หมาเด็กคนนั้นทำใจผมสั่นอีกแล้ว

จิรัตน์ ลาออกจากงานประจำด้วยวัยสามสิบสามปีเพราะหมดไฟ เขาเหนื่อยล้ากับการดิ้นรนทำตามความต้องการของผู้บริหาร เบื่อหน่ายกับการจัดการลูกน้องอายุมากในแผนกที่ดึงดันไม่ยอมปรับตัวไปตามสมัย

แต่เหมือนโชคชะตาจะไม่ต้องการให้เขาเหงาเกินไป ถึงได้ส่งความวุ่นวายเล็ก ๆ ให้มาตามวนเวียนอยู่รอบกายไม่ห่าง



"พี่โซ่ตกเหรอ ให้ผมช่วยไหม?"



เพื่อนใหม่ที่อายุน้อยกว่าของจิรัตน์มีนิสัยขี้แกล้ง หลายครั้งชอบพูดทีเล่นทีจริงให้สงสัย ก่อนจะเฉลยว่าเป็นเพียงเรื่องตลกด้วยเสียงหัวเราะไม่ก็รอยยิ้มสดใส



"บ้านเกิดผมก็อยู่บนเขา ขับรถเลยที่พักไปชั่วโมงนิด ๆ ก็ถึงแล้ว อยากไปป้ะ"

"ใจง่ายจังนะ เจอกันแค่สองครั้งก็ชวนไปบ้านแล้วเหรอ"

"ก็ง่ายกับพี่คนเดียว"



ไม่มีใครรู้นอกจากตัวเขาเองว่าก้อนเนื้อใต้แผ่นอกสั่นไหวรุนแรงขนาดไหนหลังถูกหยอกเย้า

เขาได้แต่ทำเป็นไม่สนใจ บ้างก็ส่ายหน้าแสร้งทำเป็นขบขัน แต่นานไปมันก็ยิ่งยากขึ้น

.

"สนใจมาทดลองใช้ชีวิตด้วยกันสักสองสามอาทิตย์ไหมครับ"

.

"ไปเป็นแฟนได้เปล่า ผมมีเพื่อนเยอะแล้ว"

.

"รักพี่ว่ะ"



แล้วแบบนี้จะไม่ให้หวั่นไหวได้ยังไง!