เกิดมาครานี้ข้าก็ยังโง่งม

คำโปรย...ชาติก่อนนางเป็นเพียงสตรีอัปลักษณ์ที่ถูกสามีทอดทิ้ง ครานี้นางมีโอกาสกลับมาแก้ไขชีวิตที่น่าอดสูนี้อีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะสวรรค์กลั่นแกล้งนาง เพราะชีวิตนี้นางมีเจ้าตัวน้อยอยู่ในครรภ์ด้วย

เรื่องย่อ...หวังหรงฮวาบุตรสาวอดีตขุนนางที่มีรูปร่างหน้าตาอัปลักษ์ได้รับสมรสพระราชทานอย่างไม่คาดคิด แต่สิ่งที่นางได้รับนี้หาได้ดีใจไม่ เพราะการแต่งงานในครั้งนี้นางถูกใช้เป็นเครื่องมือเพื่อลงโทษองค์ชาย แต่การแต่งงานที่เกิดขึ้นนี้ไม่ได้แย่อย่างที่คิด เพราะองค์ชายนั้นสามารถยอมรับชะตาชีวิตนี้ได้ คนทั้งคู่อยู่กินด้วยกันอย่างมีความสุข จนวันหนึ่งสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น สามีที่เป็นองค์ชายกับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยทิ้งเอาไว้เพียงจดหมายลาเท่านั้น หรงฮวาที่ตอนนี้ไม่เหลือใครก็ล้มหมดสติไปเช่นกันพร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบา

"ท่าน..." เสียงของนางสั่นเครือเล็กน้อย ดวงตาของนางแดงก่ำอย่างคนที่พยายามกั้นหยาดน้ำตาเอาไว้อย่างสุดกำลัง
"ท่านจำข้าไม่ได้จริง ๆ หรือเจ้าคะ?" นางเอ่ยขึ้นหลังจากที่จ้องหน้าอีกฝ่ายอยู่นาน
หลี่อี้เทียนเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยมองนางอย่างพินิจพิจารณาหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะส่ายศีรษะช้า ๆ เป็นคำตอบ
"แม่นางท่านคงจำผิดคนแล้วกระมัง ข้าไม่เคยพบแม่นางมาก่อน" หลี่อี้เทียนจับมือของหรงฮวาออกจากจากแขนของตนอย่างแผ่วเบา
ไม่...เป็นไปไม่ได้! หรงฮวาคิดตะหนกอยู่ในใจอย่างไม่อาจยอมรับ น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาของนางก่อนที่นางจะพูดอะไรต่อเสียงจากกลุ่มทหารที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็ดังขึ้น
"ท่านแม่ทัพ! พวกเราต้องออกเดินทางแล้วขอรับ" หลี่อี้เทียนหันไปพยักหน้าให้กับคนในกองทัพ ก่อนจะหันกลับมามองหรงฮวาเป็นครั้งสุดท้าย
"แม่นางโปรดดูแลตัวเองด้วย ข้าขอตัว" จากนั้นเขาก็เดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองหรงฮวาที่ยืนอยู่ด้วยซ้ำ
หรงฮวายืนมองแผ่นหลังของสามีด้วยสายตาที่พร่ามัว หัวใจของนางเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ คนที่นางเฝ้ารอคอยมานานหลายปีมายืนอยู่ตรงหน้า แต่เขากลับจำนางไม่ได้แม้เพียงเสี้ยวหนึ่ง
นี่มันหมายความว่าอย่างไร? เขาลืมข้าไปแล้วจริง ๆ น่ะหรือ? เมื่อหรงฮวาคิดเช่นนั้น ความเจ็บปวดในใจแล่นขึ้นมาจุกแน่นในอก ท่ามกลางความวุ่นวายของตลาด หรงฮวายืนอยู่อย่างนั้นด้วยหัวใจที่แตกสลายเป็นฝุ่นผง
หรงฮวายืนนิ่งสายตาจับจ้องหลี่อี้เทียนที่เดินห่างออกไปพร้อมกับเหล่าทหารของเขา นางกัดริมฝีปากเพื่อข่มความเจ็บปวดและความน้อยใจที่ตีตื้นขึ้นมา มันรู้สึกจุกแน่นในใจอย่างบอกไม่ถูกมันไม่สามารถที่จะกล่าวออกมาได้