ทะลุมิติมาอยู่ในร่างของซินแสนักต้มตุ๋น

“คุณปู่กำลังหลับพอดี”

“ต้องหลับลึกกว่านี้ค่ะ”

อ้ายเยว่พูดพร้อมกับวาดมือบนอากาศ ก่อนที่จะเกิดอักขระสีทอง แล้วส่งมันไปประทับยังร่างที่กำลังหลับอยู่บนเตียงผู้ป่วย

จ้าวตงหยางที่เฝ้ามองทุกการกระทำของหญิงสาวเพราะอยากจับผิด ถึงกับเบิกดวงตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ก่อนหน้านี้ยอมรับว่ามีข้อกังขามากมายกับอ้ายเยว่ แต่พอได้มาเห็นอะไรแบบนี้ ก็ถึงกับต้องทบทวนตัวเอง ว่าทำอะไรไม่ดีต่ออีกฝ่ายลงไปบ้าง

ทางด้านของอ้ายเยว่ ไม่ได้ใส่ใจกับท่าทีของจ้าวตงหยาง และเดินเข้าไปยังเตียงที่จ้าวซือคงนอนอยู่

“ช่วยหลบนิดหนึ่งค่ะ”

“…”

“ช่วยพยุงคุณตาทีค่ะ พลิกท่านให้อยู่ในท่านอนคว่ำ แล้วถอดเสื้อออก”

อ้ายเยว่ออกคำสั่ง จ้าวตงหยางก็ทำตามอย่างว่าง่าย เมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อม เข็มสีทองเล่มเล็กเท่าเส้นผมถูกสะบัดไปปักลงที่กลางหลังผู้เฒ่าจ้าว ชั่วอึดใจต่อมาบริเวณนั้นก็นูนขึ้น ทั้งยังขยับยุกยิกไปมา เหมือนกับว่าใต้ผิวหนังนั้นมีสิ่งมีชีวิตซ่อนอยู่

เมื่อตัวปัญหาโผล่ขึ้นมา อ้ายเยว่ก็หยิบมีดเล่มบางออกมากรีดผิวหนังของจ้าวซือคง จากนั้นแมลงที่มีลักษณะกึ่งดักแด้กึ่งหนอนก็ชอนไซออกมาตามรอยแยกที่แผลเปิด ก่อนที่จะหล่นลงบนพื้นห้อง

อ้ายเยว่ไม่รอให้หนอนหน้าตาประหลาดเล็ดลอดไปได้ แผ่นยันต์สีเหลืองถูกหยิบออกมา จากนั้นก็ใช้มีดที่ถืออยู่กรีดลงที่ปลายนิ้วของตัวเอง แล้วใช้เลือดวาดยันต์ ก่อนที่จะสะบัดไปใส่ตัวกู่ ทำให้ไฟลุกพรึบขึ้นมา ทุกอย่างกลายเป็นเถ้าถ่านภายในพริบตา

“โชคดีที่มันยังไม่ไปถึงก้านสมอง”

“ถ้าถึงจะเป็นไง”

“ถ้าคนที่ส่งมันมาต้องการให้ปู่คุณตายท่านก็จะตาย ถ้าไม่อยากให้ตาย ปู่ของคุณก็จะตกอยู่ในการควบคุมของคนคนนั้น แต่จากสถานการณ์ที่คุณเผชิญอยู่ในตอนนี้ คิดว่าคงอยากจะควบคุมมากกว่า”

สถานะการของตระกูลจ้าว คือมีจ้าวตงหยางเป็นผู้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอยู่ภายใต้โอวาทของผู้เฒ่าจ้าวอยู่ดี คนที่ส่งกู่มาคิดจะควบคุมจ้าวซือคง ให้มาควบคุมชายหนุ่มต่อ และถ้าเป็นอย่างนั้น ทุกอย่างในตระกูลจ้าว ก็จะตกเป็นของคนผู้นั้นทันที

ที่ฝ่ายนั้นไม่ใช้กู่ควบคุมจ้าวตงหยางโดยตรง ก็เพราะต้องใช้พลังในการควบคุมกู่สูง โอกาสที่จะสำเร็จก็จะต่ำ สู้ควบคุมเจ้าซือคง แล้วให้อีกฝ่ายสั่งการชายหนุ่มต่อเป็นทางเลือกที่ดีกว่า เพราะต่อให้ตงหยางรู้ว่าปู่โดนควบคุม ชายหนุ่มก็จะไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะต้องคิดถึงความปลอดภัยของผู้เป็นปู่

วิธีนี้ถือว่าแยบยลมาก หากว่าเธอไม่พบเข้าเสียก่อน ก็คงจะสำเร็จไปแล้ว

แมลงกู่ตัวนั้นได้สลายหายไปแล้ว บาดแผลที่อ้ายเยว่ใช้มีดกรีดก็หายไปเช่นกัน จ้าวตงหยางใส่เสื้อคืนกลับให้ปู่ พร้อมกับจัดท่านอนให้ ก่อนที่จะถอยออกมาคุยกับอ้ายเยว่อยู่ที่โซฟาใกล้ ๆ เตียงผู้ป่วย

“ขอบคุณที่ช่วย ส่วนนี่ค่าตอบแทน”

ชายหนุ่มยื่นเช็กเงินสดจำนวนสิบล้านให้กับอ้ายเยว่

“มันไม่มากเกินไปเหรอคะ”

“มันน้อยไปด้วยซ้ำถ้าเทียบชีวิตของคุณปู่”

เมื่อคนให้พูดมาแบบนั้น อ้ายเยว่ก็ไม่ปฏิเสธที่จะรับเอาไว้ ไม่มีใครไม่ชอบเงิน ยิ่งเงินเยอะเท่าไหร่ก็ยิ่งดี

“คุณจะไม่ถามว่าใครเป็นคนทำ?”

