เมียที่สามีไม่ต้องการ

เมืองพล...

หล่อ ร้าย ใจดำ คือคุณสมบัติของผู้ชายที่ชื่อเมืองพล...

"เมื่อกี้เห็นเธอคุยกับพ่อว่าจะเข้ามาร่วมวงแต่...ก็คิดได้ว่ายืนฟังเฉยๆดีกว่า"

"ทุเรศ! เสียมารยาทที่สุด!"

คนถูกต่อว่าไม่รู้สึกสะทกสะท้านซ้ำยังยกมือขึ้นกอดอกด้วยท่าทางสบายใจ

"ทุเรศงั้นเหรอ...ฉันหรือเปล่าที่ควรใช้คำนั้น"

รมิดาอับอายจนหน้าชาเมื่อเห็นแววตาเหยียดหยันระคนรังเกียจที่มองเธอ

"ถอยไปค่ะ"

"เจ้าแดนมันโง่จริงๆที่ไปหลงรักผู้หญิงตลบแตลงอย่างเธอ! จำไว้ว่าฉันจะไม่มีวันยอมให้น้องชายฉันถูกปลิงอย่างเธอเกาะกินเด็ดขาด!"

รมิดา...

เธองดงาม อ่อนโยนแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่คนอย่างเมืองพลมองเห็น เพราะสำหรับเขาเธอเป็นได้แค่ปลิงที่กระหายจะสูบเลือดสูบเนื้อเขาเท่านั้น

"ฮึก...พอเถอะค่ะ...ขอร้อง"

น้ำเสียงแหบโหยเจือสะอื้นพยายามอ้อนวอนให้เขาหยุดการกระทำแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ใส่ใจ มือหนายังคงฉุดกระชากให้เธอที่ยังอยู่ในชุดของโรงพยาบาลให้เดินตาม

"ฉัน...ฮึก...ไม่ไหว..."

รมิดาทิ้งตัวลงบนพื้นเพราะสองขาไม่อาจยืนไหว แต่นั่นก็ยังไม่เป็นผลเพราะเขายังคงลากเธอไปโดยไม่สนว่าส่วนใดจะบาดเจ็บ

"ปล่อย! ปล่อยฉัน! ฮือๆ..."

หญิงสาวแผดเสียงเมื่อเห็นเลือดสดๆที่ไหลออกจากซอกขาจนกางเกงเปียกชุ่ม และนั่นก็สามารถทำให้เขาหยุดลากเธอได้

"แค่นี้ไม่ตายหรอก! หรือถ้าตายก็ดีเธอจะได้ชดใช้ให้สาสม!"

เสียงที่ดังราวฟ้าผ่าเสียดแทงเข้าไปในหัวใจเธอจนเลือดนอง รมิดาเสียลูกซ้ำยังถูกกล่าวหาว่าจงใจแท้ง ทั้งร่างกายและจิตใจของเธอมันบอบช้ำจนแทบทนไม่ไหว

"ปล่อยฉัน...ฮึก...ปล่อยฉันไปเถอะ..."

"ไม่!"

หญิงสาวก้มหน้าสะอื้นอย่างสิ้นหวังเมื่อถูกเขาปฏิเสธอย่างไร้ปรานี