เหมันต์หวนคืนดั่งฝันตื่นหนึ่ง เล่ม4 (จบ)

ใบหน้างดงามของเซียวอวี้แต้มรอยยิ้มอ่อนโยน ยามมองหลีจิ้งหรูก็คล้ายจะเผยความในใจออกมา
"ตั้งแต่เล็กจนโต ข้าไม่เคยสนใจสตรีใด จึงไม่รู้ว่าความรักนั้นเป็นความรู้สึกเช่นไร รู้แต่ว่าเมื่อข้ารู้จักเจ้า  ตัวข้าก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เจ้าคงไม่รู้ว่าข้าห่วงใยเจ้ามากมายเพียงใด ยามที่เห็นเจ้าพบเจอกับภัยอันตราย ข้าก็จะลืมสิ้นทุกสิ่ง ภายในใจราวกับถูกไฟแผดเผา รู้เพียงแต่ว่าต้องไปช่วยเจ้าให้ได้ ต้องไปยืนอยู่ข้างกายเจ้า ต้องปัดเป่าทุกข์ภัยให้เจ้าด้วยตนเองเท่านั้น ข้าถึงจะวางใจลงได้"

เซียวอวี้หยุดลงครู่หนึ่ง ดวงตาดำขลับทั้งคู่ของเขาไม่ละจากดวงหน้างดงามของหลีจิ้งหรูแม้แต่น้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงและจริงใจอย่างยิ่ง ปรารถนาให้นางซึมซับทุกความรู้สึกทั้งหมดที่เขามี

"เจ้าคงไม่รู้ ยามที่ข้าเห็นเจ้าเฉียดใกล้ความเป็นความตาย ตัวข้ายามนั้นเป็นเช่นไร ข้าทั้งหวาดกลัวทั้งลนลานจนไม่สนใจกฎเกณฑ์ใด ๆ รู้เพียงแต่ว่าจะปล่อยให้เจ้าตายไม่ได้ หากเลือกได้ข้าอยากแบกรับทุกความเจ็บปวดแทนเจ้า หรือแม้แต่ตายแทนเจ้า เพื่อเจ้าไม่ว่าอะไร...ข้าก็ยินดีทั้งนั้น หากความรู้สึกเหล่านี้เรียกว่าความรัก เช่นนั้นข้าก็คงรักเจ้า"

หลีจิ้งหรูอ้าปากค้าง ไม่แน่ใจว่านางกำลังฝันอยู่หรือไม่ เซียวอวี้กำลังสารภาพรักกับนางงั้นหรือ เขาเองก็มีใจตรงกันกับนางงั้นหรือ ทั้งที่เขาปฏิเสธมาตลอด

"เจ้าเคยถามข้าว่า ข้าชมชอบเจ้าหรือไม่ เจ้าคงไม่รู้ว่ายามที่ข้าปฏิเสธออกไป หัวใจของข้าแทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ สำหรับข้าแล้ว เจ้าคือความฝันที่ข้าไม่อาจเอื้อมมือไขว่คว้า แม้แต่คะนึงหาถึงเจ้าก็ยังเป็นความปรารถนาที่ข้าต้องพยายามหักห้ามใจ" เซียวอวี้ยิ้มหยันตนเอง "ยามนั้น แม้แต่สารภาพความในใจต่อเจ้า ก็เป็นเรื่องที่ข้าไม่มีสิทธิ์เช่นกัน เดิมข้าคิดว่าความรู้สึกต่อเจ้าเป็นเพียงบุญคุณหนี้ชีวิตเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดที่ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป ข้าไม่แน่ใจว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อใดกัน ก่อนหน้านี้ข้าได้แต่ย้ำเตือนตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าให้ปล่อยวางความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อเจ้า ทว่ายิ่งข้าพยายามหลีกหนีก็คล้ายว่าจะยิ่งถูกฉุดรั้งให้กลับมา  เจ้าคงไม่รู้ว่าหลายครั้งที่เกิดเรื่องกับเจ้า ทั้งที่ข้าพยายามหักห้ามใจแต่ในใจส่วนลึกกลับแอบหวังให้เกิดการถอนหมั้นระหว่างเจ้ากับหม่าเจ๋อเชียนขึ้นมาจริง ๆ แม้กระทั่งครั้งนี้ในใจของข้าก็ยังมีความยินดีที่เจ้าจะเป็นอิสระจากเขา ตั้งแต่เล็กจนโตข้าไม่มีความปรารถนาใดเพื่อตนเองสักครั้ง มีเพียงเจ้าที่ข้าอยากจะช่วงชิงมาเพื่อตนเอง หากเจ้าไม่รังเกียจ โปรดพิจารณาใหม่อีกสักครั้งได้หรือไม่"

"..."

ผ่านไปเนิ่นนานหลีจิ้งหรูยังคงไร้ถ้อยคำโต้ตอบ