จีบผมก็เหนื่อยหน่อยนะ

"ที่ไม่ว่าไม่ใช่จะเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้ ไร่แห่งนี้ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามาเดินเพ่นพ่านนอกจากพนักงานและแม่บ้านของที่นี่ หวังว่าคุณนํ้าตาลจะเข้าใจ" 

   นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นํ้าตาลโดนภูดูตะวันต่อว่า เธอจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าทุกคำว่าเขาจะไม่แสดงสีหน้าและท่าทางเหมือนรังเกียจ 

   การที่โดนปฎิเสธแบบนี้ชํ้า ๆ พอนาน ๆ เข้าความรู้สึกที่มีให้เขามันกลับเริ่มสั่นคลอน หรือเธอควรจะพอแค่นี้ดีนะ เหมือนตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาของเธอ มันจะไม่มีค่าสำหรับเขา

   "นํ้าตาลไม่ใช่คนนอกนะคะ นํ้าเป็นว่าที่แฟนของคุณตะวันต่างหากล่ะ" 

   เอาล่ะ ลืมสิ่งที่พึ่งคิดในใจเมื่อกี้ไปเถอะ เพราะถึงยังไงเธอก็ไม่มีวันเลิกตามตื้อเขาแน่นอน คิดจะโกรธแต่พอมองหน้าหล่อ ๆ ของเขาทีไรกลับใจอ่อนทุกที

   "เฮอะ! ให้ตายสิ น่าเหลือเชื่อจริง ๆ"