ข้าไม่ขอเป็นชายาของท่าน

บทที่ 1 ชาติหน้าไม่ขอรักท่าน

"บอกข้ามา ยาแก้พิษอยู่ที่ไหน"ชินอ๋องเฉิงซีไห่บีบคอพระชายาของตัวเองที่วางยาผู้หญิงที่เขารัก
ความริษยา เกิดได้ในผู้หญิงทุกเวลา
โดยเฉพาะผู้หญิงที่หึงหวงสามีตัวเองกับผู้หญิงอื่น
"ในเมื่อท่านบอกว่าข้าวางยาพิษหมายจะฆ่านาง เช่นนั้นแล้ว ข้าจะมียาแก้พิษไปไย"ซูหลิงซิงมองสามีด้วยน้ำตานองหน้า
ตอนนี้นางโดนมัดไว้เพื่อเค้นเอาความจริง
ทว่า นานข้ามวันแล้วซักถามไปก็ไม่ได้อะไร
"ถ้าเจ้ายังไม่พูดอีก อย่าหาว่าข้าใจร้าย"เฉิงซีไห่กล่าว
"หึ!"นางยิ้มเยาะ "นี่ท่านยังไม่ใจร้ายกับข้าอีกหรือ"
เขาปล่อยมือที่บีบคออีกฝ่ายออกอย่างไม่สบอารมณ์
"แคร๊กๆ"ซูหลิงซิงไอระรัวก่อนจะสูดหายใจเข้าปอด เพื่อเอาอากาศเข้าไป
เฉิงซีไห่มองสภาพของชายาของตัวเองแล้วเมินหน้าไปทางอื่น
"จะบอกได้หรือยัง หรือจะให้ข้าสั่งเฆี่ยนเจ้าจนตาย"
"ตอนนี้ท่านก็สั่งให้คนเฆี่ยนข้าจนปางตายแล้ว อีกก้าวเดียว ข้าก็คงจะก้าวลงปรโลก"
"เจ้าโดนไปแค่ไม่กี่ไม้ จะตายได้อย่างไร"
"หึ!"ซูหลิงซิงแค้นยิ้มมุมปากราวกับเยาะหยันสายตาของอีกฝ่าย
นางเจ็บปางตายเช่นนี้ เขายังบอกว่าเล็กน้อย
ถ้าเปลี่ยนจากนางเป็นผู้หญิงอีกคน ..ต่อให้บาดแผลนิดหน่อย เขาคงมองเป็นเรื่องใหญ่
คนไม่สำคัญ ยังไงก็ไม่สำคัญ
นางเหนื่อยแล้ว ล้าแล้ว
พอแล้วกับความรักที่มอบให้ไป
" ..."ซูหลิงซิงน้ำตาไหล "ต่อให้ข้าตาย ข้าก็ไม่มียาถอนพิษให้"
"ยังจะไม่ยอมมอบยาอีกหรือ จะดื้อรั้นไปถึงเมื่อไหร่ อยากให้ข้าสั่งโบยเจ้าจนตายหรืออย่างไร"
"ต่อให้โบยข้าจนตาย ข้าก็ไม่มียาถอนพิษจะมอบให้"
"ดี เจ้าดื้อรั้นนัก"เฉิงซีไห่โมโห "โบยนางต่อไป โบยจนกว่านางจะยอมบอกว่ายาถอนพิษอยู่ที่ใด"
พูดจบเขาก็เดินออกไป
บ่าวรับใช้ทำหน้าที่โบยตามคำสั่งของเจ้านายอย่างไม่ลดละ
"อึก!"ซูหลิงซิงเจ็บทั้งใจและกาย
น้ำตาไหลหลั่งริน สายตามองพระสวามีที่เดินจากไปจนลับตา
"ชาตินี้ผิดที่ข้ารักท่าน จึงต้องมาเจ็บตัวเจ็บใจเช่นนี้"นางสำนึกผิดแล้วที่รักเขา
"หากชาติหน้ามีจริง ข้าจะไม่รักท่าน"ซูหลิงซิงสาบานกับตัวเอง "ระหว่างเรา ขอให้จบลงแค่เพียงชาตินี้ ชาติหน้าอย่าได้พบเจอ"
นางรู้สึกผิดที่ไม่ฟังคำพ่อแม่ เอาแต่ใจตัวเอง ดื้อรั้นจะแต่งงานกับเขาให้ได้
สุดท้ายแล้วอย่างไร
เป็นนางเองที่ไม่เหลือใคร
"ท่านพ่อ ท่านแม่"ซูหลิงซิงนึกถึงบิดามารดาและพี่ชาย "อาหย่ง"
"ฟึบ!"เสียงไม้ฟาดลงบนแผ่นหลังของนางครั้งแล้วครั้งเล่า "ฟึบ!"
เลือดไหลนองลงสู่พื้น
" .."ซูหลิงซิงมองเลือดที่ไหนจากช่วงล่างของตัวเอง
"เลือด!"คนโบยตกใจ "เหตุใดมีเลือดไหลเยอะเช่นนั้น"
"หรือนางจะตกเลือด"เสียงพวกเขาพูดคุยกัน
ขณะที่สติสัมปชัญญะของซูหลิงซิงค่อยๆ เลือนราง
นางไม่อาจรับรู้สิ่งใดได้อีก
โลกดับมืด พร้อมกับลมหายใจที่สิ้นสุดลง
ทุกอย่างว่างเปล่า โล่งสบาย
ร่างกายนางเหมือนได้หลุดพ้น

