คุณครับ ผมขอสเปิร์มของคุณได้มั้ยครับ

"อื้อ เบาๆ สิ"
อากิระปรามเสียงเบาสลับกับส่งเสียงครางเป็นระยะๆ ในขณะที่ตัวกระดอนตามจังหวะกระแทกกระทั้น บั้นเอวเดเมียนนั้นช่างพลิ้วเหลือเกิน และดูเหมือนจะเพลินมาก กระแทกซ้ำๆ แบบไม่บันยะบันยัง
"เธอชอบแรงๆ นี่นา"
"อื้อ ก็ชอบ แต่..."
"ถึงขั้นนี้ ไม่มีแต่แล้ว เด็กน้อย"
"อ๊ะ โอ๊ย มันเจ็บนะ"
"ฉันขอโทษ มันไปหน่อย" กระซิบชิดหูเสียงพร่า แต่ว่าส่วนล่างยังทำงานอย่างชะมักเขม้น
"ทำไมชอบแกล้งอยู่เรื่อยเลย"
"ชอบแกล้ง เพราะชอบเห็นร่างเธอกระตุกด้วยความสุขสมแบบนี้"
"ไม่เอา ไม่มีแรงแล้ว"
"แค่นั่งเฉยๆ ตัวบิดระทวยแบบนี้ และตอดรัดฉันแบบนี้ ก็พอแล้ว"

