ท่านแม่ทัพ หยุดเสียที ชาตินี้ข้าขอหย่า เล่ม2

"เลือกเอา หนึ่งคนที่ไปกับเจ้า กับอีกคนที่ต้องทิ้งชีวิตอยู่ที่นี่ หากเจ้าเลือกคนใด ข้าจะสังหารอีกคนนึงเสีย" เสียงของอ๋องหนุ่มดังขึ้น ท่ามกลางความเงียบงันของสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด ก่อนที่เสียงสะอื้นของหญิงสาวร่างบางใบหน้าหวานที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาจะดังขึ้นมา

"ท่านพี่อี้เทียน ฮือ ช่วยข้าด้วย ฮือ ข้ารักท่าน ได้โปรดช่วยข้าเถิด ฮือ" ว่านหลิงอันร้องไห้ตัวสั่นเทาอย่างน่าสงสาร

"เลือก!" อ๋องหนุ่มตะโกนถามคำตอบ เขาสบตานางอย่างเย็นชา ก่อนจะหันไปมองร่างอีกร่างของนางที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาผู้เป็นที่รักของเขา

"ข้า...ปล่อยว่านหลิงอันเถิด" เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้น นั่นคือการเลือกของเขา

หญิงสาวที่ยืนเงียบอยู่นาน เงยหน้าสบตาชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของนางด้วยแววตาที่เลื่อนลอย แม้กระทั่งความตายมาเยือน นางยังคงคาดหวังในใจว่าคนที่เป็นดั่งสามีของนางจะเลือกนางบ้าง แต่แม้กระทั่งนาทีสุดท้ายของชีวิต เขาก็ยังคงเลือกบุคคลที่เป็นดั่งเจ้าของดวงใจของเขาอยู่ดี ร่างของคุณหนูว่านถูกผลักออกไปเข้าสู่อ้อมกอดแม่ทัพหนุ่ม

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ได้ยินหรือยัง ชายหนุ่มที่เจ้าพยายามหนีข้า เพื่อไปแต่งให้มัน สุดท้ายแล้วมันไม่ได้เลือกเจ้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า" อ๋องกบฎเอ่ยพร้อมบีบแก้มนางอย่างไม่เบามือ

"และข้าอยากบอกเจ้าให้รู้อีกเรื่องนึง.... สาเหตุที่เมืองลี่เป่ยของเจ้า ถูกข้ายึดครอง สาเหตุที่พ่อของเจ้า ครอบครัวเจ้าถูกฆ่าตายทั้งตระกูล ก็เป็นเพราะสามีคนดีของเจ้านี่แหละ" นัยน์ตากลมเบิกกว้างกับความจริงที่ได้รู้ ตระกูลของนางเป็นเจ้าเมืองทางตอนใต้ เมืองเล็กๆ ที่ปกครองอย่างสงบสุขกลับสลายเพราะถูกยึดครองจากสืออี้ควาน

"เพราะมันไม่ยอมส่งกำลังไปให้ข้าตามที่ข้าขอไงล่ะ ข้าก็เลย....จำใจกรีดดาบคมๆ ลงบนคอของพ่อเจ้า แล้วค่อยๆ ตัดคอน้องชายเจ้า พี่ชายเจ้า ไปทีละคน ทีละคน" ภาพขบวนโลงศพของตระกูลของนางที่เรียงกันประกอบพิธี ยังติดตา หัวใจเหมือนถูกกรีดออกมาจากอก หญิงสาวมองหน้าคนตรงหน้าแล้วมองกลับไปยังสามีที่กอดสตรีอีกคนในอ้อมแขน นัยน์ตากลมมีน้ำตาเต็มหน่วย ความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตล้วนมาจากคนตรงหน้า น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลเปื้อนหน้า แต่ไร้ซึ้งเสียงสะอื้น ตอนนี้นางรู้สึกเจ็บจนจุก แม้แต่เสียงสะอื้นยังยากที่เปล่งออกมา

ทันใดนั่นเอง หญิงสาวมองเห็นเงาที่กำลังง้างธนูเล็งมายังชายหนุ่มที่สวมเสื้อเกราะ สืออี้ควาน เป็นหมาป่าลอบกัดจริงๆ!

ร่างบางที่สูงเพียงไม่ถึงอกเขา กัดมือของอ๋องหนุ่ม ก่อนจะวิ่งไปยังชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของนาง เกาทัณฑ์ที่เดิมต้องทะลุผ่านแผ่นหลังท่านแม่ทัพหนุ่มปักอกนางทันที


แม่ทัพหนุ่มหันกลับไปคว้าเอวบางของภรรยาดึงเข้าสู่อ้อมกอด ใบหน้าหวานที่เดิมมีแต่เสียงออดอ้อนเขา วิ่งตามเขาจนเขารำคาญมีสีหน้าซีดเผือก ขนตาที่เป็นแพกระพริบช้าๆ อย่างไม่มีแรง ร่างเล็กค่อยร่วงลงในอ้อมกอดเขา

"ซือซือ เจ้าทนอีกสักหน่อย ข้าจะพาเจ้าไปรักษา" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ชายหนุ่มรู้สึกปวดหนึบในหัวใจอย่างประหลาด

"ถือว่าข้าชดเชยให้ท่านแล้วที่ขัดวาสนารักของท่านกับนางอันเป็นที่รัก ชาตินี้ข้าไม่ผิดต่อท่านที่เป็นสามีแล้ว" ร่างเล็กในอ้อมกอดแกร่งมองเขาด้วยสายตาหม่น ก่อนเอื้อมมือไปดึงมีดสั้นจากเอวเขาที่นางเป็นคนมอบให้เป็นของขวัญออกมา จากนั้นก็จับปลายผมตนเอง คมมีดผ่านผมที่นุ่มเหมือนอย่างเส้นไหม เส้นผมขาดสะบั้นเปรียบเสมือนวาสนาที่ขาดสิ้น มือเล็กกำผมในมือแน่นก่อนเอ่ย

"ซือซือ เจ้า! อย่าทำแบบนี้.." เขามองผมในมือของนางด้วยใจที่เจ็บปวด

"เลือดที่ออกจากอกนี้เป็นพยาน ชาตินี้ข้าไม่ผิดต่อท่าน ไม่ผิดต่อแผ่นดิน แต่ข้าผิดต่อครอบครัว ผิดต่อตระกูลไป๋ ผิดที่ข้าดึงดันเลือกท่านเป็นสามี ตระกูลไป๋จึงมีจุดจบเช่นนี้...หากชาติหน้ามีจริง เราสองคนอย่าผูกวาสนากันอีกเลย ข้าขอตัดวาสนาของเราไว้เพียงเท่านี้" เอ่ยจบมือเล็กที่กำผมก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ปอยผมเปื้อนเลือดก็ร่วงลงสู่พื้นดังคำกล่าว

ชาติก่อนนางให้ความรักเขาทั้งหมดทั้งหัวใจ แต่นางเรียนรู้แล้วว่า ความรักไม่ใช่ผลตอบแทนของความดี งั้นชาตินี้พอสักทีกับสามีที่เฮงซวยเช่นนี้ แต่แปลก ยิ่งนางหนี เขายิ่งตาม แต่ท่านแม่ทัพ หยุดเสียที ชาตินี้ข้าขอหย่า!