อ้ายเยว่ถามด้วยความแปลกใจ คนปกติมักจะถามว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้ แต่กับจ้าวตงหยางกลับทำแค่ยื่นเช็กเงินสดให้ แล้วก็ไม่ถามอะไรเลย

“ถามเธอก็ไม่บอกอยู่ดี แค่คุณปู่ปลอดภัยก็พอแล้ว”

“ฝั่งนั้นมีคนที่มีวิชาคอยช่วยเหลืออยู่ แต่คงจะยังไม่ทำอะไรไปอีกสักระยะหนึ่ง เพราะฝั่งนั้นก็น่าจะรู้ตัวแล้วว่าคุณมีฉันช่วยเหมือนกัน”

ที่เธอสามารถเอาแมลงกู่ออกได้ง่ายดาย เป็นเพราะว่าคนทำพิธีฝั่งนั้นมีระดับพลังต่ำกว่าอ้ายเยว่ ดังนั้นก็จะต้องระวังตัวเป็นพิเศษ และคงไม่ฝืนทำอะไรบุ่มบ่าม ให้ตามตัวเจออย่างแน่นอน

“ขอโทษ”

“เรื่องอะไรคะ”

จู่ ๆ จ้าวตงหยางก็พูดขอโทษออกมา ทำเอาอ้ายเยว่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจอีกฝ่าย

“ที่ทำเธอเจ็บ”

ชายหนุ่มชี้ไปที่รอยแดงบนของของอ้ายเยว่ ที่เจ้าตัวออกแรงบีบก่อนหน้านี้ ยอมรับว่าตอนนั้นทำไปเพราะอารมณ์โกรธล้วน ๆ

“ผมถูกเลี้ยงมาโดยคุณปู่ตั้งแต่เกิด แทบจะไม่เจอพ่อกับแม่ คุณปู่เปรียบเสมือนทุกอย่างในชีวิตของผม ไม่ว่าอะไรที่เกี่ยวข้องกับท่าน ผมจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ พวกนั้นรู้ถึงจุดนี้ดี มันเลยเลือกเล่นงานคุณปู่แทน”

“แต่สักวันหนึ่งท่านก็ต้องจากคุณไป”

มันเป็นสัจธรรมของมนุษย์ที่จะต้องพบเจอ แม้แต่เทพเองก็ต้องดับขันธ์ตัวเองเช่นกัน ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าไปตลอด ความตายของมนุษย์มันติดตามเราไปทุกย่างก้าว ต่อให้จะหนียังไงก็ไม่มีทางพ้นอยู่ดี

“เรื่องนั้นผมทราบดี แต่ตอนนี้ผมยังทำใจไม่ได้”

“ไม่คิดว่าคุณชายจ้าวผู้สูงส่งจะมีมุมนี้ด้วย”

“ผมก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง”

จ้าวตงหยางไม่เคยถือว่าตัวเองสูงกว่าใคร ที่เกิดมาในตระกูลใหญ่ ทุกคนเดินเท้าติดพื้นกันทั้งนั้น แต่กต่างก็แค่เกิดมาบนกองเงินกองทอง ไม่ต้องไปลำบากใช้ชีวิตให้มาก แต่ก็นั่นแหละ เป็นคนรวยใช่ว่าจะไม่มีเรื่องให้ต้องทุกข์ใจเสียเมื่อไหร่

“แล้ว…เมื่อไหร่คุณปู่ถึงจะฟื้น”

“ก็เหมือนเวลาท่านหลับปกตินั่นล่ะค่ะ เดี๋ยวก็ตื่นขึ้นมาเอง”

“ขอโทษอีกครั้งนะครับ”

“ฉันเข้าใจค่ะ ตั้งแต่เกิดมาฉันเองก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่เลยสักครั้ง ที่โตมาได้ก็เพราะคุณตาเมตตาเก็บฉันมาเลี้ยง…”

อ้ายเยว่ที่พึ่งนึกขึ้นได้ ว่าตัวเองเผลอหลุดปากอะไรออกไป ก็รีบหยุดพูดในทันที หวังแค่ว่าอีกฝ่ายจะไม่สงสัย แต่จากสายตาที่มองมา คิดว่าน่าจะไม่ทันเสียแล้ว

“???”

“เอ่อ…ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”

เพราะเผลอหลุดพูดสิ่งที่ไม่ควรออกไป อ้ายเยว่จึงถือโอกาสที่จ้าวตงหยางกำลังสับสน เดินหนีออกมา

“ไปตรวจสอบประวัติเด็กคนนั้นมาใหม่ทั้งหมด”