ชายาข้า...มิใช่สตรีธรรมดา จบในเล่ม

ในความมืดมิดไร้จันทรา เสียงกรีดร้องสุดท้ายของหญิงสาวดังก้องไปทั่วจวนตระกูลใหญ่ ซูเหมยหลิน ล้มลงนอนจมกองโลหิตใบหน้าซีดขาวเต็มไปด้วยความตกตะลึงและเจ็บปวด นางจ้องมองสองคนตรงหน้าสามีที่นางรักและน้องสาวแท้ๆ ของนางเอง
"ทำไม...?" เสียงแหบแห้งหลุดออกจากริมฝีปากที่สั่นเทา ดวงตาของนางคลอไปด้วยหยาดน้ำตา
"พี่ใหญ่ เจ้าอย่าโทษข้าเลย สมบัติของเจ้ามีมากมายเกินไป เหตุใดต้องหวงไว้คนเดียว?" น้องสาวยิ้มเยาะ ในมือยังถือมีดเปื้อนเลือดที่เพิ่งทิ่มแทงลงบนร่างของนาง
"ส่วนเจ้า..." ซูเหมยหลินพยายามหันไปมองสามีที่นางไว้ใจ เขายืนกอดอกด้วยใบหน้าราบเรียบ ไร้ความรู้สึกใดๆ
"เจ้าน่ะโง่เกินไป ซูเหมยหลิน" น้ำเสียงเย็นชาและดูถูกดังขึ้น
"คนอย่างเจ้า สมควรเป็นแค่ก้าวหนึ่งให้ข้าไต่ขึ้นไปสูงกว่าเดิมเท่านั้น" เลือดอุ่นไหลรินออกจากอก แรงกายค่อยๆ เลือนหายไปพร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย ซูเหมยหลินนึกย้อนถึงทุกสิ่งที่ผ่านมา ความไว้เนื้อเชื่อใจที่มอบให้...กลายเป็นดาบที่ย้อนกลับมาทำร้ายนาง
"ข้าไม่ยอม ข้าจะกลับมา!" เสียงสุดท้ายผสานไปกับลมหายใจที่ขาดห้วง ความมืดกลืนกินร่างนาง แต่เพียงไม่นานนัก ทุกอย่างกลับสว่างจ้า เสียงปืน เสียงรถถัง และคำสั่งดังก้องขึ้นมาในหัวราวกับภาพฝัน นางเห็นตัวเองในฐานะ "หลิวซือหาน" ทหารหญิงผู้กล้าหาญจากโลกปัจจุบัน ที่ผ่านสนามรบอันโหดร้ายมานับไม่ถ้วน
"ที่นี่คือที่ไหน?" นางตื่นขึ้นพร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้งของร่างกาย และสัมผัสได้ถึงความอ่อนแอที่ไม่คุ้นเคย ซูเหมยหลิน...ความทรงจำไหลทะลักเข้ามา ภาพการสิ้นชีพอย่างโหดเหี้ยม ภาพน้องสาวและสามีผู้ทรยศทำให้เลือดในกายเดือดพล่าน
"ดี! พวกเจ้าอยากเห็นข้าสิ้นชีพหรือ? ครั้งนี้...พวกเจ้าจะต้องชดใช้ทุกอย่าง!" รอยยิ้มเย็นผุดขึ้นบนใบหน้า ใบหน้างดงามที่เคยหม่นหมองแปรเปลี่ยนเป็นเฉียบคมและแฝงด้วยความเด็ดเดี่ยว นางยกมือขึ้นพบว่าที่นิ้วของนางมีแหวนมิติประหลาดเปล่งแสงอ่อนๆ
"ของวิเศษ?" เหมือนสวรรค์จะไม่ทอดทิ้งนาง... ครานี้ ซูเหมยหลินจะกลับมาทวงคืนทุกสิ่ง ทั้งศักดิ์ศรี ความยุติธรรม และชีวิตที่ถูกช่วงชิงไป! เสียงสายลมพัดผ่านประตูหน้าต่าง เสียงก้าวเท้าหนักแน่นดังไปทั่วห้อง ร่างบางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง รอยยิ้มเหยียดเย้ยปรากฏขึ้น
"เตรียมตัวไว้ให้ดี คนทรยศทั้งหลาย...นรกที่แท้จริงกำลังรอพวกเจ้าอยู่!"