เฮียอี้อย่าร้าย

ใครๆก็ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า อี้เทียน รชต หลงรัก จิว จิลลา หมดหัวใจ คนรอบข้างรู้ ทั้งโรงเรียนต่างรู้  แม้กระทั่งสีหมอกแมวรักของจิลลายังรู้เลย ยกเว้นแต่เจ้าตัว.... 

ก็คนชอบกันเขาทำกันแบบนี้เหรอ ขู่เป็นหมา ไม่ทำตามก็แยกเขี้ยวใส่พร้อมตะปบ 

 

"ทำไมไม่มา กูบอกให้มึงมาหากูที่โรงยิมไม่ใช่เหรอ"

รุ่นพี่หนุ่มร่างสูงใหญ่คล้ายยักษ์วัดแจ้งเลิกคิ้วถามด้วยใบหน้าถมึงทึงท่าทางข่มขู่คุกคาม ด้านหลังมีอันธพาลนับสิบยืนคุมเชิง จิลลาได้แต่ตัวลีบแบนเดินถอยจนแผ่นหลังชนต้นไม้ กลั้นน้ำตาจนแก้มป่อง มองไม่เห็นหนทางรอด คิดจะฝ่าวงล้อมวิ่งหนีก็กลัวถูกเตะหักเป็นสองท่อน จึงได้แต่ยืนน้ำตาคลอแก้ตัวปากสั่น 

"ผะ..ผมลืม" 

เมื่อวานก่อนรุ่นพี่เกเรช่วยจับแมวจรให้ พร้อมกับขอค่าตอบแทนเสร็จสรรพ มัดมือชกกันซึ่งๆหน้า จะบิดพลิ้วผิดสัญญาก็ไม่ได้ จึงทำใจอยู่หนึ่งวันเต็มๆ วันต่อมาเขาก็ยกพรรคพวกมาทวงสัญญาเสียอย่างนั้น 

จะหาข้ออ้างอื่นก็หาไม่ทัน จึงได้แต่บอกว่าลืม ทั้งๆที่ตั้งใจ ไม่ได้คิดผิดสัญญาเลย.... ก็แค่ขอเวลาทำใจสักนิดก็เท่านั้น เพิ่งย้ายเข้ามาไม่ถึงอาทิตย์ก็ปะทะกับรุ่นพี่เกเรที่ใครๆในโรงเรียนต่างหวาดกลัวเสียแล้ว  

"เอาดีๆ มึงลืมหรือคิดจะชิ่ง หลอกให้กูช่วย แต่เสือกไม่ให้ค่าตอบแทน หัวหมอจังนะจิ๋วหลิว"

ไม่พูดพร่ำทำเพลงรุ่นพี่เกเรก็จัดการคว้าคอเสื้อพร้อมกับยกจิลลาจนตัวลอย จิลลาได้แต่หลับตาปี๋ยกมือป้องกันใบหน้าตัวเอง อ้อนวอนขอความเมตตาด้วยความหวาดกลัว

"ผะ..ผมลืมจริงๆ ขอโทษครับ พี่อย่าทำผมเลย" ขอร้องด้วยความกลัวจับใจ ขืนกลับบ้านไปด้วยใบหน้าฟกช้ำ แม่ต้องเป็นลมแน่ๆ

"กูบอกให้แทนตัวเองว่าจิวไง ทำไมมึงถึงขี้ลืมจังห๊ะ แล้วไหนเรียกกูว่ายังไงนะ เรียกอีกทีสิ"

เขาทั้งเจ้าอารมณ์และเอาแต่ใจ วันก่อนทั่วทั้งตัวและใบหน้าก็เต็มไปด้วยร่องรอยฟกช้ำดำเขียว หากไม่ใช่เพราะจิลลาช่วยทำแผลป่านนี้นอนโอดโอยร้องไห้ไปแล้ว คนอุตส่าห์มีน้ำใจช่วยก็ไม่รู้สำนึก 

"ว่าไง ให้เรียกกูว่าอะไร" ทั้งเสียงดังทั้งข่มขู่กรรโชก จิลลาจึงได้แตคิดหาวิธีหลุดพ้นจากสถานการณ์เลวร้ายนี้ วิธีใดก็ได้ที่จะมีชีวิตรอดกลับไปหาครอบครัว

"ฮะ...เฮีย จิวขอโทษ เดี๋ยวพรุ่งนี้นี้จิวไปหา สัญญาเลย" กลัวว่ารุ่นพี่จะไม่เชื่อใจจึงยกนิ้วก้อยทำท่าสัญญา ในตอนนี้จะให้ไปสาบานที่ไหนก็ยอมหมด 

"งั้นก็ตามนั้น อย่าให้เฮียรออีกนะคะจิ๋วหลิว ไม่งั้นหนูเละแน่" 

คำพูดคำจาฟังไพเราะเพราะพริ้งแต่การกระทำช่างย้อนแย้งเสียเหลือเกิน อีกนิดจิลลาก็แทบจะจมอยู่ใต้รองเท้าเบอร์สี่สิบสองของเขาแล้ว