บังเอิญ...เป็นเธอ

ลลดาถดกายถอยหนีเขา ประธานหนุ่มตอนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าผีร้ายใดๆ ที่เธอกลัว หญิงสาวเขยิบถอยไปจนเกือบจะถึงอีกฝั่งของเตียง ลี่หลิงใช้มือแกร่งจับเข้าที่ข้อเท้าของเธอแล้วออกแรงดึงเข้าหาตัวเอง ร่างของเธอลอยกลับมาตามแรงดึงของชายหนุ่มพร้อมเขาที่ขึ้นมากักกันหญิงสาวให้ไปไหนไม่ได้อีก


"มานี่!!!!"


"ไม่!!!! อย่านะ อย่าทำอะไรลันเลยนะคะ ลันไม่ได้โกหกจริงๆ"


ลลดาเริ่มอ้อนวอนเขาอีกครั้ง ลี่หลิงยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะกระตุกผ้าห่มที่สาวเจ้าดึงขึ้นมาปกปิดร่างกายทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ก่อนละลุกขึ้นยืนถอดเสื้อและกางเกงของตัวเองทิ้งไปหยิบเครื่องป้องกันที่เตรียมไว้ขึ้นมาสวมใส่ พอลลดาได้เห็นความเป็นชายของเขาครั้งแรกถึงกับนิ่งค้างรีบก้มหน้าก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นเพราะนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเธอที่มีผู้ชายมาแก้ผ้าโชว์ต่อหน้าประธานหนุ่มเดินเข้ามาจับที่คางมนให้หันมามองแต่หญิงสาวก็เลือกที่จะปิดเปลือกตาไว้ไม่ให้เห็นอะไรก็ตามที่อยู่ตรงหน้า


"ลืมตามองดูมันสิจะได้คุ้นเคย...อีกหน่อยมันจะเข้าไปอยู่ในตัวเธอ"

ลลดาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองหน้าชายหนุ่มในเมื่อมาถึงขนาดนี้เขาคงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ ลลดาหลับตาลงอย่างยอมแพ้ ภาวนาให้ค่ำคืนนี้จบลงสักทีอย่างน้อยครั้งแรกของเธอก็ยังให้กับคนที่เธอรักถึงแม้ว่าเขาจะไม่รักเธอก็ตาม 'พ่อนัทลันขอโทษที่ผิดคำสัญญา' เขาดันตัวเธอให้นอนราบลงไปกับที่นอนพร้อมตัวเขาที่ตามขึ้นไปทาบทับ เขาจับมือเธอที่โดนมัดยกขึ้นไว้เหนือหัวเพื่อจะได้ทำอะไรสะดวกๆ ก้มลงไปกระซิบที่ข้างใบหูเล็ก


"ฉันแค่ขอลิ้มลองเธอบ้างอย่าทำเป็นหวงนักเลย ขนาดกับมู่เหยียนเธอยังยอมได้"