จำเลยรักที่ทุ่งซอมภอ

หนุ่มชาวกรุงหน้าสวย "โม" เดินทางมางานศพของ "เก่ง" แฟนหนุ่มที่หมู่บ้านเล็กๆ ในเชียงราย "ใหญ่" พี่ชายของเก่งรู้ว่าโมคือใครจึงใช้กำลังขมขู่ไม่ให้โมบอกความจริงกับแม่เรื่องการตายของเก่งและเรื่องที่เก่งเป็นเกย์ ความที่ใหญ่เกลียดเกย์จึงปฏิบัติต่อโมอย่างโหดร้าย โมจำใจต้องอดทนเพียง 3 วันให้ผ่านงานศพไปได้แต่ก็เป็น 3 วันที่เจ็บปวดและเร่าร้อนที่สุดในชีวิต

โมสลัดและรีบเปิดบานประตูกระจกวิ่งตรงไปทางไร่ ร่างสูงใหญ่ก็วิ่งตามมาอย่างไม่ลดละพาให้โมตัดสินใจวิ่งตัดเข้าไปในป่าต้นกล้วยเสียแทน
"หยุดนะมึง!"
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดไล่หลังมา โมวิ่งไม่คิดชีวิตและไปซ่อนอยู่หลังต้นหางนกยูงฝรั่งที่ลำต้นใหญ่ราวสองคนโอบ เขานั่งลงที่โคนต้น กอดเข่าและร้องไห้ตัวสั่นด้วยความกลัว
"เจอแล้ว"
จู่ๆ ร่างสูงใหญ่ก็ปรากฏกายตระหง่านเบื้องหน้า!
โมลุกพรวดและพยายามจะวิ่งหนีอีกแต่คราวนี้ถูกกระชากต้นแขนและโยนลงกับพื้นดินนุ่มเบื้องล่าง ใหญ่ขึ้นคร่อมเบื้องบนและพยายามจะกดข้อมือทั้งสองของโมลงกับพื้น
"จะหนีไปไหนเล่า"
"ปล่อยผม!"
ใหญ่ตบฉาดลงไปที่แก้มของโมจนหน้าหัน! ร่างที่นอนบนพื้นหันกลับมาด้วยดวงตาท่วมน้ำตาและความตื่นกลัว โมดิ้นสุดแรงอีกครั้งและโดนตบเข้าไปอีกรอบ! คราวนี้ริมฝีปากแตกจนมีเลือดซึม
"พวกตุ๊ดอย่างมึงชอบแบบนี้ใช่มั้ย"
ใหญ่ชกโมเข้าเต็มท้องจนร่างบางที่นอนกลิ้งบนผืนดินจุกตัวงอ เด็กหนุ่มรู้สึกหัวหมุนเหมือนกำลังจะหมดสติ ในปากคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเลือด เขารู้สึกว่าใหญ่จับเขาตะแคงและกำลังดึงกางเกงยีนหลวมๆ ของเขาออก
"โอ๊ย!"
โมสะดุ้งสุดตัว!
ฝ่ายที่รุกรานยังพยายามฝืนจะดันให้ลึกอีกแต่เมื่อไม่สำเร็จจึงหยุดค้างคาอย่างผู้ชนะ ร่างสูงใหญ่ยันสองแขนลงบนพื้นตีกรอบโมที่นอนตะแคงบนพื้นสั่นไปทั้งกาย โมร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เขาไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาขึ้นมามองหน้าใหญ่
"ไงล่ะไอ้ตุ๊ด! ถูกใจมึงมั้ย"
"ฮึก...ออกไป"
"อะไรนะ จะเอาอีกเหรอ"
ใหญ่พยายามจะขยับอีกครั้งสองครั้งแต่โมก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแม้จะไม่มีแรงดิ้นหนีก็ตาม จนเมื่อใหญ่ก้มลงมองดูและเห็นรอยเลือด ร่างสูงใหญ่จึงยอมถอนกายพรวดออกมา เขาเก็บของเข้ากางเกงเรียบร้อยและมองดูโมที่บัดนี้นอนนิ่ง
"เฮ้ย! มึงอย่ามาแกล้งตาย!"
มือใหญ่ที่เปรอะเปื้อนดินเอื้อมไปตบแก้มที่เปื้อนน้ำตาเบาๆ และชัดเจนว่าโมสิ้นสติไปแล้ว