ตาม(ไป)ให้รัก

"เมื่อไหร่จะเลิกตามฉันสักที" เขาถามเสียงดังอีกครั้งเพราะคนที่มีปัญหานั่งเงียบไม่ตอบอะไรเลย มือบางกุมแน่นและสั่นจนเขาขมวดคิ้วสงสัย เขาก็แค่พูดว่าเมื่อไหร่จะเลิกตาม แต่ในใจกลับเต้นดีใจจะแย่
"ละ เลิกไม่ได้ เลิกตามไม่ได้" เสียงแผ่วเบาจนคล้ายดังกระซิบทำให้อีกคนไม่เข้าใจ ตากลมโตเริ่มมีน้ำตาคลอจนเขาไม่เข้าใจว่าหล่อนมีเรื่องคับข้องใจอะไรขนาดนั้น ความเย่อหยิ่ง อวดดีและยโสหายไปไหนหมด ดนัยเวทนั่งลงโซฟาข้างหล่อนและมองอย่างไม่ละสายตา ดวงตาดุดันทำเอาสิรินสั่นหนาวเพราะไม่บ่อยที่หล่อนจะโดนมองสายตาแบบนี้ ใช่ว่าเขาจะมีสายตาอ่อนโยนอะไรให้หล่อน แต่หล่อนไม่แม้แต่จะสบตาและมองหน้าเขาเลย เนื่องจากเหตุการณ์ครั้งนานมาแล้วทำให้ทั้งคู่แทบจะตัดเป็นตัดตายกันทีเดียว
"และทำไมล่ะ อ้ำอึ้งทำไม น่าลำคาญ จะพูดอะไรก็พูดฉันไม่ได้มีเวลามาสนใจเวลาเล่นขายของ ของเธอ" เขาตวาดถามอีกครั้ง ไม่ใช่เขาเป็นคนไม่สุภาพแต่แค่ไม่เข้าใจคนตรงหน้าว่าทำไมต้องชักช้าอืดอาดไม่พูดอะไรสักที นี่ถึงกับต้องขับรถแทบเหาะมาจากที่ทำงานเพื่อมาฟังคนอ้ำอึ้ง เสียเวลาเขาอย่างมาก
"ฉะ ฉันท้อง" เสียงแผ่วเบาและหน้าซีดของอีกคนทำให้เขาตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ดนัยเวทเองก็ผงะ ตกใจอย่างมาก