ฤาดาวจะโน้มลงดิน (หนังสือเสียง)

ตรัย เขาเป็นถึงประธานบริษัท ทายาทมหาเศรษฐีระดับหมื่นล้าน แต่กลับต้องอยู่ภายใต้แรงกดดันจากทุกด้าน เพียงเพื่อธุรกิจ แม้แต่ความรักยังถูกบังคับจากบิดาที่ลั่นวาจาเอาไว้ว่า “ลูกสะใภ้ต้องมาจากตระกูลที่มั่งคั่งเท่านั้น” แต่ความต้องการของผู้เป็นพ่อไม่ได้ง่าย เมื่อมี… คุณปู่เจ้าสัวดันไปตกหลุมรักสาวน้อยชาวนา และลั่นจาวาเอาไว้เช่นกันว่า “หลานสะใภ้ฉันต้องคนนี้เท่านั้น” ถ้าไม่ได้ มรดกนับพันล้าน จะยกให้มูลนิธิต่างๆ ทั้งหมด ตรัยจะยอมเสียมรดกพันล้านไปหรือ ภาระกิจพิชิตคนโปรดจึงเริ่มต้นขึ้น…
“ถ้าคุณอยากคุยต่อก็ต้องรอตอนกินข้าว หรือไม่คุณก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาดำนาช่วยอบ”
“อะไรนะ ดำนาช่วยเหรอ ผมไม่มีเสื้อผ้า ไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย”
“งั้นรอค่ะ” พูดจบเธอก็จะหมุนตัวเดินไป
“เดี๋ยวๆๆ ครับ” เขารีบเดินตามในทันที แต่เพราะความที่ข้างหน้ามันลื่นและเต็มไปด้วยน้ำและโคลน จึงลื่นไถลกระทั่งล้มก้นจ้ำเบ้า เท้าจมลงไปในน้ำโคลน
“อื้อหือ” “คุณท่าน” บอดี้การ์ดถึงกับอุทาน อบเชยจึงรีบหันกลับมาด้วยความตกใจอีกรอบ แล้ววิ่งเข้าไปประคองเขา
“โอ๊ยตายแล้ว ก็อบบอกแล้วว่าให้ขึ้นไปรอบนบ้านไงจะตามลงมาทำไมเนี่ย” เธอแหวใส่เขาอีกไง นึกว่าจะเป็นห่วงซะอีก
“ก็อบจะเดินหนี เราคุยกันไม่รู้เรื่องแต่ว่าเมื่อกี้ขยับเท้าเฉยๆ มันก็เลยลื่นล้มลงมาน่ะ”
“นั่งลงเลยค่ะ ไหนๆ ก็เปื้อนแล้ว” เธอดุเขา พร้อมกับกดไหล่ให้นั่งลงบนคันนา จากนั้นจึงก้มลงไปถอดรองเท้าให้ซึ่งเปื้อนโคลนมาก เธอทำอย่างไม่ได้รังเกียจ เพราะมองว่าเขาเป็นประธานบริษัทเธอสามารถทำแบบนี้ได้
“เอ่อ อบ ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ครับ” เขาบอกด้วยความเกรงใจและมองไปรอบๆ ซึ่งทุกคนก็หันมามอง
“นั่งเฉยๆ เลยค่ะ” เธอว่าให้อีกครั้ง เขาจึงได้เงียบปาก แต่พอเห็นรองเท้าคู่ละแสนของตัวเองเปื้อนโคลนแล้วก็ต้องเม้มปากและถอนหายใจ
“ทั้งสูทและรองเท้า Dior ทั้งนั้นเลย” เขาบอกพร้อมกับทำหน้าเศร้าเล็กๆ เธอจึงตวัดสายตาขึ้นมองเขาด้วยแววตาดุ ทำให้เขารีบเบือนสายตาไม่กล้าสบมอง และเมื่อเธอถอดรองเท้าให้เสร็จก็พับขากางเกงขึ้นให้ จากนั้นก็ส่งรองเท้าไปให้บอดี้การ์ดถือเอาไว้ เสื้อสูทก็ต้องถอด เหลือไว้เพียงเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าดีนะที่ไม่ใส่เสื้อสีขาวมา
“ทั้งตัวเนี่ยรวมแล้วน่าจะสักล้านกว่าบาทน่าจะได้นะคะ” เธออดประชดให้ท่านประธานไม่ได้
“ไม่ถึงหรอกน่า” เขาปฏิเสธ แต่ลืมไปว่าบนข้อมือนั้นน่ะหลักสิบล้านเชียว เธอเห็นดังนั้นจึงถือวิสาสะถอดนาฬิกาให้กับเขาเฉยเลย
“นี่ก็สิบล้านแล้วมั้งคะ”