ข้าคือภรรยาแสนชังของท่านโหว

'ภรรยาแสนชัง' หน้าที่ของข้าคือการเป็น 'แม่พันธุ์'
ที่ต้องอุ้มบุตรให้ท่านโหวผู้มีฉายา 'หมาป่าโลหิต'
แต่นอกจากสามีจะไม่ชิงชังข้าแล้ว ยังคลั่งรักข้า
คลั่งการสัมผัสร่างกายของข้าราวกับเสพติด! #หลงเมีย


++++++++


"หึ!"
ม่านลี่เซียนมั่นใจว่านางไม่ได้หูฝาด นางได้ยินเสียงแค่นหัวเราะของหยางโหวขณะมองมายังนาง ราวกับว่าเขากำลังพึงพอใจเสียกระนั้น แล้วโดยที่ม่านลี่เซียนไม่ทันตั้งตัวหมาป่าโลหิตก็ปราดเข้ามาประชิดร่างบอบบางแล้วกระชากนางเข้าไปในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว
"ตัวเล็กแต่แข็งแรงเช่นนี้สิถึงจะเหมาะแก่การเป็นภรรยาของข้า เพราะหากร่างกายของเจ้าแข็งแรงไม่พอเจ้าคงรองรับตัวตนของข้าไม่ไหวแน่"
กระซิบให้เพียงได้ยินกันแค่สองคน ก่อนจะปล่อยร่างเล็กบอบบางออกจากอ้อมแขน ซึ่งทันทีที่ม่านลี่เซียนเป็นอิสระ นางก็ถึงกับทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นอย่างสิ้นไร้เรี่ยวแรง
ตึก! ตึก! ตึก!
ราวกับหัวใจแทบกระโจนออกมาจากอก น้ำเสียงทุ้มนุ่มและอ้อมกอดแข็งแกร่งของหยางโหวทำให้นางถึงกับชาวาบไปทั้งสรรพางค์กายได้อย่างน่าประหลาดใจ


++++++++


"เจ้ากลัวสัมผัสจากบุรุษหรือ"
ได้ยินคำถามนี้หญิงสาวถึงกับแทบลืมหายใจ ด้วยกลัวว่าหากเขารู้ว่านางหวาดกลัวสัมผัสจากบุรุษเพศ เขาอาจพานางไปส่งคืนสกุลม่าน แล้วขอให้ฮ่องเต้จัดหาภรรยาคนใหม่ให้
นางจะแสดงให้เขาเห็นว่านางกลัวการถูกสัมผัสไม่ได้เด็ดขาด ไม่ว่าอย่างไรนางต้องเป็นภรรยาของท่านโหว นางไม่มีวันยอมแพ้
ชั่วขณะนั้นดวงตาของนางเปี่ยมไปด้วยความเด็ดเดี่ยว จนหยางหย่งเหวินนึกชอบใจอยู่ไม่น้อย
"ไม่เจ้าค่ะข้าเพียงแค่ตกใจเฉยๆ"
"เช่นนั้นระหว่างรอพิธีวิวาห์ ข้ากับเจ้าก็ควรต้องทำความรู้จักคุ้นเคยกันและกัน...ดีหรือไม่เล่าลี่เซียน"
คนตัวเล็กนิ่งอึ้งราวกับคาดไม่ถึง ด้วยไม่คิดว่าหยางโหวจะเรียกชื่อนาง นางคิดว่าเขาไม่รู้แม้แต่ชื่อแซ่ของนางด้วยซ้ำไป เพราะเขาดูไม่ได้ใส่ใจกับการคัดเลือกภรรยาที่จะกลายเป็นแม่พันธุ์ให้เขาหย่อนน้ำเชื้อลงในครรภ์เพื่อให้กำเนิดทายาทเลยสักนิด
"จะ...เจ้าค่ะ"
หญิงสาวตอบรับโดยไม่คิดตรึกตรองเลยแม้เสี้ยวหายใจ ด้วยกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนไปใจไม่รับนางเป็นภรรยา เพราะนางมีท่าทีกลัวการถูกสัมผัสตัวอย่างเห็นได้ชัดเจน
"อ๊ะ..."
คนตัวเล็กถึงกับอุทานเสียงสูงเมื่อจู่ๆ เขาก็อุ้มนางขึ้นนั่งบนตักอย่างหน้าตาเฉย
ตึก! ตึก! ตึก!
หะ...หัวใจ!
หัวใจเต้นแรงเกินไปแล้ว!
หญิงสาวเผลอยกมือขึ้นกุมที่อกซ้าย ด้วยไม่เคยนั่งตักบุรุษมาก่อน ชาติก่อนแม้มีสามีแต่ก็ไม่เคยใกล้ชิดสนิทสนม นางทำเพียงหน้าที่บำเรอกามราวกับเป็นสิ่งของไร้ชีวิตไร้หัวใจ ดังนั้นการนั่งบนตักบุรุษจึงเป็นสิ่งที่นางแทบจะตั้งรับไม่ทัน
ขะ...เขาจะได้ยินเสียงหัวใจข้าหรือเปล่านะ!
นางไม่กล้าลุกออกจากตัก อีกทั้งยังรู้สึกราวกับตัวเองตัวเล็กลงกว่าหลายส่วน ดั่งว่านางจมหายลงไปในอ้อมแขนของเขาเสียกระนั้น
ละ...แล้วแผ่นอกแข็งแกร่งที่แผ่นหลังของนางแนบชิด กะ...ก็ ก็...ทำให้นางใจสั่นจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว

