อย่าหวนกลับมารัก

[พี่ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้นะกันตา กว่าเธอจะตื่นพี่ก็คงจากไปไกลแล้ว พี่ขอโทษที่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเธอไม่ได้ ต่อจากนี้เธอไม่ต้องตามหาพี่ ส่วนเรื่องระหว่างเราให้มันจบแค่นี้ดีแล้ว ต่างคนต่างไป เพราะพี่ได้เลือกอนาคตของตัวเองแล้วกันตา พี่ทิ้งความฝันของตัวเองแล้วกลับมาอยู่กับเธอไม่ได้จริงๆ พี่อยากมีชีวิตที่ดี อยากสุขสบายไม่ใช่มาจมปลักอยู่กับความลำบากที่บ้านนอก อนาคตพี่กำลังไปได้ดี พี่ก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีกว่า เธอไม่ต้องคิดที่จะรอพี่ ถ้าเจอใครสักคนที่ดูแลเธอได้ก็ไปกับเขาได้เลย ขอโทษที่พี่ไม่ได้บอกเธอตรงๆ ตั้งแต่เมื่อวาน พี่ทำผิดต่อเธอไว้มาก พี่ไม่อยากตัดเยื่อใยแล้วเห็นเธอเสียใจต่อหน้าต่อตา พี่เลยเลือกทำแบบนี้ พี่ขอโทษจริงๆ หวังว่าเธอคงเข้าใจพี่นะ]

น้ำตาของเธอหยดลงบนกระดาษแผ่นนั้นเมื่อได้อ่านข้อความที่กล้าเขียนทิ้งเอาไว้ เขาทิ้งกันแล้วอย่างนั้นเหรอ ไหนบอกว่าเราจะรักและจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

สุดท้ายเขาก็ทิ้งเธอไว้ข้างหลัง เพื่อที่ตัวเองจะไปได้ดิบได้ดี

“พี่ดูถูกความรักของฉันขนาดนี้เลยเหรอพี่กล้า” กล้าดูถูกความรักของเธอนัก ดูถูกการเฝ้ารอของเธอ สิ่งที่มีให้เขาเสมอมามันไม่มีคุณค่าเลยหรืออย่างไร ไม่นึกถึงจิตใจคนที่เฝ้ารอเลยใช่หรือไม่ว่าจะเจ็บปวดเจียนตายสักแค่ไหน

เธอเฝ้ารอเขาด้วยใจที่รักอย่างมั่นคง แต่กล้ากลับตอบแทนความรักที่เธอมีให้ด้วยการทรยศและเห็นแก่ตัว คนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาหลายปี คอยอยู่เคียงข้างในวันที่ลำบาก แต่สุดท้ายกลับถูกทิ้งไว้ข้างหลังเมื่อเขากำลังไปได้ดี

“สุขทุกข์เราก็เคยร่วมกันมา แต่พอพี่ได้ดิบได้ดีกลับหนีฉันไป พี่ทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไงพี่กล้า ทำแบบนี้ได้ยังไง!”