เอื้อมรักให้ถึงใจเธอ

"เด็กคนนี้เป็นลูกของพี่รึเปล่า" เนิ่นนานกว่าคำถามนี้จะดังขึ้น นั่นเลยทำให้อ้อมกอดของคนที่กำลังกอดลูกแน่นขึ้น
"แกเป็นลูกของเอื้อมค่ะ" ไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะต้องมาสงสัยเอาตอนนี้ ในเมื่อที่ผ่านมาเขาไม่เคยเชื่อเธอ!
"เอื้อมคนเดียวทำลูกขึ้นมาเองได้เหรอ!" ก็ไม่ได้อยากตวาดหรอก แต่เพราะเธอดื้อ ไม่ยอมตอบคำถามเขาเลยเผลอตัวไปหน่อย ซึ่งมันส่งผลทำให้ว่าที่คุณแม่สะดุ้งด้วยความตกใจ
"เอื้อมเหนื่อย ไว้เราค่อยคุยเรื่องนี้กันวันหลังได้ไหมคะ"เห็นแก่เธอที่เพิ่งคลอดลูก เขาจะยอมปล่อยไปก่อนก็ได้ แต่กระนั้นก็อย่าคิด ว่าจะใช้สายตาไล่เขาไปไหน เพราะเขาไม่ไป!


"คุณจะพาเอื้อมไปไหน!" เพราะมั่นใจว่าทางที่เขากำลังขับรถไปนั้นไม่ใช่ทางกลับบ้านหญิงสาวถึงได้เอ่ยถามขึ้น
"กลับบ้าน"
"นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านเอื้อม คุณภาส! พาเอื้อมกลับไปส่งบ้านของเอื้อมด้วยค่ะ!" ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าจุดหมายของเขามันคือที่ไหน และเพราะรู้เธอถึงได้เริ่มต้นโวยวาย ไม่ยอมท่าเดียว
"บ้านที่ทั้งเก่า แถมยังไม่มีความปลอดภัยเลยสักอย่างแบบนั้นพี่ไม่ยอมให้ลูกของพี่อยู่!" แม้เธอจะไม่ยอมรับ แต่เขาก็ยังเชื่ออย่างไม่คิดสงสัย ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเขาอย่างแน่นอน ความจริงในข้อนี้ทำให้เขารู้สึกทรมานตลอดหลายวันที่ผ่านมา ต่างจากคนตรงหน้านี้ ที่ยังคงทำตัวเหมือนปกติ
"เอื้อมกับลูกอยู่ได้!" ที่ผ่านมาเธอก็อยู่ของเธอมาได้เป็นอย่างดี ไม่จำเป็นเลยสักนิดที่ในวันนี้เขาจะต้องมาห่วงใย!
"แต่พี่ไม่ให้อยู่ เลือกเอาว่าจะกลับไปอยู่เรือนหอของเรา หรือไปอยู่ที่บ้านใหญ่ที่มีแม่พี่อยู่ที่นั่น! พี่มีทางเลือกให้แค่นี้!"
และถ้ายังดื้อไม่ยอมเลิก เขานี่แหละที่จะเลือกให้เอง!