เชื้อใหม่ของไฟเก่า (Love Again)

บทนำ..."ร้อยคุณเป็นอะไร"
"มีดบาดค่ะ เจ็บมากเลย" ใบหน้าสวยยู่ยี่ด้วยความเจ็บ บาดแผลค่อนข้างลึกและยาวพอสมควร เขาพาร่างบางมานั่งที่ก้อนหิน ก่อนจะวิ่งไปรูดเอาใบกอบแกบ(บางพื้นที่เรียกสาบเสือ) มาขยี้ผสมกับน้ำแล้วอุดปากแผลไว้ให้เพื่อห้ามเลือด
"กฎคะ นี่ใบอะไร ทำไมมันแสบ คุณทำแผลเป็นหรือเปล่าเนี่ย" หญิงสาวบ่นพำเมื่อเห็นเขารูดเอาใบไม้มาแปะแผลให้แถมยังแสบเข้าไส้
"หุบปากเถอะน่า ห้ามเลือดก่อนมันไหลออกมาเยอะมากเห็นไหมน่ะ
ซื่อบื้อจริง แบบนี้เหรอ ทำเก่งจะเดินไปคนเดียวน่ะ" เสียงเขาบ่นให้ยืดยาว ก่อนจะรื้อค้นเอาพลาสเตอร์ยาออกมาแล้วทำการแปะแผลให้เมื่อเลือดหยุดลง
"เจ็บจัง"
"ก็สมควร ให้หาฟืน ดันเอามีดฟันมือเล่นซะงั้น ขี้เกียจก็บอกกันดีๆก็ได้" เขาแกล้งแหย่ยั่วโมโห
"บ้า" ว่าเขาหน้าคว่ำเง้างอด
"เลือดหยุดดีจัง ใบเขียวๆนี่เขาเรียกว่าอะไรนะ" มือบางจับใบกอบแกบที่ยังเหลือทั้งกิ่งพลิกไปพลิกมาดูด้วยความสงสัย
"สาบเสือ" "หา" หญิงสาวร้องลั่นหน้าซีด ขยับตัวเข้าใกล้เขาอีกโดยอัตโนมัติ
"แค่ชื่อน่า ชื่อใบไม้" CUt



"โอ๊ะ" เสียงเขาร้องเบาๆพลางนิ่วหน้า เลือดสีแดงเข้มไหลปริ่มลงมาซอกนิ้ว
"อุ้ย ประป๋องบาดมือเหรอคะ" หญิงสาวตกใจกุลีกุจอไปหยิบเอาใบกอบแกบมาขยี้น้ำกำลังจะโปะตรงแผลให้เขา
"หยุดเลยคุณ อยู่เฉยๆ"
"ไม่สิคะ ร้อยจะช่วยคุณไง เดี๋ยวจะเอาพลาสเตอร์ยาแปะให้ด้วย แหมไม่นึกว่าคนฉลาดแบบคุณจะเสียเลือดเป็นกับเขาด้วย"
"ฮึ่" เสียงเขาเยาะในลำคอเบาๆ ก่อนจะลากเอากระเป๋ามาเปิดออกแล้วอุปกรณ์ทำแผลขนาดพกพาก็ถูกนำมาวางเรียงกันอยู่ตรงหน้า
"กฎคะนี่อะไร" หญิงสาวเสียงเข้มขึ้นมาทันที ใบหน้าแดงซ่าน

"เก๊าะอุปกรณ์ทำแผล มีแอลกอฮอล์ ผ้าก็อต ยาใส่แผลสดและก็นี่ผ้าก็อตแบบกันน้ำร้อยเปอร์เซ็น" เขาบอกมาพลางยิ้มยั่วในตา
"กรกฎอย่าได้อยู่ร่วมโลกกันอีกเลยชาตินี้ ต่อให้ฉันหลงป่าตายอยู่ที่นี่ก็ช่างเหอะ" ร่างบางลุกขึ้นยืนอย่างเหลืออดพลางชักปืนที่ซองข้างเอวออกมาขึ้นนก เล็งแน่วแน่ไปยังร่างสูงที่ยังนั่งอยู่ด้วยความคาดไม่ถึง