ความตายเป็นเช่นนี้เองหรือ
เหตุใดยามตายแล้วรู้สึกดีกว่าตอนมีชีวิตอยู่เล่า
ร่างกายไม่เจ็บปวดทรมานอีกแล้ว

"คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ"เสียงบ่าวรับใช้คนสนิทปลุกเรียก
" .."ซูหลิงซิงค่อยๆ ลืมตาตื่น
"คุณหนู สายแล้วนะเจ้าคะ"
"ผิงผิง"นางรีบลุกไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย "เหตุใดเจ้ายังอยู่ เจ้ายังมีชีวิต หรือนี่คือปรโลก เราได้เจอกันอีกครั้ง ..ดียิ่งนัก"
"ใครตายเจ้าคะคุณหนู"ผิงผิงถามด้วยความสงสัย
"ก็ .."ซูหลิงซิงเหมือนจะได้สติ
นางค่อยๆ หันไปมองรอบๆ ห้อง
นี่มันห้องนอนของนางก่อนจะออกเรือนไม่ใช่หรือ
เหตุใดนางมาอยู่ที่นี่ได้
ตอนนี้ไม่ใช่ว่านางอยู่ที่ตำหนักชินอ๋องเฉิงซีไห่หรอกเหรอ
"นี่มัน ..ห้องนอนข้าก่อนออกเรือนนี่"ซูหลิงซิงรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เห็น
"ออกเรือนอันใดกันเจ้าคะ คุณหนูยังไม่ได้แต่งงานเสียหน่อย"
"ข้ายังไม่แต่งงานหรือ"นางแปลกใจ
"เจ้าค่ะ"
"เช่นนั้น .."ซูหลิงซิงเริ่มไม่ค่อยมั่นใจว่าเรื่องราวเหล่านั้น เป็นแค่ฝันตื่นหนึ่ง ..หรือว่า มันเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นแล้ว แต่ตอนนี้นางได้ย้อนกลับมาในอดีต
"ดียิ่ง"ซูหลิงซิงคิดถึงบิดามารดายิ่งนัก
หลังจากที่นางแต่งงานกับเฉิงซีไห่ ทางบ้านก็ตัดขาดกับนาง เพราะนางเลือกแต่งงานกับตระกูลของศัตรูที่เป็นปรปักษ์กัน
แต่ซูหลิงซิงในตอนนั้นคิดแค่เพียงว่า ถ้านางแต่งเข้าไป ก็อาจจะช่วยประสานรอยร้าวของสองตระกูลที่เคยมีมาแต่อดีต ให้กลับมาสมาน
ทว่า น่าขันนัก
นางช่างอ่อนต่อโลกยิ่ง
ชีวิตแต่งงานของนางไม่ราบรื่น
ครอบครัวสามีรังเกียจเดียดฉันท์
อยู่ที่นั่นก็มีเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน
"ตอนนี้เป็นปีอะไร"ซูหลิงซิงถาม
"ปีเฉิงตงที่ยี่สิบสามเจ้าค่ะ"
"ฮ่องเต้เฉิงตงครองราชย์เป็นปีที่ยี่สิบสามงั้นเหรอ"นางพยายามนึกถึงเหตุการณ์ในช่วงเวลานั้น "ปีนี้ เขาจะชนะศึกกลับมา"
"ใครเหรอเจ้าคะ"ผิงผิงมองผู้เป็นนายด้วยความสงสัย
"คนที่ .."ซูหลิงซิงพูดไม่ออก ไม่อยากเอ่ยนามนั้น "คนที่ข้าต้องแต่งงานด้วยตามราชโองการ"
"จะมีราชโองการแต่งงานให้คุณหนูหรือเจ้าคะ"ผิงผิงยิ้มด้วยความดีใจที่คุณหนูของนางกำลังจะได้ออกเรือน
"เพราะราชโองการนั่น ..ข้าจึงต้องแต่งงานกับเขา จนทำให้เกิดเรื่องมากมายปานนั้น"ซูหลิงซิงนึกย้อนถึงตอนที่รับราชโองการให้แต่งงานกับเฉิงซีไห่
ในเวลานั้น พ่อแม่ของนางพยายามให้ลูกชายของเพื่อนมาเป็นคู่หมั้น โดยให้อ้างว่า นางมีสัญญาหมั้นหมายอยู่แล้ว จึงไม่อาจแต่งตามราชโองการได้
ทว่า ซูหลิงซิงที่เคยพบเจอเฉิงซีไห่ และแอบมีใจให้เขาอยู่แล้ว จึงไม่อยากปฏิเสธราชโองการนี้ เพราะมันเป็นโอกาสดีที่จะทำให้นางสมหวัง ได้แต่งงานกับเขา
โดยหารู้เลยไม่ว่า ..นั่นคือการกระโดดเข้ากองไฟ
สุดท้าย นางก็ตายในเพลิงรักที่โง่งมของตัวเอง