.เดือนอ้าย.

"ครืด ครืดด"
"เฮือก!!"
"เฮ้ย! อะไร! เป็นไร!"
แรงสั่นสะเทือนจากโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงทำเอาเดือนอ้ายที่กำลังเหม่ออยู่สะดุ้งสุดตัว
คิมหันต์เห็นเพื่อนตัวเองอยู่ๆ ก็สะดุ้งเฮือกก็ตกใจตามไปด้วย รีบเข้ามาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงทันที
"เปล่าๆ โทรศัพท์มันสั่นน่ะเลยตกใจ แฮะ"
"โอยย กูก็เลยตกใจตามมึงไปด้วยเลย"
"ฮะฮะฮะ โทษทีๆ ไปรับโทรศัพท์ก่อนล่ะ"
"โอเคๆ"
เดือนอ้ายขอตัวไปรับโทรศัพท์ที่ห้องพักด้านหลังที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว เมื่อเห็นเบอร์ที่โทรมาเข้ามือไม้ก็สั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
เบอร์ของที่บ้านที่ตอนนี้เขาจำได้ขึ้นใจแล้ว การที่โทรมาหาเขาเวลานี้นับเป็นเรื่องที่แปลกมากจริงๆ ทำเอาลางสังหรณ์สั่นเตือนจนใจเต้นตุบตับ
"ครับคุณปู่พ่อบ้าน"
"เธออยู่ข้างนอกกี่วันแล้ว?"
"คะ..ครับ?"
เสียงทุ้มต่ำที่ดังมาตามสายมันราวกับว่าคนคนนั้นมายืนพูดอยู่ข้างหู ใจที่พยายามทำให้สงบลงตั้งแต่กดรับสายกลับมาเต้นกระหน่ำอีกครั้งทั้งยังเต้นเร็วมากกว่าเมื่อครู่เสียอีก
มันเป็นความรู้สึกที่ปะปนกันจนเดือนอ้ายหาคำตอบให้ตัวเองในตอนนี้ไม่ได้ ทั้งตื่นเต้น และหวาดกลัว ไม่รู้ว่ามีความรู้สึกอื่นมากกว่านี้ไหม แต่ที่ตัวเดือนอ้ายจับได้มีเพียงสองอย่างเท่านั้นในตอนนี้
นี่นับเป็นครั้งแรกที่ได้คุยกับคนคนนี้ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนกระทั่งเข้าสู่เดือนที่ 4 แล้วที่เขาอาศัยอยู่ในชายคาบ้านที่มีคนคนนี้เป็นเจ้าของ
"คำตอบล่ะ"
"ครับ? ..อ๋อ..เอ่อ ผม ค้างกับเพื่อนตั้งแต่คืนวันศุกร์ครับ"
"งั้นเหรอ กลับเมื่อไหร่ล่ะ"
"ผม..อาจจะเป็นพรุ่งนี้ครับ.."
ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดแบบนี้ออกไป แต่เขายังไม่อยากกลับไปบ้านหลังนั้นในวันนี้อย่างไรบอกไม่ถูกมันรู้สึกระแวงแปลกๆ ขอตั้งหลักก่อนวันหนึ่งแล้วกัน
"เธออยู่ข้างนอกนานเกินไปแล้ว...ออกมา คนขับรถรอเธออยู่หน้าร้าน พ่อบ้านแจ้งเรื่องลางานของเธอกับมัทนาไปแล้ว กลับบ้านเถอะ"
"ครับ?...ผมไม่-"
"ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ"
"ครับ"
ทันทีที่วางสายเดือนอ้ายถึงกับต้องทรุดตัวลงกับพื้นเลยทีเดียว ขาสั่นไปหมดแล้ว นี่เขากลัวคนคนนี้มากขนาดนี้เลยเหรอ
เดือนอ้ายใช้เวลาเกือบห้านาทีในการปรับลมหายใจตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เขาต้องกลับบ้านวันนี้จริงๆสินะ หนีได้ที่ไหนล่ะ ในเมื่อคนขับรถมารอที่หน้าร้านขนาดนี้แล้ว
แงพ่อจ๋า หนูกลัวอ่ะ ทำไงดี

.......................................................................................................................................

"รู้อะไรไหม?"
"เฮือก!..ครับ"
"ฉันเกลียดอะไรที่สุด?"
"ผม..ไม่-"
"การโกหก นั้นคือสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุด"
"อึก..ครับ ผม..ผมขอตัวไปเก็บของก่อนนะครับ"
เรียกว่าหนีตายได้เลยสำหรับเดือนอ้ายในตอนนี้ เดิมทีคิดว่าคงไม่มีแรงแม้แต่จะก้าวเท้าที่ไหนได้ ทันทีที่เห็นว่าคนคนนั้นขยับตัวร่างกายเขาก็เหมือนถูกฉีดอะดรีนาลีนเข้าไป มีแรงฮึดพอที่จะพาร่างกายวิ่งออกจากห้องรับรองเล็กมาที่ห้องตัวเองได้ในเวลาไม่กี่นาทีได้

.....................................................................................................................................

"ฉันบอกไปแล้วนี่ว่าฉันไม่ชอบคนโกหก"
ใช่เขารู้แล้ว เขาได้ยินเต็มสองหูถึงได้วิ่งหน้าตั้งขึ้นมาบนห้องราวกับหนีตายนี่ไง
"เพราะแบบนั้นทำไมถึง..ไม่ล้างหน้าสักทีล่ะ"
เวรเอ๊ย! ความแตก!! เดือนอ้ายแกตายแน่!