++++++++

"เป็นของข้านะ"
"เจ้าค่ะข้าจะเป็นของท่านพี่"
หญิงสาวยินยอมด้วยความเต็มใจที่จะเป็นของเขา ร่างกายของนางทุกสัดส่วนกำลังเรียกหาสัมผัสจากเขา ความกระสันซ่านสะท้านไปทั้งสรรพางค์กายจนนางไม่อาจควบคุมได้เลย
นางไม่เคยรู้สึกต้องการบุรุษมากถึงเพียงนี้มาก่อน สัมผัสที่เขามอบให้ทำให้นางแทบไม่เป็นตัวเอง
"ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้ข้าได้มาพบกับเจ้า"
ชายหนุ่มพึมพำแผ่วเบาราวกับพูดกับตัวเอง แต่เพราะริมฝีปากของเขายังคงวนเวียนอยู่บริเวณหัวไหล่ หญิงสาวจึงได้ยินถ้อยคำนั้นอย่างแจ่มชัด
การมีค่ากับใครสักคน
การมีตัวตนกับใครสักคน
การถูกทะนุถนอมโดยใครสักคน
มันทำให้รู้สึกดีได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ ราวกับมีแสงอันอบอุ่นอาบไล้ลงมาที่หัวใจ มันชุ่มชื่นและตื้อตันจนไม่อาจสรรหาคำสวยงามใดๆ มาบรรยายได้
เรียวปากร้อนซุกไซ้ไปตามลำคอระหง จมูกโด่งกดแรงๆ ฝังลงไปบนเนื้อนุ่มก่อนจะสูดกลิ่นหอมหวานจากกายสาว จากนั้นจึงใช้ฟันงับเบาๆ สลับกับขบเม้มด้วยเรียวปาก ทำให้ขนอ่อนบริเวณต้นคอของม่านลี่เซียนถึงกับลุกชัน สะเทิ้นสะท้านจนเผลอส่งเสียงครวญครางออกมาแผ่วเบา

(((คุยกับเลี่ยง)))
รีดขาาาา เลี่ยงฝากนิยายธงเขียวแสนดีกับนางเอกคนเดียว แต่ธงแดงร้ายกาจกับทุกคนไว้ในอ้อมกอดของรีดด้วยนะเจ้าคะ ถ้าชอบอย่าลืมให้ใจเลี่ยง 5 ดวงด้วยน้าาา ถ้าไม่ชอบอย่าติแรงเลี่ยงใจบอบบาง กราบบบบบ