ใครว่าเป็นซัปพอร์ตต้องมีเมตตา เล่ม 1

คำเตือน นิยายเรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซีวาย โดยมีตัวละครหลักเป็นคู่รักชายรักชาย (มีคู่รักหลายหลายแบบทั้งชายชาย ชายหญิง หญิงหญิง) กรุณาอ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อ

"มองอะไร"
ลูซิเฟอร์ที่ยังคงใช้สองมือขยี้เส้นผมเอ่ยถามออกมาด้วยความแปลกใจ และคำถามของเขาก็ทำให้ไนต์เผลอสะดุ้งอย่างลืมตัว
ชายหนุ่มตรงหน้าเม้มปากแน่น จากนั้นก็เหลือบสายตาขึ้นไปมองลูซิเฟอร์ แล้วจำต้องบอกสิ่งที่ค้างคาในใจของเขาออกไป
"พี่อาจจะชวนผมนอนบนเตียงเพราะพี่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผม แต่มีเรื่องหนึ่งที่ผมต้องบอกพี่ก่อน"
"อะไร ?"
ลูซิเฟอร์ที่โยนผ้าเช็ดตัวที่เช็ดผมจนเปียกชื้นไปทั้งผืนลงกับพนักเก้าอี้จากนั้นก็หยิบหวีออกมาจากช่องว่างมิติกระเป๋าแล้วเริ่มลงมือหวีเส้นผมตัวเองแบบส่ง ๆ ไปเอ่ยถามออกมา
"ผมชอบผู้ชาย" ไนต์ใช้ดวงตาเรียวคมสีดำจ้องมองไปทางลูซิเฟอร์อย่างต้องการมองเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่าย "ตั้งแต่จำความได้ผมก็ไม่เคยสนใจผู้หญิง ถึงจะไม่เคยคบกับผู้ชายมาก่อนเลยสักคน แต่ผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่าถ้าผมจะคบกับใครสักคนอีกฝ่ายจะต้องเป็นผู้ชายเท่านั้น"
"อะฮะ"
ลูซิเฟอร์พยักหน้ารับรู้เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร หลังจากหวีผมอยู่ครู่หนึ่ง ซัปพอร์ตผมน้ำตาลก็โยนหวีเก็บกลับเข้าไปในช่องว่างมิติ แล้วใช้มือสาง ๆ ผมหยักโศกอยู่ครู่หนึ่ง
"พี่...โอเคหรือเปล่า ?"
ไนต์ถามออกมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ยิ่งพอเห็นลูซิเฟอร์ทิ้งกายลงนั่งบนเตียง เขาก็ยิ่งส่งยิ้มแห้ง ๆ อย่างหวั่น ๆ ให้อีกฝ่าย
"พี่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย"
คำตอบของลูซิเฟอร์ทำให้ไนต์เบิกตากว้าง นักดาบเลเวลสี่สิบอ้าปากค้างกวาดสายตามองไปทางลูซิเฟอร์ด้วยความแปลกใจ
"แล้วพี่...ยังคบกับเขาอยู่หรือเปล่า"
น้ำเสียงของไนต์สั่นไหวอย่างประหลาด พอได้ยินว่าคนตรงหน้ามีเจ้าของแล้ว หัวใจของเขาก็วูบไหวขึ้นมาครู่หนึ่งด้วยความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ
"ถามทำไม"
"ก็..." ไนต์กลอกตาพยายามคิดหาคำพูด "ถ้าพี่มีแฟน แล้วแฟนพี่ก็เป็นผู้ชาย การที่พี่พาผมที่เป็นผู้ชายขึ้นเตียงแบบนี้มันจะไม่มีปัญหาตามมาเหรอ ?"
"ฉันบอกว่าเคยมีแฟน" ลูซิเฟอร์ย้ำชัด พลางปาหมอนใบหนึ่งมาอัดกระแทกหน้าของไนต์ "แล้วฉันก็ชวนนายมานอนค้างที่บ้าน ไม่ได้ชวนมาขึ้นเตียง ต่อให้ฉันจะเปลี่ยวขนาดไหน ฉันก็ไม่คิดจะคว้าใครก็ได้มาเอาแก้เหงาหรอกนะ"
"แต่ผมไม่ติดนะ" ไนต์คว้าหมอนมากอดเอาไว้พลางส่งยิ้มทะเล้นมุมปาก "ถ้าพี่ขอมาผมก็ยินดีสนองให้"
"เฮอะไอ้เด็กนี่ ไว้รอให้นายมีเลเวลเกินร้อยเมื่อไหร่ค่อยคิดจะปีนขึ้นเตียงฉันนะ" ลูซิเฟอร์แลบลิ้นเลียมุมปากกวาดสายตามองไนต์ตั้งแต่เส้นผม ใบหน้า ไล่ลงไปที่หน้าอก จนถึงช่วงล่าง ทำให้ไนต์ได้แต่คว้าหมอนมาปิดร่างกายตัวเองเอาไว้ด้วยท่าทางที่เสแสร้งแกล้งทำเป็นเขินอาย "ว่าแต่นายเถอะ คิดจะนอนกับฉันไม่ถามก่อนเลยเหรอว่าฉันเป็นสายไหน"
"ผมเป็นรุก"
"แล้วถ้าฉันก็เป็นรุกล่ะ"
"งั้นผมรับให้ก็ได้" ไนต์ใช้ดวงตากลมโตตอบกลับมาหน้าซื่อตาใส "พี่ชายตัวเล็กนิดเดียวเอง ให้ผมเป็นฝ่ายรับก็ดี พี่จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวมาก"
"ไอ้บ้า" สุดท้ายก็เป็นลูซิเฟอร์ที่ยิ้มเขิน ๆ ออกมาอย่างลืมตัว พลางคว้าหมอนอีกใบมาปาใส่หน้าของไนต์ที่หัวเราะออกมาเสียงใส "ไปอาบน้ำได้แล้วจะได้นอน พรุ่งนี้เรายังต้องไปลงดันเจี้ยนมดแดงด้วยกันอีกหนึ่งร้อยรอบไม่ใช่เหรอ"
"ครับ ๆ ไปแล้วครับ"
ไนต์วางหมอนทั้งสองใบลงกับเตียง แล้วพาตัวเองก้าวเท้าผ่านประตูห้องน้ำเข้าไป หากแต่ประตูยังไม่ทันปิดลง น้ำเสียงของลูซิเฟอร์ก็ดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบาเสียก่อน
"ฉันเป็นรับ"