เมียประดับ

"เด็กคนนั้นเป็นลูกของฉันใช่ไหม" ชลธิศเดินตามติดลงมาอย่างไม่ลดละ เขาตั้งคำถามและข่มอารมณ์ตัวเองให้เย็นที่สุด ทั้งที่สิ่งที่อยากทำตอนนี้คือการกระชากร่างบอบบางมาถามให้ได้คำตอบทั้งที่ใจก็เชื่อไปอย่างที่ปากถามร้อยเปอร์เซ็นต์
"ลูกของปลายค่ะ" เขาหรี่ตาแคบลงเพ่งมองคนตรงหน้าอย่างจับผิด และก็ได้ผลเมื่อหญิงสาวไม่กล้าสู้สายตา
"ลูกของเธอ... กับฉันใช่ไหม" คนถูกถามเอาแต่ยืนนิ่งเงียบ เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นมือบางที่วางอยู่ข้างลำตัวถูกกำเข้าหากันจนปลายเล็บจิกลงด้านในของฝ่ามือแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บเพราะมันมีอย่างอื่นให้น่ากังวลมากกว่า
"ทำไมไม่บอกว่าเธอท้อง" เขาคาดคั้นไปอีกคำถาม
"มืดค่ำแล้วคุณซันกลับไปก่อนเถอะค่ะ"
"ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าฉันจะได้คำตอบ เมื่อไหร่ที่เธอจะบอกว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของฉัน เธอเก็บเงียบเป็นความลับถึงสองปีเต็ม เธอทำได้ยังไงกัน จิตใจของเธอมันทำด้วยอะไร"
"แล้วปลายจะบอกกับคุณว่ายังไงล่ะคะ" เธอถามเขากลับ
"ก็บอกความจริงว่าเธอท้อง มันยากตรงไหน"
"แล้วคุณจะเชื่อเหรอคะ"
"เธอต้องบอกฉัน แล้วฉันเป็นคนบอกเธอเอง ไม่ใช่มาตัดสินใจแทนฉันแบบนี้" ทั้งสองคนจ้องหน้ากันนิ่งไม่มีใครยอมใคร
"ปลายไม่อยากถูกคุณเกลียด... ไปมากกว่านี้"