+++++

"จะนั่งจ้องอีกนานมั้ย อยากทำอะไรก็ทำเลย"
"แต่ผมยังไม่เคยทำเลย" พึมพำเบาๆ พลางค่อยๆ กระดึ๊บมือออกมาจากผ้าห่มแล้วค่อยๆ เหยียดยืดออกไป พอใกล้จะถึงก็หดมือกลับ
"ก็เคยจับแล้วนี่" เดเมียนเอ่ยพลางยกมือเท้าสะโพกดันไปข้างหน้าแล้วส่ายเอวยั่วให้เจ้าของมือเล็กให้เสียใจที่ไม่ยอมจับ
"ผมไม่ได้อยากจับเฉยๆ"
"แล้วอยากทำอะไร" ถามพร้อมขยับเข้าไปใกล้อีกนิด ถึงมือที่หดกลับไปกลางพอดิบพอดี
"ขออมได้มั้ย"
ไม่ถามเปล่า แต่ยังลูบๆ คลำๆ ประหนึ่งกำลังขออนุญาตแล้วเงยหน้ามองพลางส่งสายตาเว้าวอนไปให้อีก ไม่ตายนาทีนี้ก็ไม่รู้จะตายนาทีไหน เดเมียนแทบกระโจนขึ้นสวรรค์เสียเดี๋ยวนั้น
"อยากทำไรก็ทำเลย"
เดเมียนเอ่ยประโยคเดิมซ้ำขณะเกร็งสะโพกรับสัมผัสจากฝ่ามือขาวนิ่ม แล้วก็อำนวยความสะดวกด้วยการแนสะโพกไปข้างหน้าในองศาที่พอเหมาะพอเจาะกับใบหน้าของอากิระ
เมื่อได้รับอนุญาต เด็กหนุ่มก็ลงมือทันที
"จุ๊บๆ นะ"
เริ่มต้นด้วยการจุมพิตทักทายตรงส่วนปลายป้านสองสามที สลับกับตวัดลิ้นเลียแผล็บเหมือนกันกินไอศกรีม ส่วนมือทั้งสองก็แบ่งกันเขย่าลูกบอลข้างละลูก ตอนนี้ผ้าห่มหล่นลงไปกองอยู่ตรงตัก รอยแยกเผยให้เห็นเจ้าเด็กน้อยในสายตาเดเมียนวับๆ แวบๆ ชายหนุ่มอยากยื่นมือไปทักทายบ้าง แต่ยั้งใจไว้ รอให้เจ้าของเด็กน้อยได้ทำสิ่งที่ต้องการก่อนแล้วเขาจะจัดการทั้งเจ้าของทั้งเด็กน้อยนั่นให้หมดแรงเลยทีเดียว
"อืม"
พอทำอย่างที่อยากไม่ได้ก็ได้แต่ยืนส่งเสียงครางลอดลำคอออกมา ตัวเกร็งจนเส้นเอ็นบริเวณลำคอปูดโปน ไม่แพ้เส้นเอ็นตรงส่วนที่อากิระกำลังจัดการอยู่
"อย่าดื้อนะ" เด็กหนุ่มกระซิบเป็นเชิงปรามเมื่อเจ้าสิ่งที่เขาทักทายขยายร่างใหญ่ขึ้น ราวกับเด็กดื้อที่ตัวพองขู่ฟ่อเมื่อไม่ได้ดังใจ
"มันไม่ได้ดื้อหรอก มันชอบ"
เดเมียนอธิบายเสียงสั่นพร่า เลือดลมเล่นพล่านไปทั่วสรรพางค์ จิกปลายนิ้วลงบนสะโพกตัวเองแน่นสลับกับดันสะโพกไปข้างหน้ามากกว่าเดิมจนเกือบแนบหน้าอากิระอยู่แล้ว ซึ่งนอกจากไม่ถอยหนีแล้วเด็กหนุ่มยังเอ่ยปากขออนุญาตเสียงกระเส่า
"ขออมหน่อยนะ"
กิริยาท่าทางและคำพูดนั้นช่างน่ารักเสียจนเดเมียนเกือบทนไม่ไหว ความแกร่งร้อนใจกลางร่างขยายออกจนอากิระชะงักไปเล็กน้อย แล้วก็ลองทำปากอ้าๆ หุบๆ อยู่หลายครั้งเพื่อกะความพอดี แล้วก็พบว่าเขาต้องอ้าให้สุดถึงจะครอบครองความใหญ่โตนั้นได้ เด็กหนุ่มเลยเริ่มลังเล ไม่น่าอยากรู้เลยว่าถ้าอมแล้วมันจะคับแน่นแค่ไหน เห็นอยู่ว่าอาจจะรับไม่ไหว ก่อนได้รู้ปากคงฉีกก่อน
"ข้างล่างเล็กกว่านี้เธอยังรับฉันได้" เมื่อเห็นท่าทางลังเลของคนเบื้องล่างเดเมียนก็เอ่ยเรียกขวัญกำลังใจ เขาไม่ยอมให้อีกฝ่ายทิ้งไปตั้งแต่ยังเริ่มได้ไม่ถึงไหนเด็ดขาด
"มันจะทะลุคอหอยผมมั้ยเนี่ย"
"กินเท่าที่ไหว" เขาก็นึกว่าอีกฝ่ายกลัวจะกินไอติมแท่งใหญ่ๆ ของเขาไม่ได้ซะอีก ที่แท้ก็กังวลเรื่องความยาวนี่เอง
"ผมเป็นคนโลภมากนี่นา" เด็กน้อยพึมพำเสียงเบาแต่เขาได้ยินชัด
"งั้นก็กินให้หมด"
เดเมียนยิ้มกระหยิ่มหัวใจพองโต ช่างเป็นคนละโมบโลภมากที่น่าเอ็นดูและน่าดูเอ็นเสียจริง ถ้าไม่ติดว่าไม่อยากทำให้อีกฝ่ายผิดหวังเขาจะจับฟัดให้หนำใจ
"งั้นก็จะกินละนะครับ"
เอ่ยจบก็จัดการกินทันที โดยเริ่มจากอ้าริมฝีปากแดงๆ ออกกว้างแล้วครอบครองส่วนปลายช้าๆ จากนั้นก็ค่อยๆ ขยับลึกลงไปจนเลยครึ่งทางไปนิดก็ถึงคอหอยพอดี มือที่เล่นกับลูกบอลทั้งสองอยู่ก็ผละออกข้างหนึ่งเปลี่ยนมาจับแท่งร้อนแทนก่อนถอยออกมาแล้วก็เคลื่อนกลับเข้าไป
เนิบนาบเชื่องช้าในคราแรก
ก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ส่งผลให้เจ้าของไอศกรีมแท่งใหญ่ถึงกับสบถหยาบคายออกมาหลายต่อหลายครั้ง และนั่นยิ่งทำให้อากิระลำพองใจกินอย่างตะกรุมตะกรามมากขึ้น หลังๆ สองมือของเดเมียนไม่จับสะโพกตัวเองแล้ว แต่เปลี่ยนจับศีรษะเล็กแทนจากนั้นก็เริ่มเป็นคนควบคุมจังหวะการขยับเข้าออกของริมฝีปากแดงเรื่อ ตอนนี้มือเล็กนุ่มเปลี่ยนไปบีบขยำแก้มก้นทั้งสองของเดเมียนแทนแล้ว ส่วนกลางร่างตัวนั้นปล่อยมันไว้โดยไม่ใส่ใจ ตอนนี้ต้องกินของอร่อยตรงหน้าก่อน พอกินไปได้พักใหญ่ก็เริ่มรู้สึกว่าอิ่มเลยแสดงอาการต่อต้านและตีสะโพกหนั่นแน่นแรงๆ เป็นเชิงยอมแพ้
"อร่อยมั้ย"
"อืม"
"อิ่มหรือยัง"
"ตอนนี้อิ่มแล้ว"
"งั้นถึงตาฉันบ้างนะ"

+++ติดตามความร้อนแรงต่อได้ในเรื่องนะคะ+++

ปล. 1 นี่เป็นครั้งแรกที่แวะมาใช้นามลับเขียนนิยายวาย ตอนแรกตั้งใจว่าจะปล่อยโหลดฟรี แต่เนื่องจากมีค่าใช้จ่ายในการรักษามะเร็งก็เลยต้องปล่อยขายแทน หวังว่าผู้อ่านจะชอบ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับการเป็นส่วนหนึ่งของทุนรักษาตัวของผู้เขียนนะคะ
ปล. 2 ถ้าอ่านจบแล้วมีคำติชมใดๆ ก็ทิ้งคอมเมนต์ไว้ได้เลยนะคะ สัญญาว่าจะเขียนนิยายสนุกๆ แซ่บๆ ออกมาเรื่อยๆ ตราบใดที่ร่างกายยังไหวค่ะ แต่ถ้าหายไป ไม่ต้องสืบนะคะ คงจะไปที่ที่ชอบแล้ว 5555555+
ปล. 3 ดาวน์โหลดผ่านหน้าเว็บราคาย่อมเยากว่านะคะ

ด้วยรัก
RedWine29