ไป๋หลัน ทะลุมิติมายุคจีนโบราณ เล่ม 2

"มาเถอะหลันหลันน้อย ตาทำอาหารเสร็จแล้วมารีบกินเสีย ประเดี๋ยวจะได้ดื่มยา"

พอได้ยินว่าดื่มยาเด็กน้อยถึงกับเบ้หน้าขยาดในรสชาติของมัน บัดซบ! ยาอะไรขมจนฆ่าคนตายได้เลย คนเป็นหมอนี่ได้ชิมรสชาติของมันบ้างหรือเปล่า หากถามว่านางรู้ได้อย่างไรนะหรือ ก็จากความทรงของร่างนี้ไงล่ะ ความรู้สึกขมยังตรึงอยู่ในปากนางอยู่เลย ชาติก่อนว่าเจอยาขมแล้วนะ มาชาตินี้ขมยิ่งกว่าเข้าไปอีก

"มิกินอีกมิได้หรือเจ้าคะท่านตามันขมยิ่งนัก และที่สำคัญนะหลันเอ๋อร์หายแล้วจริง ๆ" ดวงตากลมโตช้อนมองขึ้นอย่างอ้อน ๆ เชื่อข้าเถอะ เชื่อข้านะ ข้าพูดจริง

"ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องกินจนกว่าจะหมดเทียบยานั่นละ" เขาพยายามไม่มองตาหลานสาวตัวน้อย เกรงว่าหากไปสบตาเข้าจะพลันใจอ่อนเผลอรับปากโดยไม่รู้ตัว เพราะฉะนั้นต้องท่องไว้อย่าได้ใจอ่อนเป็นอันขาด อย่าสบตาและอย่ามองใบหน้ากลมน่ารักนั่น

"ไม่ได้จริง ๆ หรือเจ้าคะ" เด็กน้อยช้อนตามองปริบ ๆ เลี้ยงน้ำตาไว้อย่าให้ร่วง ฮึบไว้อย่าไหลเชียวนะ ตาต้องแดงเข้าไว้เบะปากเล็กน้อย นั่นแหละ ๆ อ้อนเข้าไว้ท่านตาจะได้ใจอ่อน

"โธ่หลันหลันน้อย เจ้าอย่าได้บีบบังคับตาเช่นนี้เลยเลยหนา" ยิ่งเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มน้ำตารื้น ดวงตาแดงช้ำก็พาลปวดใจ

"หลันเอ๋อร์เปล่าทำ ท่านตาให้ร้ายหลานแล้ว" น้ำตาคลอหน่วยใกล้จะร่วงหมิ่นแหม่ ปากเบะเล็กน้อย ทำเอาชายชราใจอ่อนยวบพ่ายแพ้อย่างราบคาบ

"เฮ้อ ครึ่งถ้วย"

ไป๋หลันดีดนิ้วเปาะดีใจด้วยความลืมตัว

"ดีล! เจ้าค่ะ"

"ห๊ะ! เมื่อครู่เจ้าว่ากระไรนะ"

***************************

- แนะนำให้ทดลองอ่านตัวอย่างก่อนนะคะ หากถูกใจก็อย่าลืมกด 5 ใจ ให้อาเฟิ่งกันด้วยนะเจ้าคะ
-กรุณาแสดงความคิดเห็นอย่างสุภาพ หากไฟล์มีปัญหาหรือพบเจอคำผิดสามารถแจ้งได้ทันที อย่าเพิ่งรับร้อนหักใจกันนะคะ
- ซื้อผ่านเว็บไซต์ Meb จะได้ราคาที่ถูกกว่า ios ค่ะ