ทะลุมิติไปเป็นฮูหยินแม่ทัพอัปลักษณ์

โปรย: นลินธาราสาวอีสานครึ่งคนครึ่งนาคทะลุมิติไปอยู่ในยุคจีนโบราณ ซ้ำยังได้รับสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้ให้แต่งงานกับแม่ทัพอัปลักษณ์แดนบูรพา เช่นนั้นแล้วเธอจะทำอย่างไรกับชีวิตต่อจากนี้ดี

...................
หานตงหยางวางร่างภรรยาลงบนเตียงอย่างแรง
"โอ๊ย หลังข้าหักแล้วกระมัง" มือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบสะโพก สูดปากทำหน้าบิดนิ่ว
"เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ามีความผิด"
"ข้ามีความผิดอะไร ก็แค่ไปขุดแปลงปลูกผัก"
"ผิดที่เจ้าไปยืนคุยกับบุรุษอื่นสองต่อสอง เจ้าไม่อายบรรพบุรุษหรืออย่างไร"
เกี่ยวอะไรกับบรรพบุรุษ? "ข้าไปทำงานของข้า ส่วนรองแม่ทัพเฉิงก็ไปทำงานของเขา"
"แต่พวกเจ้าอยู่ด้วยกันสองคนโดยไม่มีผู้อื่น"
หลิวหนิงเจียวนั่งจ้องหน้าเขา "ไหน้ำส้มท่านแตกแล้ว"
เขาชักสีหน้าจนใบหน้าเขียวคล้ำ "เหตุใดต้องแตก เจ้าทำตัวไม่เหมาะสมข้าก็แค่ตักเตือน คนจะได้ไม่เอาไปพูดให้เจ้าเสียหาย เป็นถึงฮูหยินแม่ทัพหาน"
เขาพูดยังไม่จบนางก็ร้องเพลงเพื่อง้อเขา "อย่าเคียดไวหลาย ฮื่อ ฮือ หือ หื่อ หื้อ ฮือ ฮื้อ"
"หยุดขับร้องเดี๋ยวนี้ข้าไม่อยากฟัง" คนยิ่งโมโหยังมีอารมณ์มาร้องเพลงอยู่ได้
หลิวหนิงเจียวถอนหายใจสายหนึ่งพูดขึ้นเสียงเอื่อยเฉื่อย "ชนใดไม่มีดนตรีกาล ในสันดานเป็นคนชอบกลนัก"
"เลิกพูดจาเหลวไหลสักที เจ้ามันสตรีไร้ยางอาย"
"ท่านหึงข้า" นางเถียงอย่างไม่ลดละ
"บอกว่าไม่ได้หึง ตัวก็ผ่ายผอมเช่นนี้มีสิ่งใดให้น่าหึง"
หลิวหนิงเจียวลุกขึ้นจ้องหน้าเขาอย่างไม่วางตาพร้อมกับเอ่ยเสียงเนิบช้า "หึง"
หานตงหยางโกรธจนตัวสั่น พูดออกมาอย่างสุดระงับ "ต่อไปนี้ข้าขอสั่งให้เจ้า"
ร่างเล็ก ๆ เขย่งปลายเท้าขึ้น แขนเรียวข้างขวาโน้มคอเขาลงมาหา มือข้างซ้ายกุมแก้มขวาเขาเอาไว้