พวกเลาทู๊กคนเกิดมาต้องมีพ่อ เหมือนในนิทาน จิห้ามโกหกน้า สายะพาบมาเลย ว่าทำปะป๊าหล่นหายที่หนาย"

"อืม หายก็หาย ทำหายมานานแล้ว" ผมตอบไปอย่างจำยอม เมื่อไม่รู้จะตอบว่าอะไร ก็ยอมรับไปเลยว่าหาย เจ้าตัวแสบจะได้เลิกถาม

"นานแค่หนายอะ กับปายเก็บทันเป่า"

"สี่ปี ป่านนี้คงมีคนเก็บไปแล้ว"

"จีงหลอฮะ แล้วถ้ายังม่ายมีคัยเก็บปายละฮะจิ ปะป๊าต้งน่าฉงฉานมากแน่ๆ"

"เหรอ ไม่หรอกมั้ง..."

"จินี่ใจล้ายจีงๆ"

"อืม คงงั้นมั้ง ไม่งั้นคงทำให้คนสองคนเลิกกันไม่ได้หรอก" ทั้งที่รู้ว่าเขารักกัน แต่ก็ยังเป็นสาเหตุ



#หม่าม้าฮะปะป๊ามีจริงไหม

#น้องจ่อมเค็ม