พอแล้วที่รัก

วารีรินถูกผู้ชายที่เธอรักทอดทิ้งในวันที่บอกเขาว่าตั้งท้อง แต่เขาไม่เชื่อ เวลาผ่านไปจนเธอเองก็ไม่เหลือเยื่อใยใด ๆ กับเขาแล้ว ทว่าเขากลับหวนกลับมาบอกว่า ขอช่วยรับผิดชอบดูแลลูกและพร้อมจะดูแลเธอ

"ขอโทษนะ ไม่ต้องมาง้อบ่อยได้มั้ย รำคาญ! ตอนนี้ฉันโฟกัสเรื่องงานอย่างเดียว"

ตัวอย่าง
^
^
^
"พ่อมาหาน้องวันซ์ไงครับ"
"มาหาทำไมครับ"
คำถามนี้ทำเอาคนที่ตั้งใจมาแสดงตัวในฐานะ พ่อ เต็มที่ไปแทบไม่เป็น ลาภิศร์หันไปมองหน้าวารีรินที่ยืนมองเขานิ่ง ตั้งแต่เดินออกมาเปิดประตูพร้อมกับลูกเธอยังไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียว
"ก็พ่อคือพ่อของน้องวันซ์ไงครับ แม่เคยเล่าเรื่องพ่อให้ฟังมั้ยครับ"
เด็กชายพยักหน้า "เคยครับ แม่เล่าว่าพ่อเป็นพะพาย พัดไปที่โน่นที่นี่ไม่ได้อยู่กับเรา"
"แต่ตอนนี้พ่อกลับมาแล้วนะ" น้ำเสียงเขามีความหวัง
ดวงตากลมแป๋วของเด็กน้อยมองผู้ชายตัวสูงตรงหน้า ไล่ลงมาจนถึงปลายเท้าแล้วไล่สายตาขึ้นไปสบตากับดวงตาคม ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแห้ง ๆ เมื่อถูกลูกชายตัวเองมองแบบนั้น
"กลับมาแล้วก็ไปใช่มั้ยครับ" ประโยคนี้ทำเอาลาภิศร์สะอึกไปชั่วขณะไม่คิดว่าจะถูกลูกชายที่ไม่เคยรับรู้พัฒนาการของแกเลยจนโตป่านนี้ย้อนถาม
ชายหนุ่มจึงตอบออกไปก่อนว่า "ถ้าวันซ์อยากอยู่พ่อก็จะไม่ไปไหน" เขารอคำตอบจากลูกชาย วารีรินจึงเอ่ยถาม
"วันซ์อยากอยู่กับพ่อมั้ยลูก"
เด็กน้อยมองหน้าผู้เป็นแม่แล้วหันกลับไปมอง พะพาย ที่มาปรากฏตัวตรงหน้า นิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้า
"ไม่ครับ"
^
^
^
***ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ ถึงจะเป็นลาดื้อ แต่ก็ตื๊ออยู่นานน้า
*** จบสุขนิยม
***อ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อ