เพียงพบ ซีรี่ย์ชุดหมอกสนธยา Vol.2 (จบในเล่ม)

ปี๊บ...ปี๊บ...

เสียงสัญญาณของเครื่องยนต์ เสียงเดียวในความเงียบงัน
ที่บ่งบอกสถานะว่าเครื่องยนต์กำลังทำงานโดยอัตโนมัติ
ทุกอย่างยังคงเป็นปกติ ในจักรวาลเวิ้งว้างกว้างไกล
ที่ผมอยู่ในยานลำนี้ เพียงลำพัง

ผมลืมตาตื่น... เสียงแรกที่ได้ยิน คือสิ่งที่คุ้นเคย
ผมถอนหายใจช้าๆ ให้กับที่ผมรู้ตัวว่าผมยังต้องตื่นอีกครั้ง

ผมปรารถนาในใจอยู่ทุกคืนก่อนจะหลับตาลง
ว่าขอให้คืนนี้เป็นคืนสุดท้าย ให้ผมดำดิ่งอยู่ในห้วงนิทรา
นิรันดร์กาลแบบไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก

ผมค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ ในห้องนอนขนาดเล็ก
ผมกดลิ้นชัก ลิ้นชักก็เปิดออกมา ข้างในมีผ้าที่ชุบน้ำอุ่น
การล้างหน้าของผมคือการเช็ดด้วยผ้านี้
และแปรงฟันด้วยยาสีฟันที่แปรงเสร็จแล้วกลืนลงท้องได้เลย
ไม่ต้องใช้น้ำล้างแต่อย่างใด
เพราะน้ำคือสิ่งที่มีจำกัดและการนำกลับมาใช้ใหม่
ต้องผ่านกระบวนการที่สิ้นเปลืองพลังงาน
ทุกอย่างจึงถูกสร้างมาให้ใช้น้ำน้อยที่สุด

เมื่อเสร็จแล้วผมเดินมาที่ประตู กดปุ่มประตู
ครืด... ประตูเลื่อนเปิดออกอัตโนมัติ

การเพิ่งตื่นนอนแบบนี้
สิ่งเดี่ยวที่จะสลัดความคิดในหัวของผมออกไปได้ คือ การวิ่ง
ผมไปที่ห้องออกกำลังกาย
ขึ้นไปบนเครื่องวิ่ง เดินเครื่อง แล้ววิ่งไปในความเงียบ
การขยับขาทีละก้าว... ทีละก้าว...
ทำให้ผมอยู่กับการเคลื่อนไหวเฉพาะหน้า ความคิดต่างๆดับลง
มีเพียงแค่ร่างกายที่ขยับ ลมหายใจ และเสียงหัวใจเต้น ที่ผมรับรู้

เฮ่อๆ... เฮ่อๆ... เสียงหายใจหอบถี่ขึ้น
ผมวิ่งติดกันมา 1 ชั่วโมงแล้ว ตามเวลาที่ตั้งไว้
เครื่องค่อยๆลดสปีดลง จนเครื่องหยุด

ผมก้าวลงมานั่งพัก
ทิ้งกายเอนพิงเก้าอี้อย่างหมดแรง
จริงๆแล้ว วิ่งแค่นี้ไม่ได้ทำให้ผมหมดแรงสักนิด
กับอดีตหน่วยรบพิเศษอย่างผม
แต่สิ่งที่เหลือน้อยนิดจนใกล้จะหมดของผม คือแรงใจต่างหาก

เหงื่อแตกซิกๆ ผมปาดหยดน้ำบนใบหน้า เสื้อที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ
แต่ถึงผมไม่ได้อาบน้ำก็ไม่มีปัญหาใดๆ
ทุกสัปดาห์ผมต้องทาโลชั่นที่ช่วยให้ผิวไม่แห้งและไม่มีกลิ่นเหงื่อ
เป็นโลชั่นที่ถูกออกแบบมาเฉพาะนักบินอวกาศ
เพราะอยู่บนนี้จะไม่สามารถอาบน้ำได้
แต่ยังจำเป็นต้องออกกำลังกายเพื่อสุขภาพ
และให้กล้ามเนื้อได้ทำงาน
ดังนั้นการออกกำลังกายจนเหงื่อแตกซิก
ไม่มีปัญหากลิ่นตัวสำหรับผม
แต่ใครจะสนล่ะ ในเมื่อผมอยู่คนเดียว!!!

หลังจากนั่งพัก 30 นาที ผมเดินไปทานอาหาร
อาหารที่มีเป็นอาหารสำเร็จที่ถูกจัดเตรียมไว้
เพื่อใช้ดำเนินชีวิตในยานลำนี้ มันน่าเบื่อมากสำหรับผม
แต่ก็รับรองได้ว่าสารอาหารครบถ้วน
แต่ก็มีเมนูให้เลือกนะ วันนี้ผมเลือกอาหารไทย
เมนูนั้น คือต้มข่าไก่ เป็นเมนูที่ผมรีเควสไปตอนก่อนจะขึ้นยาน
หรือนี่จะเป็นอาหารมือสุดท้ายของผม

ผมกินอาหารเพียงไม่นานก็เสร็จ จริงๆแล้วอย่าเรียกกินเลย
เพราะเป็นการกินที่ไม่ต้องใช้ความปราณีตใดๆนัก
แค่ฉีกซอง ใส่ปาก เคี้ยวๆ แล้วกลืน
ในเรื่องเคี้ยวนั้น ผมอาจจะพูดเกินจริงไปสักหน่อย
เพราะมันแทบไม่ต้องเคี้ยวด้วยซ้ำ แต่ผมก็แกล้งเคี้ยวมันทุกที
จะได้จิตนาการว่าได้กินอาหารปกติบ้าง
หลังจากกลืนคำสุดท้ายลงคอ
เฮ้อ... มันรสชาติเหมือนต้มข่าไก่ตรงไหนเนี้ย -_-!

หลังจากนั้นผมก็จะไปที่ส่วนหัวของยาน ที่นั่นเป็นห้องนักบิน
เพื่อดูความเป็นไปในการขับเคลื่อนยาน
ควบคุมการบินให้อยู่ในพิกัด นี่คือกิจวัตรประจำวันคราวๆของผม
ที่ผมทำไปทั้งที่มันอาจจะไม่จำเป็นอีกแล้ว
เพราะภารกิจทุกอย่างล้มเหลว
แต่กิจวัตรนี้ก็ทำให้ผมพอมีอะไรทำบ้าง
ในยามที่ต้องอยู่ในยานที่ลอยคว้างในอวกาศอย่างนี้...