ภรรยานางโลม

เพราะอยากได้เงิน นางจึงกลืนน้ำลายตนเอง ไปบรรเลงเพลงในห้องส่วนตัว แต่เพลงจบคนไม่จบ เพราะกลิ่นเงินมันหอมหวนนางจึงมานั่งตักคล้องคอ เพราะเงินที่เพิ่มมาอีกห้าร้ายตำลึง


หลิวอีหราน เด็กสาววันสิบห้าย่างสิบหก บุตรสาวเจ้าของนางโลมมีชื่อของเซียงตู ที่ตั้งปนิธานเอาไว้อย่างแรงกล้าว่าจะไม่ยอมขายเรือนร่าง หากอายุยังไม่ถึงสิบหกเต็ม ในทุกวันนางปฏิเสธมารดานับครั้งไม่ถ้วน ทำเพียงเล่นผีผาที่ชอบอย่างมีความสุข

แต่วันนี้กลับมีท่านอ๋อง จากที่ไหนก็ไม่รู้มาบอกว่าจะให้นางไปเล่นผีผาให้ห้องรับรองของเขา ทั้งที่นางก็ปฏิเสธไปแล้วแต่มารดาก็ยังตามตอแย บอกว่าครั้งนี้หากนางไม่ไปพวกเราต้องแย่ จะแย่อะไรกันเห็นทุกที ก็พูดเช่นนี้พวกนางก็ยังอยู่รอดมาได้ทุกวัน ไม่รู้ละหากยังยุ่งไม่เลิก แม้แต่เวทีนางก็จะไม่ขึ้น

"หรานหรานแม่ยื่นคำขาด หากเจ้าไม่ไปแม่จะไล่เจ้าออกจากที่นี่"

"งั้นข้าไป"

"อ่ะเดี๋ยวๆๆ เจ้าไปจริงหรือหรานหราน"

"เจ้าค่ะ" เด็กสาวเชิดหน้าไม่ยอม อย่างเหนือกว่า ทุกครั้งนางรอดมาได้ ไม่ว่าอย่างไรครั้งนี้นางก็รอดได้อีกแน่ แต่ว่า...

"ห้าร้อยตำลึง เพียงเจ้าเข้าไปในห้องนั้นพร้อมบรรเลงผีผาสักสอง สามเพลงให้คนสูงศักดิ์ผู้นั้น เงินจะไปวางอยู่ในห้องเจ้าทันทีห้าร้อยตำลึง สนใจหรือไม่"

"ห้าร้อยตำลึง"

"ใช่ห้าร้อยตำลึง"

"ท่านแม่ท่านก็ไม่บอกว่าห้าร้อยตำลึงแต่แรก หากท่านบอกมาแต่แรกเราก็ไม่ต้องเสียเวลาเถียงกันหรอกท่านว่าไหม ไป! ไป! ที่เรือนรับรองกลางน้ำใช่หรือไม่"

หลิวลี่จินมองบุตรสาวที่เดินนำไปอย่างผู้กุมชัยชนะ คิดแล้วว่าครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรบุตรของนางย่อมไม่ปฏิเสธ

หากเงินมากพอ