ใยบำเรอ

ห้ามรัก ห้ามท้อง ห้ามใครรู้เรื่องของเรา ทำได้ไหม

+++++++

เสียงรถคุ้นหูแล่นมาดับเครื่องตรงหน้าบ้านเช่าหลังเก่าเรียกความสนใจจากเพชรน้ำผึ้งออกจากแผ่นพับให้ความรู้สำหรับคุณแม่มือใหม่ของโรงพยาบาล ว่าที่คุณแม่เดินออกมายังประตูรั้วความสูงสองเมตรเพื่อพบกับแขกไม่อยากรับเชิญ ความสูงของประตูรั้วเฉียดหลังคาต่อเติมยากจะให้บุคคลภายนอกปีนเข้ามาได้
"มาทำไมอีกคะ" ถามขึ้นโดยไม่ได้เปิดประตู ตั้งใจว่าจะไม่เปิดต้อนรับ
"เอานี่มาให้" เจียระไนหยิบถุงประทับตราภัตตาคารหรูสองถุงใหญ่ออกจากเบาะข้างคนขับเนื่องจากท้ายรถใส่ไม่หมด เขายื่นถุงอาหารให้เธอ "ทำไมเมื่อเช้าไม่รอ โทรหาก็ไม่รับ"
"ขอบคุณค่ะ" กล่าวตามมารยาท เสียงหวานสะบัดเล็กน้อย ถึงจะรู้สึกตงิดแต่เพชรน้ำผึ้งก็เอื้อมมือลอดช่องประตูรั้วไปรับของมาถือไว้ ยังไม่คิดเปิดประตู ของแค่นี้ไม่อาจเรียกคืนความรู้สึกดีที่เสียไปได้หรอกนะ
เจียระไนไม่อยากใช้เธอจึงใช้มือดันประตูรั้วให้เลื่อนเปิดแต่ติดกลอน "ไขประตูให้หน่อยดิ"
"แค่เอาของมาให้ไม่ใช่เหรอคะ ผึ้งได้ของแล้ว คุณเจี๋ยจะเข้ามาทำไมคะ" ถามเสียงซื่อแฝงความหงุดหงิดอย่างที่คนฟังพอจะรู้แต่คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหา
"มันยังไม่หมด มีอีก" เปิดท้ายรถเผยให้เห็นนมสำหรับหญิงตั้งครรภ์และส้มสายน้ำผึ้ง อย่างละหนึ่งลังใหญ่
"จะซื้อมาทำไมเยอะแยะคะ" เบิกตากว้างทั้งมองด้วยสายตาตำหนิ
"ผมอ่านเจอว่าคนท้องต้องกินนมเยอะๆ" ว่าพลางยกสองลังซ้อนกันไว้แล้วยกขึ้นด้วยสองแขนในคราวเดียว ชายฉกรรจ์แข็งแรงกำยำไม่สะทกสะท้านต่อน้ำหนักจวนยี่สิบกิโลกรัมแต่
"เปิดประตูให้เร็วๆ สิ ผมหนักนะ"
"..." เจ้าของบ้านหรี่ตามองคนที่บอกว่าหนักทว่าท่าทางสบายเหลือเกินอย่างพิจารณา ไม่อยากเชื่อ
"ผึ้งถือไม่ไหวหรอก คนท้องคนไส้เขาห้ามถือของหนักไม่ใช่เหรอ"

+++++++

Talk : พระเอกธงแดงอ่อนนะคะ