ใครรู้สึกก่อน คนนั้นเจ็บ

คนที่เป็นได้แค่เงา ย่อมเจ็บปวดเสมอ

"เมื่อคืนนายคิดว่ามีอะไรกับฉันหรือพี่เพชร" "เพชร"
"ฉันไม่เหมือนพี่เพชรตรงไหน....ทำไมถึงเป็นฉันไม่ได้
ทำไม...นายรักฉันบ้างไม่ได้"

******************************
เกริ่น
"เพชร!" เสียงตะโกนสั่นเครือหวาดหวั่นแววตาสิ้นหวังมองเข้าไปในกลุ่มควันที่มองไม่เห็นใคร
"นายดิน!" น้ำเสียงคุ้นเคยดังขึ้นราวแสงสว่างสาดส่อง หน้าคมหันมองเชื่องช้าเห็นเพชรน้ำหนึ่งยืนนิ่งมองเขา กายหนาผละออกจากคนงานเดินหน้าเศร้าโซเซไปหาเธอ แขนขาแกร่งอ่อนเรี่ยวแรงเต็มทีก่อนจะรวบร่างบางที่ห่วงหวงมาโอบกอดแน่นซุกหน้าเครียดซบไหล่ของเธอ เพชรน้ำหนึ่งนิ่งอึ้งตกใจกับการโอบกอดที่เธอไม่เคยได้รับ
"ไม่เป็นไรใช่ไหม?" เสียงทุ้มอ่อนเรี่ยวแรงน้ำตาร่วง
"ไม่เป็นไร" แววตาสวยวูบไหวรู้สึกดีกับอ้อมกอดอุ่นแม้จะแน่นแทบหายใจไม่ออกก็ยินดี หน้าสวยเปื้อนรอยยิ้มจาง ๆ ค่อย ๆ ยกแขนขึ้นโอบกอดกายหนาลูบหลังเขาปลอบใจ
"พี่เป็นห่วงเพชรแทบบ้า" พสุธาตัวสั่นเทาสะอื้นอยู่ข้างหู เพชรน้ำหนึ่งชะงักหน้าถอดสีสายตาแข็งขึ้นเมื่อได้ยินชื่อคนที่เขาเป็นห่วง
"ฉันไม่ใช่หยาดเพชร" เพชรน้ำหนึ่งกดเสียงขุ่นเคือง พสุธานิ่งงันรู่ว่าเรียกผิดเขากลืนน้ำลายเหนียวลงคอค่อย ๆ คลายอ้อมกอดผละมองดวงตาสวยที่กำลังแข็งกร้าวคลอไปด้วยน้ำตา
"คนที่ยืนอยู่ตรงนี้คือน้ำหนึ่ง เลิกพร่ำเพ้อถึงคนที่ตายไปแล้วสักที!" หน้าสวยแดงก่ำถลึงตาเกรี้ยวกราด
"คนที่คุณพูดถึงคือคนที่ผมไม่มีทางเลิกรัก" พสุธาเสียงเศร้าก้มหน้าลงยอมรับว่าเขาไม่มีทางลืมรักแรกรักเดียวที่ฝังใจ
"นายมันบ้า!" เธอแว้ดเสียงแหลมต่อว่าแรง ๆ กลบความเสียใจที่กำลังถาโถม เขาเงียบนิ่งไม่แสดงท่าทางอาการได้แต่เดินผ่านตัวเธอไปคล้ายไม่มีตัวตน เพชรน้ำหนึ่งมองแผ่นหลังแกร่งอย่างปวดร้าวน้ำตาไหล
"ฉันไม่เหมือนพี่เพชรตรงไหน....ทำไมถึงเป็นฉันไม่ได้ ทำไม...นายรักฉันบ้างไม่ได้" เสียงสั่นเครือของคนปวดร้าวดังอยู่ไกลเกินกว่าคนที่เขาจะได้ยิน หน้าสวยหม่นเศร้ากัดริมฝีปากขยี้ตัดพ้อน้อยใจความรักของชายมากมายที่เข้าหาไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการเท่าเศษใจของเขาที่พอจะเผื่อแผ่มาให้เธอบ้าง..................