เมื่อใจไม่อาจซ่อนรัก

ห่างหายกันไปก็เกือบสามปี เดิมทีก็คิดว่าต่างคนก็ต่างแยกย้าย... แต่ไม่คิดเลยว่าสวรรค์เบื้องบนจะไม่เป็นใจทำให้เราวนเวียนได้มาเจอกันอีกครั้ง

แต่ก่อนก็เคยเห็นแค่ในละครหลังข่าว แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องราวเหล่านั้นมันจะมาเกิดขึ้นกับตัวเอง

นี่สินะ ! เขาถึงบอกว่าความบังเอิญมันไม่มีจริงอยู่บนโลกใบนี้

ใครต่อใครก็บอกว่าเธอโชคดี เพราะไร่แห่งนี้รับนักศึกษาฝึกงานน้อยมาก

แต่ก็นั่นล่ะ ! ถึงแม้ว่ามันจะดี แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีจุดบอด... โดยเฉพาะเจ้าของไร่ที่ดูเหมือนจะไม่ต้องตาต้องใจเธอเสียเหลือเกิน

****************************************

"โทรไปยกเลิกนัดตอนเย็นซะ แล้วก็อยู่ช่วยงานผม"

"ไม่ค่ะ... ปรางคงทำตามที่คุณบอกไม่ได้"

"ทำไม"

"คุณไม่ใช่เจ้าชีวิตปรางนะ และอีกอย่างปรางมีธุระที่ต้องไปทำจริงๆ"

"ผมจะถามย้ำอีกครั้ง จะโทรหรือไม่โทร"

"ไม่ค่ะ" หญิงสาวยังเน้นย้ำในคำตอบของตัวเอง

แน่ล่ะ ! พอคนตรงหน้าเน้นย้ำแบบนั้น ความอดทนของเขาก็ขาดสะบั้น เพราะตอนนี้อารมณ์หึงหวงได้มาอยู่เหนือเหตุผลทั้งหมด จนทำให้ตรัยไม่สนใจที่จะฟังอะไรเลยแม้แต่น้อย

สามปี... เกือบสามปีแล้วสินะที่เขาต้องทนกับความอัดอั้นและความคิดถึงนี้
จากวันเป็นเดือน
จากเดือนเป็นปี

ยิ่งคิดถึงจุดนี้ความอดทนของตรัยก็เริ่มลดต่ำลงไปเรื่อยๆ จนในที่สุดสติสัมปชัญญะที่ตัวเองประคับประคองเอาไว้ตลอดมาก็ขาดผึง !

"ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามาหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน" จบคำพูดนั้นตรัยก็ทำในสิ่งที่ร่างบอบบางกว่าไม่คาดคิด

"อื้อ..."

***********************************************

"ขะ... ขอบคุณนะคะ"

"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นแทนได้ไหม"

"แล้วพี่ตรัยอยากได้อะไรคะ"

"พี่อยากได้..." ตรัยหยุดพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้

ดวงตาคมจ้องมองคนในอ้อมแขน มันเหมือนจะมีประกายบางอย่างพาดผ่านเข้ามา แต่ทว่าชลันดาเดาความคิดที่อยู่หลังดวงตาคมคู่นี้ไม่ออกจริงๆ

ทว่าสิ่งเดียวที่เธอสามารถรับรู้ได้ คือความรู้สึกที่เหมือนกำลังจะถูกดวงตาคู่นั้นกลืนกินไปทั้งตัว



*** ฝากติดตามนักเขียนตัวน้อยๆ คนนี้ด้วยนะคะ ขอบพระคุณมากๆ ค่ะ ***