ว้าวุ่นรัก...ท่านแม่ทัพ

เสียงเครื่องวัดชีพจรในห้องฉุกเฉินดังเป็นจังหวะ ราวกับกำลังนับเวลาสุดท้ายในชีวิตของใครบางคน ผู้คนเร่งรีบผ่านไปมาท่ามกลางบรรยากาศที่อึมครึม และเสียงล้อรถเข็นที่ดังสะท้อนในโถงยาว

"ด็อกเตอร์ลู่! ผู้ป่วยห้อง 305 ต้องการความช่วยเหลือด่วน!" ลู่เหม่ยหลิง แพทย์สาวผู้เปี่ยมด้วยความฝันและความมุ่งมั่น ยกมือขึ้นปรับแว่นตาเล็กน้อย แม้ความเหนื่อยล้าจะกัดกินร่างกายจากการทำงานต่อเนื่องมาหลายวัน แต่เธอก็ยังคงยืนหยัด

"หมอจะกำลังไป!" เธอตอบพลางรีบก้าวไปยังห้องผู้ป่วย ลู่เหม่ยหลิงเป็นที่รู้จักในหมู่เพื่อนร่วมงานว่าเป็นคนขยันขันแข็ง แม้จะมาจากครอบครัวยากจน เธอก็สามารถสอบชิงทุนเรียนแพทย์ได้สำเร็จ ความฝันของเธอคือการเปิดคลินิกรักษาคนไข้ในชนบทที่ขาดแคลน แต่นั่นหมายถึงการเก็บเงินทุกหยวนที่มี เธอจึงรับเข้าเวรทุกครั้งที่มีคนขายเวรให้ และแทบไม่มีเวลาพักผ่อน

ค่ำคืนหนึ่ง ขณะที่ลู่เหม่ยหลิงกำลังตรวจผู้ป่วย เธอรู้สึกเวียนหัวอย่างรุนแรง สายตาเริ่มพร่ามัว มือของเธอเกาะขอบโต๊ะไว้แน่น

"ไม่ฉันต้องไม่เป็นอะไรตอนนี้" เธอพึมพำ พลางพยายามทรงตัว แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรต่อ ร่างของเธอก็ทรุดลง ความมืดค่อยๆ กลืนกินทุกอย่าง เสียงรอบข้างเลือนหายไป....