หอมกลิ่นน้อยหน่า

“อาน้อยหน่า”
“จ๊ะ คุณนาย”
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียก ม้า” เด็กน้อยก้มหน้างุนหลังถูกเอ็ด ในขณะที่ตัวเองกำลังนั่งก้มหน้าก้มตามัดใบตองที่ด้านในบรรจุข้าวเหนียวห่อกล้วยเอาไว้ แต่คำพูดยังไม่ทันหายดี จู่ ๆ ลูกสาวเจ้าของบ้านก็เดินเข้ามาในครัว เรียกสายตาจากทั้งเหล่าแม่บ้าน และก็แม่ของคนที่กำลังเดินเข้ามาด้วย

“หิวแล้วค่ะ วันนี้มีอะไรทานคะ”
“ช่วงนี้อยู่ติดบ้านได้แล้วหรือยังไง หา อาอิง...”
“ก็ม๊าเป็นคนบอกว่าให้อิงอยู่ช่วยทำบัญชีให้ ไม่ใช่หรอกเหรอ” เรียวปากบางกระตุกเล็กน้อย ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ซ่ะเมื่อไหร่ ว่าตั้งแต่ยัยลูกสาวตัวดีแย่งลูกสาวคนใหม่ไปในวันไหว้พระจันทร์ อยู่ดี ๆ ยัยลูกคนนี้ก็เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน สองสามวันที่ผ่านมาก็กลับมานอนอยู่ที่บ้านตลอด ไม่ปลีกตัวออกไปไหน
“วันนี้มีไข่เจียวใส่ชะอม แกงหน่อไม้ แกงไก่ แล้วก็แกงเห็ด ฝีมือน้อยหน่า” ประโยคหลังมา คุณนายจงไม่ลืมที่จะเน้นคำให้กับลูกสาวเพียงคนเดียว และเหมือนจะเห็นประกายในตาของลูกสาวคนสวยก่อนที่มันจะเปลี่ยนกลับไปเป็นปกติ

“อิงหิวแล้วค่ะ”
“งั้นลื้อก็ออกไปนั่งรอก่อน เดี๋ยวอั้วให้อาผินยกเข้าไปให้” ร่างสูงยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงขอบประตูไม่ขยับห่างไปไหน สายตามองจ้องเข้ามาในครัวไม่วางตา จนคนถูกมองต้องเงยหน้าขึ้นไปดูบ้าง แต่ไม่นานร่างเล็กก็ถูกบดบังด้วยร่างของผู้เป็นแม่ที่ขยับเข้ามายืนซ้อนหน้า
“อาน้อยหน่าต้องทำข้าวต้มมัด ลื้อจะกินไหม หรือว่าจะไม่กินทั้งข้าวทั้งของหวาน?” อิงฟ้าเบี่ยงสายตากลับ ก่อนจะขยับห่างออกจากขอบประตู สายตาละห้อยเล็กน้อย
“อิงจะกินทั้งสองอย่าง” เจ้าตัวพูดจบก็เร่งเดินหนี มุ่งหน้าสู่โต๊ะทำงานที่เดี๋ยวนี้กลายเป็นที่ประจำไปซ่ะแล้ว เนื่องจากต้องจัดการเอกสารเกี่ยวกับบัญชี ทั้งยังต้องตะเตรียมข้อมูลเพื่อใช้ยื่นจ่ายภาษีประจำปีอีก หลัง ๆ เลยไม่ค่อยมีเวลาไปไร่ ได้ไปก็เฉพาะตอนเย็นที่ไปรดน้ำผัก ส่วนบุญรอดถูกมัดเอาไว้ที่บ้าน

คุณนายจงส่ายหน้าเบา ๆ ไล่หลังลูกสาวผู้ปากแข็ง ก่อนหันกลับมาพบว่าเด็กของตัวเองก็ไม่ได้ต่างกันมาก ชะเง้อชะแงคอมองตามอีกคนเข้าไปในบ้าน พอกระแอ่มไอออกมาเจ้าตัวก็รีบก้มหน้าก้มตาทำสิ่งที่อยู่ในมือต่อ