เมื่อรักพร่างพราว

เธอ...ใช้เขากันพ่อ ไม่ให้บังคับเธอเเต่งงาน
เเล้วเขาล่ะ ใช้เธอกันใคร ใช่เเฟนเก่าที่เคยรักมากคนนั้นไหม
แล้วกันที่ว่า คือกันออกไป หรือกันไว้เพื่อหลบหัวใจตัวเองกันเเน่!


โปรย...
พราวฟ้า เจ้าของโรงเเรมคนสวยถูกกดดันจากผู้เป็นพ่อให้รีบหาเเฟนทุกเมื่อเชื่อวัน วันดีคืนดีก็เเนะนำหนุ่มมาให้เเต่ก็ไม่มีใครที่ทำให้เธอถูกใจสักคน จนกระทั่งได้ปรึกษาเรื่องนี้กับรุ่นน้อง จนอีกฝ่ายเสนอตัวพี่ชายตนขึ้นมา เเละเรื่องมันก็บังเอิญอย่างไม่น่าเชื่อเมื่ออีกฝ่ายเป็นศิษย์เก่าของพ่อเธอ ครั้งเมื่อท่านยังรับราชการอยู่ 

เธอจึงไม่รอช้า ยื่นข้อเสนอให้ปราณช่วยมาเป็นเเฟนหลอกๆ เป็นเวลาหนึ่งปี เเต่อีกฝ่ายก็ปฏิเสธ ซำ้ยังมาสอนอีกว่า นี่ไม่ใช่การเเก้ปัญหาเเต่มันคือการหนีปัญหา พราวฟ้าก็เคารพการตัดสินใจนั้นดีจึงไม่เซ้าซี้ปราณอีก

เธอจึงลองเปิดโอกาสให้คนที่พ่อเเนะนำเข้ามาทำความรู้จักอีกครั้ง เเต่กระนั้นอีกฝ่ายก็ไม่สร้างความประทับใจใดๆ กับเธอได้ ซ้ำร้ายยังฉวยโอกาสจนปราณที่ตามมาเจอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พราวฟ้าจึงได้โอกาสรุกเขาอีกครั้งเเละครั้งนี้เธอก็ไม่ผิดหวัง...

เธอได้เขามาเป็นเเฟน (หลอกๆ) สมใจ


บทหนึ่งในเรื่อง.....

"คุณยังติดต่อผู้ชายคนนั้น?"

"คนไหนคะ"

"อย่าเฉไฉพราว คุณขอให้ผมเป็นมาแกล้งเป็นเเฟน คุณก็ไม่ควรให้ใครเข้าหาอีก"

"ก็เเค่เเฟนหลอกๆ คุณอย่าลืมสิว่าระหว่างนี้ฉันก็ต้องหาตัวจริงให้ได้ด้วย" คำพูดทบทวนให้เขาทราบทำใบหน้าหน้าคมเข้มขรึมลงอีกระดับ

"... "

"ฉันขอเวลาคุณเเค่หนึ่งปี กว่าจะทำความรู้จัก กว่าจะเรียนรู้นิสัยใจคอ กว่าจะเจอคนๆ นั้น ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะต้องพบเจอคนอีกกี่คน เเล้วคุณจะให้ฉันรีรอได้ยังไง"

"เเต่คุณก็เห็นเเล้วไม่ใช่หรือไงว่านายคนนั้นมันไว้ใจไม่ได้ หรือลืมไปเเล้วว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น"

"ฉันไม่ลืมค่ะ แล้วในความจริงมันก็ยังไม่มีอะไรเสียหาย"

ปราณหรี่ตามองคนเถียงคำไม่ตกฟากด้วยสายตาขุ่นจัด

ดื้อ...เขาจะทำอย่างไรกับคนตรงหน้านี้ดี