พยัคฆ์เดือดหัวใจเถื่อน (หนังสือเสียง)

โปรย


เมื่อได้รับมอบหมายภารกิจสำคัญ เมืองแมน ธนวัตไม่รู้เลยเขาต้องผจญกับอะไรบ้าง
ถึงแม้เขาจะตระหนักได้ในภยันตราย ที่อาจถึงขั้นแก่ชีวิต แต่ไม่เคยคิด เมื่อจบภารกิจ อิสรภาพอันแสนสุข ในฐานะหนุ่มโสดเนื้อหอมของเขา จะพลอยสิ้นสุดลงด้วย




สปอยเนื้อหา

“คุณเป็นทหาร หรือตำรวจคะ”
เมืองแมนเลิกคิ้ว ไม่คิดว่าจะเจอคำถามลักษณะนี้ ที่ผ่านมานับแต่เขาฟื้นตัวจากแผลถูกยิ่ง กระทั่งออกเดินทาง เจ้าหล่อนไม่เคยถามความเป็นมาของเขา รู้เพียงว่าเขาเป็นคนที่ทางการส่งมาเพื่อช่วยสามีของหล่อนออกจากป่าอย่างปลอดภัยเท่านั้น
“ผมไม่ได้เป็นทั้งสองอย่าง สถานะของผมคือพลเรือนเต็มขั้น”
“แต่คุณทำงาน...”
เขาเหลือบมองหล่อนแวบหนึ่ง ก่อนยื่นมือไปพรากฟืนที่ทำท่าจะลุกแรงเกินไป
“ผมทำงานให้กับหน่วยงานข่าวกรองพิเศษที่ก่อตั้งขึ้นอย่างลับๆ บุคลากรมีทั้งทหาร ตำรวจ และพลเรือนที่ผ่านการคัดสรรและบททดสอบ ว่ามีความจงรักภักดีต่อผืนแผ่นดินไทยในระดับที่... ยอมพลีชีพได้เพื่อประเทศชาติ”
หล่อนมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ถ้าถูกฝ่ายศัตรูจับได้” ตาคมจับที่ถ่านไฟแดง สีหน้าเรียบเฉย เมื่อพูดเนิบๆ “ทางเลือกของพวกเราก่อนจะถูกทำให้คายความลับเกี่ยวกับเกี่ยวกับระบบรักษาความปลอดภัยของแผ่นดินเกิด โดยวิธีการทารุณกรรมต่างๆ ของฝ่ายตรงข้ามก็คือปลิดชีพตัวเองขณะสติสัมปชัญญะยังพอเหลืออยู่บ้าง”
เมื่อเขาหันไปมอง พบว่าตางามเบิกกว้างขึ้นน้อยๆ ในลักษณะตกใจ
“อย่าถามล่ะว่าทำยังไง ถึงจะปลิดชีพตัวเองได้ขณะถูกคุมตัวแน่นหนา เพราะถ้าบอก” เขายิ้มใส่ตากลม “ผมอาจจะต้องฆ่าคุณ”
“เอ่อ...คุณต้องล้อเล่นแน่ๆ เลย” หนึ่งธิดาอุทาน กระพริบตาปริบ
พอเห็นชายหนุ่มเลิกคิ้ว ก็รู้ว่า....คือ เขาอาจพูดจริงก็ได้ หล่อนถอนใจก่อนตั้งคำถามต่อ
“มีคนทำงานแบบเดียวกับคุณเยอะมั้ยคะ”
“พอสมควร กระจายอยู่ทั่วโลกแหละ บางคนก็เป็นที่รู้จักในฐานะนักธุรกิจระหว่างประเทศ บางคนก็เป็นนักศึกษาปริญญาโท ปริญญาเอก บางคนเป็นช่างภาพ เป็นนักถ่ายทำสารคดี สรุปว่าพวกเรามีหลากหลายอาชีพ หลากหลายตัวตนละกัน”
“ออกจะเป็นงานที่อันตรายมากนะคะ”
“ก็ไม่ทุกครั้งหรอก พูดถึงอันตรายย่อมมี แต่ก็ยังอันตรายน้อยกว่าทหารที่ออกรบนะผมว่า”
“คุณก็ดูชอบงานเสี่ยงต่อชีวิต ทำไมไม่เป็นทหารคะ”
เขามองหล่อนแล้วยิ้ม เป็นอีกครั้งที่หัวใจของหนึ่งธิดากระตุกวูบ ก่อนความหวามหวานชนิดหนึ่งจะเข้าครองครองใจสาว
“เหตุผลเดียวที่ผมไม่เป็นทหาร คือกลัวว่าจะต้องขึ้นศาลทหารทุกสัปดาห์ให้เสื่อมเสียชื่อเสียงวงศ์สกุลซะเปล่าๆ ยิ่งถ้าไปเจอนายงี่เง่ามีทางว่าจะถูกปลดกลางคัน”
หล่อนมองเขาไม่แน่ใจ เมืองแมนจึงอธิบาย
“ผมมันพวกชอบแหกกฎน่ะ”
ราวกับว่าอธิบายแค่นั้นหล่อนจะเข้าใจ เพรำไม่ยอมพูดอะไรอีก เป็นนานถึงหันมาบอกให้หล่อนพักผ่อนเป็นครั้งที่สอง
อากาศยามราตรีเย็นกว่ากลางวันมาก แต่ไม่ถึงกับทำให้หนาวสั่น เมื่อได้ไอร้อนจากไฟกองเล็กก็ช่วยให้อุ่นทั้งใจ อุ่นทั้งกายขึ้นได้มากทีเดียว
“พรุ่งนี้ เรายังต้องทำเวลา ยิ่งออกพ้นเขตป่าเร็วเท่าไหร่ ก็ย่อมเป็นผลดีต่อชีวิตของพวกเรามากเท่านั้น นอนเถอะ”
“คุณละคะ” อดถามไม่ได้ ก่อนล้มลงตัวลงนอนบนใบตองตึงที่ถูกนำมาปูแทนเสื่อ ข้างหลานชายที่หลับสนิท
“ผมก็จะนอนเหมือนกัน”
ถึงบอกเช่นนั้น ก็อีกนาน ... นานจนหญิงสาวหลับไปแล้ว ถึงล้มตัวนอนข้างกองไฟ
แต่ก่อนล้มตัวลงนอน ก็นั่งมองหน้าเรียวงาม เกือบยื่นมือออกไปแตะปอยผมสวยตกระพาดข้ามไหล่เล็กมาข้างหน้าปอยหนึ่ง ตามกระแสเรียกร้องประหลาดๆ ที่เข้าครอบงำ ซึ่งพอรู้สึกตัว ก็ชักมือกลับเกือบเป็นกระตุกราวนึกขึ้นได้ว่าตนเกือบแตะลงบนถ่านไฟแดง



ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามารับฟัง
ฝากรับฟังเรื่องราวความรักของพี่แมนจนจบเรื่อง ด้วยนะคะ