ท่านอ๋อง โปรดใจดีกับข้าด้วย

ในอุทยานหลวงที่ปูด้วยกระเบื้องหยกและล้อมรอบด้วยกำแพงสีแดง ดอกไม้บานสะพรั่ง เด็กหญิงคนหนึ่งสารภาพอย่างขวยเขินว่า "พี่จิ้งเซวียน ข้าชอบท่าน"
จิ้งเซวียนตอบกลับอย่างเย็นชาว่า "แต่ข้าไม่ชอบเจ้า!"

หลายปีต่อมา เมื่อพวกเขาได้พบกันอีกครั้ง เด็กหญิงที่ยังไม่ประสีประสาได้เติบโตเป็นหญิงสาวที่สง่างาม คราวนี้เขาพูดกับเธออย่างเสน่หาว่า "สามีของเจ้าคือข้า และข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวังอีก"
เธอมองเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้าและกล่าวว่า "ท่านอ๋อง ท่านน่าจะเข้าใจได้แล้วว่าข้าสูญเสียความกล้าที่จะรักท่านไปแล้ว"
ความรักของเธอเคยลึกซึ้งมาก แต่เขากลับมองข้ามมันไปในช่วงเวลาที่เบ่งบานที่สุด ตอนนี้เมื่อเขาพยายามอย่างหนัก เธอกลับเย็นชาไปแล้ว

ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ถอยหลังสองก้าว พวกเขาคือคนสองคนที่ไม่มีวันพบกันตรงกลาง พวกเขาพลาดกันอยู่เสมอ)