รุ่นพี่วิศวะคนนั้นฝากเกียร์ไว้กับฉันค่ะ

เพราะปฏิบัติการโจร (รัก) พาแมวขึ้นคอนโด ทำให้ลลิตากับเจ้าแพนด้าเป็นหนี้บุญคุณรุ่นพี่หนุ่มหล่อห้องตรงข้าม เธออยากตอบแทนเขาแต่เขากลับไม่อยากได้อะไรนอกจากหัวใจเธอ
เอาไงดีล่ะทีนี้ .. หมายถึงแถมตัวให้ด้วยเลยดีมะ

+++

อาทิตย์ (ซัน)
หนุ่มวิศวะฮอตเนิร์ต ข่าวลือบอกว่าเค้าเป็นคนขี้อาย แต่ทำไมเวลาอยู่กับ เจ้าหมาแคระของพี่ ทีไรเล่นกับใจเก่งงงงงงง


"หนูก็ .. ไม่เคยไม่เป็นตัวของตัวเอง"
"ใช่ครับ แต่นั่นขึ้นอยู่กับเราแสดงออกกับใคร เป็นตัวของตัวเองต่อหน้าผู้ใหญ่ก็แบบหนึ่ง ต่อหน้าเพื่อนฝูงก็แบบหนึ่ง"
อาทิตย์แสร้งหยุดกลืนน้ำลายเล็กน้อยเพื่อเรียกความสนใจจากคนฟัง จากนั้นทอดเสียงให้นุ่มลงไปอีกในตอนที่บอกว่า

"ต่อหน้าแฟนก็แบบหนึ่งครับ"

ลมหายใจที่เพิ่งได้คืนกลับมาถูกกลั้นเอาไว้อีกครั้ง แต่ก็ยังมีคนทำใจดีสู้เสือย้อนถามไปว่า
"สมมติอยู่ต่อหน้าแฟน ทำอะไรได้บ้างคะ"
อาทิตย์เงยหน้าขึ้นหัวเราะชอบใจ อดวางมือลงบนหัวของเจ้าหมาแคระแล้วโยกเบาๆ อย่างมันเขี้ยวไม่ได้

"อยู่ต่อหน้าแฟน หนูเอาแต่ใจได้ งอนได้ งอแงได้ ดื้อได้ เถียงได้ แต่ .."

เมื่อเขาหยุดพูดแล้วมองมายิ้มๆ ลลิตาก็อดถามไม่ได้จริงๆ
"แต่อะไรคะ"

"ห้ามกัดครับ"

ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่อ้าออกหมายจะเถียงถูกเม้มลงโดยทันใดเมื่อลลิตาเห็นว่าดวงตาแวววาวของอาทิตย์หลุบลงจับจ้องอยู่ตรงไหน

"เพราะถ้าหนูกัด พี่อาจจะเผลอกัดตอบก็ได้ .. แต่รับรองว่าไม่ใช่ที่แขนแน่ๆ"

+++

ลลิตา (ลิตา)
สาวน้อยไซซ์มินิ ทาสแมว แต่อยู่ๆ ก็กลายเป็น เจ้าหมาแคระของพี่


"ไม่เป็นไรพี่ยกให้ครับ"
"ยกเสื้อช็อปพี่ให้หนูเหรอ?"
"อือฮึ"

คำตอบของเขาทำให้ลลิตาก้มมองตัวเองอย่างงงๆ ว่าเธอจะเอาเสื้อเขาไปทำอะไร เรียนวิศวะก็ไม่ใช่ เสื้อก็ตัวโคร่งใหญ่ หนำซ้ำยังปักชื่อเขาไว้เป็นภาษาอังกฤษอีกต่างหาก

"หนูใส่เสื้อพี่ซันแล้วเหมือนหมาแคระใส่เสื้อเจ้าของเลย เดี๋ยวหนูซักให้อย่างดีแล้วคืนพี่ดีกว่าค่ะ"

เป็นอีกครั้งที่อาทิตย์ต้องเงยหน้าขึ้นหัวเราะเสียงดัง ตลกตรง หมาแคระ และมีความสุขตรงคำว่า เจ้าของ
"เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ"

#หมาแคระของพี่ซัน