ชีวินไม่ต้องมารัก

อยู่ดีๆ เขากลับมี "คู่หมั้น" เพราะแม่กับเพื่อนแม่อยากเป็นทองแผ่นเดียวกันจน "เวรกรรม" นั้นมาตกที่เขา ส่วนเวรกรรมที่พี่ว่าเธอทั้ง "ดื้อรั้นก๋ากั่นและรับมือยาก" แต่เขาคิดว่าเขารับมือได้

"พี่วินตื่นแล้วเหรอคะหิวไหมวาห์ทำอาหารเช้าง่ายๆ ให้ ทานสิคะจะได้รีบไปเรียน"

"เมีย" พอชีวินพูดคนน้องที่เดินไปเดินมาตรงเคาน์เตอร์ครัวกลับชะงักไป

"อะไรนะคะ?"

"ทำตัวเหมือนเมีย"

"สักหน่อยก็เป็นนี่คะ"

"เธอชอบพี่?" ชีวินนั่งที่โต๊ะทานข้าวสายตาเขาคอยมองเธอที่เดินวนไปวนมาอยู่ตลอด

"ต้องชอบด้วยเหรอคะ อยู่กันไปก็รักกันเอง"

"พี่ไม่คิดแบบนั้น...ถ้าอยู่กันไปแล้วเราไม่รักกัน?"

"พี่วินคิดว่าจะไม่มีวันรักวาห์ได้เหรอคะ" กลับกลายมาเป็นชีวินที่นิ่งเงียบไปก่อนจะพูดขึ้น

"ไม่รู้นั่นมันเรื่องในอนาคตพี่ไม่อยากให้เราทั้งคู่ต้องเสียเวลา"

"อ๋องั้นบอกคุณป้ากลับมามี๊ของวาห์สิคะว่าเราจะถอนหมั้นกัน" วิวาห์หันมองเขาทั้งยิ้มให้ปกติ

"พูดง่ายจังเลยนะ พี่คิดว่าเธอชอบพี่ซะอีกเห็นวิ่งเข้าใส่"

"เห็นวาห์วิ่งเข้าใส่ ทำไมไม่วิ่งหนี ยังยืนนิ่งให้วิ่งเข้าหาละคะ"
ทั้งสองคนมองหน้ากันแต่วิวาห์ยังเดินทำนั้นทำนี่ตลอด ชีวินคร้านจะพูดแล้วเขาไม่อยากตอบคำถามเธอ