มันดาลายันต์ เล่ม 2 (จบ)

"ถึงต่อให้ท่านล่วงเกินข้า ข้าก็ไม่แต่งกับท่าน ต่อให้เมืองทั้งเมืองเหลือท่านผู้เดียว ข้าก็ไม่แต่ง"
ร่างสูงใหญ่นิ่งไปครู่หนึ่ง เพียงพริบตาแผ่นหลังก็กลับมาตั้งตรงอีกครั้ง เขาสะบัดผ้าในมือแล้วดึงแขนขาวผ่องราวกับหยวกมาตรงหน้า ใช้ผ้าเช็ดรอยเปื้อนดินให้อย่างเบามือ แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นท่าทีขัดขืนของอีกฝ่ายที่พยายามดึงแขนกลับ ขณะเดียวกันชายหนุ่มก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงไม่หนักไม่เบา แต่กลับหนักแน่นจนคนที่ได้ฟังใจสั่นไหว
"เช่นนั้นก็ยากสักหน่อย เพราะตราบใดที่ข้ายังมีลมหายใจ เจ้าต้องแต่งงานกับข้าเท่านั้น ข้าเป็นผู้เดียวที่จะได้จับชายผ้านุ่งเจ้ายามเดินเข้าเรือนหอ"