ก็น้องสาวเพื่อนน่ารักเกินห้ามใจ

"อย่าได้ไว้ใจเพื่อนพี่ชาย เพราะพี่ไม่ได้มองเราเป็นน้องสาว แต่จะเอาทำเมีย"

"พี่เคนหนูขอรีโมตหน่อย"
"ไม่ให้ พี่จะดูข่าว" เคนเหล่ตามองใบหน้าสวยที่อยู่ใกล้กับไหล่เขา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหรี่ลงเมื่อเห็นว่าดวงตากลมมองข้ามลำตัวเขาไปหารีโมตที่วางอีกฝั่งตัว เขาเดาเจตนาเธอได้ในทันที
"แต่หนูจะเอา!" เด็กซนพูดจบก็กระโจนข้ามลำตัวกำยำเอื้อมมือไปหาเป้าหมายที่จ้องไว้ ตอนอยู่ที่บ้านเธอใช้มุกนี้กับตะวันตลอด และก็แย่งรีโมตมาจากพี่ชายได้ทุกครั้ง ครั้งนี้เธอก็จะต้องได้เช่นกัน
แต่แล้วตังเมก็หน้าเสียเมื่อรีโมตถูกมือใหญ่คว้าตัดหน้ามือเธอแบบเส้นยาแดงฝ่าแปด เธอจึงคว้าได้แต่ลมเท่านั้น แถมเขายังยื่นมันหนีออกไปสุดแขนอีก
"พี่เคนเอามา!" ตังเมร้องบอกพร้อมกับตะเกียกตะกายไล่คว้ารีโมต ความอยากเอาชนะทำให้เธอไม่รู้เลยว่าลำตัวเธอไปพาดบนแผงอกกว้างเรียบร้อยแล้ว
"ฮะ ๆ แขนเราสั้นมาก" เคนหัวเราะเยาะเย้ยเด็กดื้อ พยายามไม่สนใจก้อนนุ่มหยุ่นที่มาบดบนอก แต่กระนั้นสิ่งที่เขาคิดว่าคุมมันได้ มันกลับผงาดแข็งขืนเต็มกำลัง ดันกางเกงผ้ายืดจนตุงนูน แต่คนต้นเหตุไม่ยอมรู้ตัวเสียที เธอยังปีนขึ้นมานั่งคร่อมบนตักไล่แย่งเอารีโมตเอาเป็นเอาตาย เขาจึงเอามืออีกข้างประคองเอวคอดไว้ เผื่อเธอเสียหลักหงายหลังไปจะได้ช่วยทัน
"อย่ามาว่าหนูนะ! พี่เคนนั่นแหละแขนยาวไป เอารีโมตมาให้หนูเลย!" ตังเมงอแงใส่คนขี้แกล้งเหมือนที่เคยงอแงใส่พี่ชายตอนโดนแกล้ง ดวงตากลมโตละจากรีโมตที่ยื่นอยู่ไกล หันจ้องใบหน้าคมเข้มเขม็งอย่างไม่พอใจ
"ตัวเราเล็กมาก เบาด้วย" เคนจ้องคนบนตักตอบ มือที่โอบเอวคอดลูบไล้ไปมาสำรวจผิวของเหยื่อสาว แม้จะอยู่ใต้เสื้อยืด แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความนุ่มได้เป็นอย่างดี ลมหายใจเริ่มพ่นออกแรงขึ้นเมื่อรู้สึกปวดร้าวตรงที่ก้นอวบอิ่มนั่งทับ กะจิตกะใจที่อยากแกล้งนั้นหายไปแล้ว มือที่ถือรีโมตจึงถูกดึงกลับเขามา
"หนู..หนูขอโทษ" ตังเมเพิ่งรู้ตัวว่าทำตัวเสียมารยาทไปจึงขอโทษ เห็นว่ารีโมตเป้าหมายเคลื่อนเข้ามาอยู่ใกล้มือแล้วเธอจึงเอื้อมไปแย่งมา ซึ่งเคนก็ปล่อยมันให้เธอแต่โดยดี
แต่พอมือเขาว่าง เขาก็เอามันมาวางบนต้นขาเธอ ไม่วางเปล่า เขายังบีบเคล้นอย่างสื่อความหมาย สัญชาตญาณเธอบอกว่าเขากำลังคิดไม่ดีกับเธออยู่
"หนู..จะลงแล้ว ปะ..ปล่อยสิ" ตังเมระล่ำระลักบอกเจ้าของมือแกร่งที่โอบเอวอยู่ ไม่สามารถจะออกไปจากสถานการณ์ล่อแหลมได้ด้วยตัวเอง หากเขาไม่เป็นคนปล่อยเธอไป
"พี่จะบอกอะไรให้นะ" เคนเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ ตาจ้องปากอิ่มที่กำลังแสดงความตื่นตระหนกสั่นด้วยอาการระริก
การแสดงความหวาดกลัวของเหยื่อเป็นการปลุกสัญชาตญาณนักล่าได้ชะงักนัก และเธอกำลังทำเป็นแบบนั้น
"อะ..อะไร"
"พี่แค่เป็นเพื่อนตะวัน พี่ไม่ได้เป็นพี่ชายเรา" เสียงทุ้มแหบพร่าลง ใบหน้าหล่อเลื่อนเข้าไปหาดวงหน้าเอิบอิ่ม มือดันหลังนุ่มไว้ไม่ให้เหยื่อเนื้ออ่อนเอนตัวหนีไปได้
ยิ่งเห็นท่าทางหวาดกลัวของเหยื่อสาว เสือหนุ่มยิ่งไล่ต้อน
"หนู..ไม่.." ตังเมหาเสียงตัวเองแทบไม่เจอ กลั้นหายใจตอนลมหายใจร้อนผ่าวมากระทบหน้า
"เพราะฉะนั้นอย่าได้ไว้ใจเพื่อนพี่ชาย ด้วยการมาทำแบบที่เคยทำกับตะวัน"
"ปละ..ปล่อยหนูเถอะ หนูขอโทษ.."
"สายไปแล้ว พี่ทนไม่ไหวอีกแล้ว.."