ฤดูหัวใจ

ธุระของเขา...ที่ทูลบอกเสด็จพ่อไม่ใช่อื่นใด นอกจากความรู้สึกดีๆ ที่เขารู้สึกต่อจองฮุน และเขาจะต้องบอกมันออกไปให้ชายหนุ่มรับรู้ก่อนที่เขาจะกลับไปที่ยังประเทศของตัวเอง ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาเช่นไรเขาก็จะไม่นึกเสียใจ อย่างน้อยเขาก็ได้สารภาพความจริงให้จองฮุนได้รับรู้แล้ว

และตามสัญญาเขาจะต้องรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นให้จองฮุนฟัง

"ฮัลโหลจองฮุน"

[เป็นยังไงบ้าง]

แล้วกานต์กิติพัฒน์ก็เล่าทุกอย่างให้เพื่อนชายฟัง จองฮุนดีใจมากที่กานต์กิติพัฒน์จะกลับไปสืบทอดบัลลังก์ยังประเทศของตน

[ผมดีใจจริงๆ ที่คุณตัดสินใจกลับไป]

"แต่เราจะไม่ได้เจอกันอีก" กานต์กิติพัฒน์เสียงเศร้า

[ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ เวียงพุนพินอยู่เหนือเชียงรายเท่านั้นเอง ไม่ได้ไกลกันเลย ผมขึ้นไปหาคุณทุกอาทิตย์ยังได้ถ้าคุณต้องการ]

"จะ...จริงหรือ ?!" กานต์กิติพัฒน์ดีใจ

[จริงสิครับ เราเพื่อนสนิทกันนะ]

"ได้ยินเท่านี้ฉันก็ซึ้งใจมากแล้วละจองฮุน"

[ผมเสร็จธุระแล้ว ผมไปหาคุณได้ไหม]

"มาสิ เดี๋ยวฉันทำอะไรให้กิน"

[อีกชั่วโมงเจอกัน]