ดาว… ไร้สี

เขาเจอเธอโดยบังเอิญที่ร้านบาร์แห่งหนึ่ง แต่คาดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนั้นจะกลายมาเป็นน้องสาวเขาในอนาคต

เมภาวินเกลียดความบังเอิญที่สุดไม่ได้พูดเล่น
เพราะความบังเอิญไม่ต่างอะไรกับโชคชะตาที่ชอบเล่นตลกกับชีวิตคน เจอโชคดีก็ดีไป แต่ซวยเจอเรื่องร้าย ๆ ก็ซวยแม่งทั้งปี
เขาเกลียดความบังเอิญยิ่งกว่าสิ่งใดในโลก
แล้วตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนทั้งความบังเอิญและโชคชะตากำลังรวมหัวกันกลั่นแกล้งเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
"นี่ตระการตา ลูกสาวอา"
เขาจ้องมองเจ้าของใบหน้าสะสวยทว่าเฉยชายืนอยู่ด้านหลังห่างจากผู้เป็นบิดาไม่กี่ก้าวด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
ส่วนหนึ่งดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้ง คนที่เขาเฝ้าคิดถึง ตลอดทั้งอาทิตย์ในหัวของเมภาวินมีแต่ภาพใบหน้าเล็ก ริมฝีปาก และคราบแป้งจาง ๆ คิดถึงขั้นที่ว่าลองแกล้งขับรถเข้ามาในซอยนี้ดีไหมเผลอบังเอิญได้เจอ
แต่เขาไม่ทำ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะยุ่งเรื่องย้ายบ้าน อีกส่วนหนึ่งกลัวเธอจะหาว่าเขาเป็นโรคจิตน่ะสิ!
ในใจลึก ๆ อีกส่วนผิดหวัง เพราะ
"คิดซะว่าตระการตาเป็นน้องสาวคนหนึ่งของเธอก็แล้วกัน"

#ดาวไร้สี
ฝากน้องตระการตากับพี่เมภาวินด้วยะนคะ