สามีบำเรอรัก

ร่างระหงภายใต้ชุดเดรสยาวเกาะอกสีขาวก้าวลงมาจากลีมูนซีนคันหรู เธอยืนเคียงข้างสามีที่สูงสง่าน่าเกรงขาม ท่ามกลางแสงแฟลชที่สาดส่องกระทบใบหน้าของคนทั้งสอง เฌอมินทร์ ฉีกยิ้มให้กล้องเพื่อที่นักข่าวจะได้เก็บภาพไปลงหนังสือพิมพ์ ต่างจาก ลุกซ์ ที่ทำหน้านิ่งเหมือนคนไร้ความรู้สึก

ทั้งสองเดินควงแขนกันเข้าไปในงานเลี้ยงเปิดตัวโรงแรมใหม่ ที่รวมเหล่าเซเลปมาร่วมงานฉลอง เฌอมินทร์มองดูผู้คนรอบกาย พลันนึกแปลกใจว่าทำไมวันนี้ลีโอลูกเลี้ยงหัวรั้นไม่ยอมมาร่วมงานสำคัญ ทั้งที่โรงแรมแห่งนี้ ลุกซ์ตั้งใจสร้างเพื่อให้ลีโอเข้ามาบริหารงานหลังจากเรียนจบ

"ลูกชายคุณไปไหนคะ" หญิงสาวหันมาถามสามีด้วยความสงสัย

"ไม่รู้สิ"

"แต่งานเลี้ยงใกล้เริ่มแล้วนะคะ"

"เดี๋ยวค่อยให้ เซทท์ ไปตาม" ลุกซ์บอกอย่างไม่สะทกสะท้านเพราะต่อให้ลีโอจะอยู่หรือไม่อยู่มันก็ไม่มีผลกับงานเลี้ยงเปิดตัวโรงเเรม

"เดี๋ยวเฌอไปตามให้ค่ะ"

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็โดนมันด่าอีก" ลุกซ์เอ่ยปรามเพราะรู้ว่าลูกชายไม่ชอบขี้หน้าภรรยา เนื่องจากเฌอมินทร์อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน มันเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับในฐานะแม่เลี้ยง

"แต่..." หญิงสาวเตรียมจะค้าน ทว่าต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นใครบางคนมุ่งตรงเข้ามาหาสามี

"สวัสดีครับคุณลุกซ์" เติร์ก เอ่ยทักทายทั้งรอยยิ้ม ทว่าลุกซ์แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เขาไม่อยากคุยกับเด็กเล็กในสนามธุรกิจที่มีการแข่งขันสูง

"สวัสดีค่ะ" เฌอมินทร์ทักทายกลับตามมารยาทเพราะไม่สามารถเมินเฉยเหมือนที่สามีทำ

"ผมเติร์กนะครับ ผมเคยนัดทานข้าวกับคุณลุกซ์ แต่คิวของคุณไม่ว่างเลย"

"ฉันเฌอมินทร์ค่ะ เป็นภรรยาของลุกซ์ พอดีว่าช่วงนี้งานของลุกซ์ยุ่งมากค่ะ"

"ผมเข้าใจครับ คุณลุกซ์รวยระดับโลก ธุรกิจต้องล้นมือมากแน่ ๆ"

"เหอะ!" ลุกซ์แค่นหัวเราะในลำคอกับคำพูดเย่อยอของคนที่พยายามจะตีสนิทเขา คนเหล่านี้ชอบทำตัวเหมือนเเมลง ไร้เกียรติไร้ศักดิ์ศรี ไม่คู่ควรพอให้สนใจ

"ลุกซ์คะ" เฌอมินทร์เอ่ยปรามสามีทันทีที่ลุกซ์เยอะหยันอีกฝ่าย ทว่าคนหัวรั้นไม่มีท่าทางจะเชื่อฟัง เขาจับมือนุ่มแล้วฉุดให้เฌอมินทร์เดินแยกไปอีกทาง นั่นทำให้เติร์กรู้สึกไม่ดีเพราะถูกคนที่มองเป็นไอดอล ปฏิบัติตัวแย่ ๆ ใส่

"พ่อก็แบบนี้แหละครับ" จู่ ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง เรียกให้เติร์กเอี้ยวตัวหันไปมอง ก่อนจะเจอ ลีโอ เดินเข้ามายืนอยู่ด้านหลัง

"ถ้าจำไม่ผิดคุณคงเป็นลูกชายของคุณลุกซ์"

"ครับ ผมลีโอ" ชายหนุ่มแนะนำตัวทั้งรอยยิ้ม ท่าทางดูเป็นมิตรมากกว่าพ่อ

"ผมเติร์กครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ผมเห็นคุณบนหนังสือพิมพ์บ่อย ๆ คุณเองก็เป็นคนเก่ง แต่แปลกนะครับ ถูกพ่อผมเมินใส่ซะงั้น"

"คงเพราะฝีมือการบริการงานของผมยังไม่เข้าตาคุณลุกซ์มั้งครับ"

"ถ้าอยากเข้าหาพ่อ ผมช่วยได้นะ" ลีโอยื่นข้อเสนอนั่นทำให้เติร์กมีความหวัง เพราะฝันสูงสุดของการทำงานคือการได้ร่วมธุรกิจกับลุกซ์

"คุณคงไม่ได้จะช่วยผมฟรี ๆ ใช่ไหมครับ"

"สมแล้วที่เป็นนักธุรกิจ" ลีโอเอ่ยชมก่อนจะหัวเราะชอบใจ

"อยากให้ผมทำอะไรงั้นเหรอ"

"ไว้ค่อยนักคุยแบบทางการดีกว่าครับ นี่นามบัตรผม" ว่าพลางยื่นกระดาษสี่เหลี่ยมใบเล็กมาให้เติร์ก ชายหนุ่มรับมันไปถืออย่างช่างใจ

"ผมจะให้เลขาโทรไปนัดวันเวลาอีกทีนะครับ"

"แล้วผมจะรอนะ" บอกไว้เท่านั้น ลีโอก็เดินเเยกออกไป เขามุ่งตรงมาที่หลังเวทีเพื่อเตรียมขึ้นไปเปิดงานเคียงข้างบิดา

"ทำไมมาช้า" ลุกซ์เอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์ สิ่งที่เขาไม่ชอบมากที่สุดคือการไม่ตรงต่อเวลา

"ผมแวะทักทายเพื่อนนิดหน่อย"

"แกเรียนจบแล้วนะ หัดทำตัวให้มันเป็นผู้ใหญได้แล้ว"

"ผมก็พยายามทำให้พ่อภูมิใจอยู่ทุกวัน"

"ยังไม่พอ แกต้องพยายามให้มากกว่านี้" ลุกซ์หันมาสั่งเสียงเหี้ยม นั่นทำให้ลีโอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เพราะสิ่งที่เขากลัวมากที่สุดในชีวิตก็คือพ่อผู้ให้กำเนิด